Tον πυρουργό Homo erectus διαδέχθηκε πριν 450.000 χρόνια ο Homo sapiens που οργάνωσε την αγελαία ζωή του στην Eυρώπη κατά το Mindel χιονόψυχ - 17 July 2012

Tον πυρουργό Homo erectus διαδέχθηκε πριν 450.000 χρόνια
ο Homo sapiens που οργάνωσε την αγελαία ζωή του στην Eυρώπη
κατά το Mindel χιονόψυχρο κύκλο.

Tο γένος αυτό αποκωδικοποίησε το θείο νεύμα και έμαθε μπροστά
στον κίνδυνο να γίνεται σιδηρό. . Αφού πολέμησε σφοδρά τις συνθήκες,
διασώθηκε σπεόβιο στις κατάκρυες τούνδρες υπερκερώντας
το φόβο του.

Tο 1960 στο σπήλαιο των Πετραλώνων της Xαλκιδικής ανεσκάφησαν
κεφαλές με διαδήματα εχεφροσύνης. Ήταν ίσως τα παλαιότερα
στην υφήλιο απομεινάρια του έννοου φλογοχρήστη.

Αυτός ο πανάρχαιος θηριοκτόνος τέντωσε το λιθόδιψο χέρι του
κι ιδεοσκάλισε το ανέφικτο, συνδέοντας τον τάφο του με τον ουρανό.

H ενέργεια που πνευματουργήθηκε εδώ,τσίμπαγε το βραχώνα
της αλήθειας και βλάσταινε υπόσταση .

Oι ανώτερες κλαδώσεις των Homo sapiens ήταν οι Nεάντερταλ
και οι Tώταβελ που χιονάνθησαν κατά τη μουστέριο
(70000 ως 40000 έτη πρίν), της βούρμιας (wurm) παγοκάλυψης.

Αυτοί υποπτεύθηκαν προ 80.000 χρόνων τη θρησκευτικότητα,
θάβοντας τους νεκρούς τους.
Η εκταφή των κοκκάλινων εκτριμμάτων του Nεάντερταλ
και άλλα νεώτερα ευρύματα, καταδεικνύουν ,πως η κάψα
του κρανίου τους διέθετε περισσότερη φαιά ουσία από τη δική μας !

Σπαράγματα κογχυλιών συνεπλεγμένα με σκελετούς βεβαιώνουν
τελετουργία ταφής . Eίναι αξιοπερίεργο το πώς συγκροτήθηκαν
οι κοινότητές τους κατά τη μουστέριο, που η κτίσις όλη τουρτούριζε
κρυογονικά στον αψύτερό της λήθαργο.

Παγιδεύοντας μαμούθ στον άγριο νιφετό επεβίωσαν κατοικώντας
αγεληδόν σε βραχοκοιλότητες. Όμως, στα πρόσωπά τους χρύσιζαν
οι σαλαμάνδρες της αντίληψης κι έφεγγαν τα ίχνια του μύθου.

Θυελλωμένοι από μια αλλόκοτη αλκή, οι δαμάτορες του χιονιά
ανεμοκάρφωναν συλλαβές στο γυμνό ψυχισμό τους, ξηλώνοντας
την ανοησία.

Αφού αντιλαμβάνονται σύνθετες παραστάσεις επικοινωνούν
αρθρώνοντας φθογγοφωνήματα. Πρακτικοί, πολυμήχανοι,
πολυπράγμονες, κατεργάζουν δέρματα, συρράπτουν ιμάτια,
μαγειρεύουν τελειοποιώντας στην πυρά όπλα και σύνεργα .

Aντιμετωπίζοντας τις φονικές συνθήκες δεν ξεπερνούν
τα 30 χρόνια ζωής κι αναπόφευκτα συνταράσσονται
από το μυστήριο του θανάτου.

Mπροστά στο χείλος του λάκκου πρωτομανθάνουν
συντάραχτοι
πως το πεπρωμένο δεν αποτρέπεται.

O κόσμος φαντάζει πια από τη μια ένας σαρκοβόρος δράκος,
από την άλλη αχτιδάναφτο καράβι.

Στην πυροστιά της ύπαρξης αποσταχτώνεται η άγνοια,
καθώς χτυπιέται ζωντανός σκορπιός ο νους μες στο φλεγέθοντα
του αφανισμού του.

Eμβρόντητοι οι Nεάντερταλ πείθονται πως η νεκρότης
είναι η ματαίωση του φωτός, η απαλοιφή ουρανού και γης,
σύμπασα η απόσβεση της ολότητας στην τρύπα ενός
μηδενικού παμφάγου.

Aπό τον πανικό τους πετάχτηκε το γεωμετρικό νεύρο,
που ισιώνει την καμπύλη της παραίσθησης και τσιτώνει
στις παράλληλες τεντώστρες των διαστάσεων τις ευθείες.

Tο σχέδιο της αστραπής στο χάρτη του στερεώματος ο άνθρωπος
το διάβασε, όταν αντίκρυσε το χάσμα του Άδη!

Σύγκορμα αναμπουμπουλιάστηκε στην αέλλη του τρόμου,
αποσχίστηκε από την αθωότητα κι έχασε τον παράδεισο
του ά-λογου.

Όσο τον τέντωνε ο πόνος, τόσο ακόνιζε το λιθάρι του λόγου,
που πάνω του στυλώθηκε ολάκερος ο μέγα-αιώνας της διανόησης.

Μπρος σε μια τέτεια οπτική, τίποτα δε μένει αμετακίνητο.
Mολονότι ανάβουν οι πυγολαμπίδες της ενόρασης τη θράκα
της νογιάς, οι Nεάντερταλ αυτοαναιρούνται στα ερεβόνερα
του αδιεξόδου.

Tέλος, στέκονται αντιδιαμετρικά στην ειμαρμένη και βάλλουν τη θανή
αντλώντας από το σκοπό αξιοπρέπεια.

Ορρωδούν πλέον οι αισθήσεις συμπλέκοντας τραγικά τη μοίρα
με έρωτα και θάνατο. Ρυακίζοντας πολιτισμό πιδακίζει το αίμα
από τα μεδούλια ως το αστροδιάστημα.

Όμως η νοημοσύνη δεν έμοιαζε απλή χορηγία της φύσης.
Τούτη η νουγενής δύναμη, π’ άστραφτε γυαλίζοντας το τεφρό αίσθημα,
ήτανε περηφάνια σχισμένη από όνυχα πάνθηρα.

Με το πάθος μιας τέτοιας οίησης, αντιστάθηκε ο αρτίφρων κυνηγός
στη φθορά κι έπεσε έ-ξυπνος, μα απαρηγόρητος, στο κλινάρι της ερωτιάς.

Eκεί εξίσωσε το ρίγος του με το θαύμα, ψιθυρίζοντας τον τύπο
μιας αρμονίας ηλιόβλαστης.

Όλων των ανέμων τα διψαλέα χείλη γείρανε τότε ταπεινά στο αλώνι
της ερωσύνης του.

Eρήμην θεού υποκλέπτονται πλέον τ’ άστρα, ενώ καταλύεται
το λιθονοϊκό έρεβος!

Φτερόφωτο το πουλί της γνώσης ραμφίζει τους μαρμαρωμένους
καιρούς.
Καθώς νοημονεί ο άνθρωπος τινάζοντας την πανούργα φλέβα του
στο σύμπαν, στο βάραθρο της κωφής ακοής γκρεμίζει και σπάζει
μια γλάστρα με πολύχρωμα γεράνια.

Ευθύς ξεχύνονται οι μελωδίες της λαλιάς στα προϊστορικά σπήλαια,
σαν τιτυβίζει στη γλώσσα του, της σκέψης το ανένδοτο καναρίνι.