Μου είπες : "Συγνώμη για τον τρόπο που σου φέρθηκα… μετάνιωσα”. Χαμογέλασα και η ειρωνεία που συνόδευε αυτό το μειδίαμα σου είπε όσα εγώ δίσταζα να εκφράσω. "Μπα, δεν μετάνιωσες ακόμα”. Το διάβασα στα μάτια σου το λανθασμένο σου συμπέρασμα. Νόμιζες πως ήθελα να σε εκδικηθώ. Όχι δεν εννοούσα αυτό, αλλά φυσικά για ακόμα μια φορά δεν κατάλαβες τι εννοούσα. Η ζωή μου είναι μικρή, πολύ μικρή για να την ξοδέψω άσκοπα σε παιχνίδια εκδίκησης. Δεν … μην φοβάσαι!

Με είδες να στέκομαι σαν φάντασμα του τότε και δεν σε ένοιαζε. Εμένα όμως με νοιάζει που υπάρχω σαν μια ανάμνηση του εαυτού μου. Με αγαπούσα πολύ και όταν με έδιωξες μακριά εγώ πόνεσα. Μόνο εγώ! Εσύ ούτε που το κατάλαβες πως σιγά σιγά έφευγα κι αυτή που εξακολουθούσε να σου κρατά το χέρι δεν ήμουν εγώ. Μου έμοιαζε, είχε τα ίδια μαλλιά, το ίδιο πρόσωπο, τις ίδιες ανάγκες, την ίδια ευγένεια, μα δεν ήταν εγώ, δεν ήμουν εγώ! Γιατί δεν το έβλεπες; Γιατί; Ούτε μια στιγμή, ένα ρημαδιασμένο λεπτό δεν αναρωτήθηκες γιατί πια, όπως παλιά δεν βάζω το χέρι σου στην καρδιά μου για να ακούσεις πως χτυπά για σένα. Μα δεν ξαφνιάστηκα, έτσι είσαι εσύ.

Το ένιωθες πως είχα τα ακροδάχτυλα μου στον διακόπτη παροχής συναισθημάτων γιατί ένιωθα πως πρέπει να πάρω απλά την απόφαση και να το πατήσω πια να κλείσει. Κοίταζες τα καλώδια να τυλίγουν  σαδιστικά την καρδιά μου κι εσύ χαμογέλαγες. Και δεν το έκανα, δεν τον έκλεινα γαμώτο τον διακόπτη γιατί δεν μπορούσα, μα ποιος έχει την ψυχραιμία να το κάνει. Δεν είναι ρητορική ερώτηση, δεν ξέρω ποιος έχει το θάρρος και την ηρεμία να κλείσει αυτό τον διακόπτη ξέρω μόνο πως εγώ δεν μπορούσα, δεν μπορώ, δεν θα μπορέσω. Με έβλεπες λοιπόν εκεί να περιμένω να κλείσω τα φώτα και να φύγω και δεν έκανες τίποτα. Δεν με πλήγωσε, ήξερα πως δεν θα έκανες τίποτα. Έτσι είσαι εσύ.

Ήμουν στην διαχωριστική γραμμή που χωρίζει το "μακριά” από το "κοντά” σου και με έβλεπες να κάθομαι με ένα πόδι εκεί και ένα εδώ, αμφιταλαντευόμενη για το αν θα έπρεπε να κάνω πια αυτό το βήμα. Για μένα ήταν σάλτο μορτάλε έτσι το ένιωθα τουλάχιστον. Κι όμως ένιωθα πως μέσα από αυτό θα κατάφερνα να βγω από το αδιέξοδο της αδιαφορίας σου. Δεν μου έδωσες ούτε ένα τελεσίγραφο. Δεν εκτόξευσες ούτε μια απειλή. Καθόσουν απλά και περίμενες να πάρω μια απόφαση. Μα δεν ταράχτηκα. Ήξερα πως δεν θα έλεγες τίποτα. Πάνω από όλα η περηφάνια σου. Έτσι είσαι εσύ.

Μα εγώ πήρα τα όσα ήθελα να σου δώσω, πήρα τα όνειρα μου, τα χώρεσα όπως μπορούσα στην τσάντα μου και έκλεισα τα φώτα. ‘Εφυγα, κάνοντας πια αυτό το βήμα. Δεν κοίταξα πίσω. Απλά πέφτοντας στον γκρεμό, αφηνόμουν στην βαρύτητα για να κάνει αυτή ότι πρέπει κι εγώ έψαχνα να δω αν υπάρχει μέσα μου κάτι που να θυμίζει εμένα ή πέθανε κάθε τι δικό μου πριν… πριν φύγω, πριν πέσω, ή μάλλον μόλις σε άφησα να μπεις στην καρδιά μου. Έπεσα το καταλαβαίνεις;! Γιατί εγώ θέλω να με αγαπούν. Θέλω να εκτιμούν τα όσα κάνω. Θέλω να σέβονται τα όσα νιώθω. Γιατί κι εγώ έχω εγωισμό. Και ήξερες πως αφού έτσι συνέχιζες, αδιάφορα, ψυχρά, έτσι θα έπραττα γιατί έτσι είμαι εγώ.

Και την ώρα που έφυγα ξεστόμισες με θράσος μια κουβέντα βαριά, "τώρα που δεν θα είμαι εκεί, δίπλα σου, μην κλάψεις…”. Αυτό σου το ταλέντο να κρύβεις τα λάθη σου πίσω από ένα χιτώνα δράματος ήταν εκπληκτικό. Ήθελα να γελάσω μα ένιωσα πως δεν πρέπει. Έπρεπε να δείξω σεβασμό, όχι σε σένα… στην στιγμή! Και σου απάντησα ξέροντας πως δεν έχει νόημα. Γνωρίζοντας πως τα λόγια μου ήταν καταδικασμένα να αγνοούνται από την κατανόηση σου. Κι όμως σου μίλησα, για άλλη μια φορά σου είπα αυτό που ένιωθα. ” Όλες εκείνες τις στιγμές που δεν θα είσαι "εδώ” κοντά μου δεν θα κλάψω μην φοβάσαι. Έτσι κι αλλιώς για μένα ποτέ δεν ήσουν εδώ…

Και το χειρότερο; Εσύ επέλεξες τα δάκρυα αυτά να μην χυθούν όχι με όσα είπες, αλλά με όσα έκανες. Τόσο σε σένα, όσο και στον εγωισμό σου… άντε καληνύχτα ". Κι έφυγα. Καληνύχτα αγάπη μου… μόνο σκοτάδι πια, μόνο νύχτα και φεγγάρι… πουθενά.

Και πήγα σπίτι μου και έκλαψα και φώναξα. Και κάρφωσα στον τοίχο όλες τις στιγμές που ζήσαμε μαζί για να δω τα καρφιά να τις ματώνουν και μέσα από το αίμα αυτό εγώ να πάρω δύναμη. Ήθελα να ξεψυχήσουν όπως και το τελευταίο συναίσθημα -έρωτα, αγάπης, μίσους, απόρριψης, ανάγκης, αδυναμίας- ένιωθα εκείνη την ώρα για σένα. Ήξερα πως μόνο έτσι θα το πάρω απόφαση. Μόνο αν τις έβλεπα … όχι μάλλον για να είμαι πιο ακριβής, αν δεν τις έβλεπα πια. 

Κι ήθελα στο πλοίο μου, να κεντήσω στα πανιά με κλωστή από ελπίδες ένα τέλος, ένα τεράστιο ΤΕΛΟΣ για να το δεις από το καταραμένο σου νησί και να δεις πως δεν θα φοβάμαι να βγω στα ανοιχτά. Να δεις πως εγώ θα βρω αλλού ένα λιμάνι. Κι όπως θα έφευγα θα πέταγα από την σανίδα σαν προδότες όλα εκείνα που μου χάρισες, να βρεθούν μες τον βυθό και το νερό να τα ξεγράψει. Κι ήθελα να σου φωνάξω, να ουρλιάξω δυνατά ένα σε "μισώ” να ακουστώ μέχρι την έρημο και στα πιο ψηλά βουνά να κινήσω τις πέτρες. Μα δεν μου έβγαινε φωνή, δεν μπορούσαν τα δόντια μου να αφήσουν αυτό το σε "μισώ” να βγει από το στόμα, να ακουστεί. Γιατί τα μάτια μου, το σώμα μου, οι αισθήσεις, το μυαλό μου, η ψυχή μου δεν κατάφεραν ποτέ να σου πουν ψέματα. Όχι σε σένα. Ποτέ…