Με την ονομασία Λευκίππη είναι γνωστά τα παρακάτω πρόσωπα της ελληνικής μυθολογίας:

1. Μία από τις Ωκεανίδες. Αποτελεί ιδεατή ανθρωπόμορφη δευτερεύουσα θεότητα συνυφασμένη με την εικόνα των λευκών κορυφών των μικρών κυμάτων της θάλασσας.
2. Μία από τις τρεις κόρες του Μινύα, βασιλιά του βοιωτικού Ορχομενού, η οποία υπό τη μανία του Βάκχου (= μέθης) διατελούσα, σπάραξε το γιο της Ίππασο ή κατ΄ άλλη εκδοχή επειδή περιφρόνησε με τις αδελφές της Αρσίππη και Αλκιθόη τη λατρεία του Διονύσουμεταμορφώθηκε από εκείνον σε πτηνό.
3. Σύζυγος του μυθικού βασιλιά της Ατλαντίδας Ευήνορα και μητέρα της Κλειτούς.
4. Μητέρα του Λαομέδοντα εκ του Ίλου ή μητέρα του Πρίαμου από τον Λαομέδοντα.
   
    Η Μήτις ήταν, κατά τον Ησίοδο, κόρη του Ωκεανού και της Τηθύος και πρώτη σύζυγος του Δία. Κατά τον Ακουσίλαο, η Μήτις γεννήθηκε μαζί με τον Έρωτα και τον Αιθέρα, από την ένωση του Ερέβους και της Νύχτας, που προήλθαν από το Χάος.

   Θεωρούνταν θεά της σοφίας και της φρόνησης, ιδιότητες που κληρονόμησε στην κόρη της Αθηνά. Η Μήτιδα ήταν η προσωποποίηση για τους αρχαίους όχι απλά της σοφίας και της φρόνησης αλλά του είδους της πονηριάς και της επαγρύπνησης που εκπροσωπεί από τους ανθρώπους ο Οδυσσέας και από τα ζώα η αλεπού.

   Η Μήτις είναι αυτή που για να βοηθήσει το Δία προσέφερε στον Κρόνο το εμετικό φάρμακο που θα τον εξαναγκάσει να ξεράσει τα παιδιά του που είχε καταπιεί. Μετά την νίκη του στην Τιτανομαχία ο Δίας αρχίζει την βασιλεία του με το γάμο του με τη Μήτιδα που του προσφέρει μια πολύτιμη συμμαχία.

   Σύμφωνα με έναν χρησμό η Μήτις θα γεννούσε πρώτα μια κόρη και έπειτα έναν γιο που θα καταλάμβανε την εξουσία και θα κυβερνούσε θεούς και ανθρώπους. Μόλις ο Ζευς πληροφορήθηκε τον χρησμό, φοβούμενος μην πάθει ότι και ο πατέρας του Κρόνος, κατάπιε τη Μήτιδα, ενώ κυοφορούσε ακόμη την Αθηνά. Έπειτα με τη βοήθεια του Ηφαίστου, ο Δίας γέννησε την Αθηνά, ενώ η Μήτις παρέμεινε μέσα του.

   Το παιδί της Μήτιδος, η Αθηνά επίσης θεά της σοφίας γεννήθηκε πάνοπλο και τρομερό από το κεφάλι του Δία με τη βοήθεια μιας τσεκουριάς του Ηφαίστου.
    Εν αντιθέσει με τη Θέμιδα τη δεύτερη σύζυγο του Δία, η Μήτις αντιπροσωπεύει μια πιο πρωτογονη εποχή, όπου ο αδύνατος για να γλιτώσει από τον δυνατότερο πρέπει να χρησιμοποιήσει την πονηριά του. Η επαγρύπνηση αλλά και η αλλαγή των μορφών άλλωστε είναι χαρακτηριστικό πολλών θαλάσσιων θεοτήτων, όπως ο Πρωτέας και η Θέτιδα. Η Μήτις δεν ήταν καθαυτό θαλάσσια θεότητα αλλά όμως ήταν κόρη δύο μυθολογικών θαλασσών. Και δεν είναι τυχαίο αφού το θαλάσσιο περιβάλλον είναι γεμάτο οργανισμούς που συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο.
   
    Στην Ελληνική Μυθολογία εκτός από την Ωκεανίδα αναφέρεται και η Μελία η κόρη του Αγήνορα και της Δαμνούς, η οποία και υπήρξε σύζυγος του Δαναού.
   
    Στην ελληνική μυθολογία η Πειθώ ήταν η θεά που προσωποποιούσε την πειθώ, τη μεγάλη και πολύπλευρη δύναμη του ανθρώπινου λόγου. Η Πειθώ ωστόσο εμφανίζεται αρχικώς ως θεότητα όχι του λόγου, αλλά της ερωτικής δράσεως, δηλαδή του έρωτα και του γάμου. Αναφέρεται, κάπως συγκεχυμένα, ως κόρη της Αφροδίτης και του Ερμή. Η Πειθώ λατρευόταν άλλοτε ως αυτόνομη θεότητα και άλλοτε ως βοηθός άλλων θεοτήτων, όπως της Αφροδίτης, του Πόθου, του Ιμέρου, των Ωρών και των Χαρίτων. Σπανιότερα το κύριο όνομα «Πειθώ» απαντάται ως επίθετο και θρησκευτική επίκληση της θεάς Αφροδίτης και της θεάς Αρτέμιδος. Στην περίπτωση του αρχαιοελληνικού γάμου, η σχέση της Πειθούς ήταν βαθύτερη, επειδή ο γαμβρός έπρεπε να διαπραγματευθεί με τον πατέρα της υποψήφιας νύφης (και να τον πείσει) ως προς τα οικονομικά του προκειμένου να την παντρευτεί. Οι πιο επιθυμητές γυναίκες προσέλκυαν πολλούς υποψήφιους μνηστήρες και ο πειστικός λόγος καθόριζε συχνά τον βαθμό επιτυχίας τους (πρβλ. και την ομοιότητα των λέξεων «πειθώ» και «πόθος»)

   Η αντίστοιχη της Πειθούς στη ρωμαϊκή μυθολογία ήταν η Σουαδέλα. Εξάλλου, με το όνομα Πειθώ απαντάται και μία από τις Ωκεανίδες (ηΘεογονία αναφέρει ακόμα και τη θεά ως κόρη του Ωκεανού και της Τηθύος).

   • Ο αστεροειδής 118 Πειθώ (118 Peitho), που ανακαλύφθηκε το 1872, πήρε το όνομά του από τις μυθικές αυτές μορφές.
     
       Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Πέρση είναι γνωστή μία από τις Ωκεανίδες, τις θυγατέρες του Ωκεανού και της Τηθύος). Η Πέρση ταυτίζεται με την Περσηίδα (Περσηίς) που αναφέρει ο Ησίοδος (Θεογονία 356). Παντρεύτηκε τον ίδιο τον θεό `Ηλιο και απέκτησαν μαζί 4 παιδιά: τον γνωστό από την Αργοναυτική Εκστρατεία βασιλιά της Κολχίδας Αιήτη, τον Πέρση, τη γνωστή από την Οδύσσεια μάγισσα Κίρκηκαι την Πασιφάη. Η Πέρση αναφέρεται στην Οδύσσεια (κ 139).
     
       Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Πλειόνη, ή Πληϊόνη, είναι γνωστή η μητέρα των Πλειάδων. Η Πλειόνη ήταν θυγατέρα του Ωκεανού και της Τηθύος, δηλαδή μία από τις Ωκεανίδες Νύμφες. Σύζυγός της ήταν ο Άτλας. Ζούσε στο όρος Κυλλήνη. Η Πλειόνη αναφέρεται επίσης (από τους Ρωμαίους) ως μητέρα των Υάδων και του `Υαντα.
     
      Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Πλουτώ είναι γνωστά τα παρακάτω δύο διαφορετικά πρόσωπα:

     
     

     1. Μία από τις Ωκεανίδες Νύμφες, θυγατέρα του Ωκεανού και της Τηθύος ή της Ιμάδας. Σύμφωνα με την παράδοση, η Πλουτώ έπαιζε μαζί με την Περσεφόνη κατά την αρπαγή της τελευταίας από τον `Αδη - Πλούτωνα.
     2. Θυγατέρα του Κρόνου και μητέρα (από τον Δία) του ηγεμόνα της Λυδίας Ταντάλου. Σύζυγος της Πλουτώς ήταν ωστόσο ο Τμώλος. Η ετυμολογία του ονόματος «Πλουτώ» σχετίζεται με τον πλούτο, καθώς η Λυδία ήταν πλούσιο βασίλειο, εξαιτίας και των ορυχείων της. Αλλά και ο Πλούτων (`Αδης) συνδεόταν με τα ορυκτά πλούτη που ήταν κρυμμένα βαθιά μέσα στη γη.
        
         Η Στύγα (Στυξ) στην ελληνική μυθολογία ήταν κόρη του Ωκεανού και της Θέτιδας. Μαζί με τον Πάλλαντα έκανε τέσσερα παιδιά τον Ζήλο, τηνΝίκη, το Κράτος και την Βία. Ήταν Ωκεανίδα που είχε το παλάτι της στα Τάρταρα και τη φυλούσαν μέρα νύχτα δράκοι ακοίμητοι. Από το παλάτι της προέρχονταν τα νερά της πηγής Ύδατα Στυγός. Στην Τιτανομαχία ήταν με το μέρος του Δία όταν αυτός πολέμησε τον πατέρα του τον Κρόνο.

        Κατά τη μυθολογία, η Στυξ ήταν ένα από τα ποτάμια στις πύλες του Κάτω Κόσμου (η ομώνυμη πηγή βρίσκεται σήμερα στη βόρεια Πελοπόννησο, στην ανατολική πλαγιά του Χελμού). Θεοί και θνητοί έδιναν όρκο στα νερά της και η παραβίαση του όρκου από τους θεούς ισοδυναμούσε με δέκα χρόνια λήθαργο όμοιο με το θάνατο. Στα νερά αυτά η Θέτιδα είχε βουτήξει τον Αχιλλέα όταν τον γέννησε και του έκανε άτρωτο το σώμα, εκτός από το μέρος που τον κρατούσε την φτέρνα του.
        
         Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Τελεστώ ή Τελεσθώ είναι γνωστή μία από τις Ωκεανίδες, θυγατέρες του Ωκεανού και της Τηθύος. Η Τελεστώ έφερε την προσωνυμία «κροκόπεπλος». Το όνομα «Τελεστώ» ετυμολογείται από τις θρησκευτικές τελετές που έκαναν για να τη λατρεύσουν.

        
        

        • Η Τελεστώ έδωσε το όνομά της σε έναν από τους μικρούς φυσικούς δορυφόρους του πλανήτη Κρόνου.
          
           H Φιλύρα ήταν νύμφη της ελληνικής μυθολογίας, μητέρα του σοφού κένταυρου Χείρωνα^[1]. Ήταν μια από τις Ωκεανίδες και συχνά αναφέρεται ως «Ωκεανίς Φιλύρα». Ήταν θεότητα της ανάρρωσης, της ευωδίας και των αρωμάτων, της γραφής και της ομορφιάς.

          Τη Φιλύρα ερωτεύτηκε ο θεός Κρόνος κι όταν τους ανακάλυψε η σύζυγός του, Ρέα, αυτός μεταμορφώθηκε σε άλογο^[2][3] για να διαφύγει της προσοχής της. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα από τη Φιλύρα και τον Κρόνο να γεννηθεί ο κένταυρος Χείρων, μισός άνθρωπος και μισός άλογο. Για να απαλύνει την ντροπή που ένιωθε η νύμφη, ο Κρόνος τη μεταμόρφωσε στο ομώνυμο δέντρο.