Όταν η Abigail Barragry έπεσε από ένα μπαλκόνι σε ύψος τριάντα μέτρων, οι γιατροί δεν περίμεναν να επιβιώσει. Η 30χρονη βρέθηκε αντιμέτωπη με το θάνατο και από την πτώση από διαμέρισμα 8ου ορόφου στη Μαλαισία είχε σπάσει κάθε κόκαλο στο σώμα της. Οι υπεύθυνοι του νοσοκομείου προειδοποίησαν την οικογένειά της πως ακόμα κι αν από θαύμα τα κατάφερνε, ήταν πιθανό να μην ξαναπερπατούσε ποτέ.

Ωστόσο σήμερα, έπειτα από τέσσερις μήνες νοσηλεία και δεκατρείς επεμβάσεις, η Abigail από το Sheffield λέει πως αυτό το τρομακτικό περιστατικό της άλλαξε τη ζωή για πάντα- προς το καλύτερο! Θεωρεί το ατύχημα ένα σημάδι της μοίρας καθώς χάρη σε αυτό γνώρισε τον έρωτα της ζωής της, τον 30χρονο James Coupe.

«Πριν το ατύχημα ήμουν τελειομανής με την εικόνα μου. Περνούσα ώρες για να διαλέξω τα σωστά ρούχα, όταν ετοιμαζόμουν να βγω έξω, και πήγαινα στο γυμναστήριο πέντε φορές την εβδομάδα. Τώρα έχω μέσα στο σώμα μου ένα σωρό λάμες και βίδες. Έχω σημάδια και ουλές παντού και δεν θα μπορέσω ποτέ να ανακτήσω τη φυσική κατάσταση που είχα. Αλλά η πτώση έβαλε τη ζωή μου σε άλλη προοπτική και δεν έχω υπάρξει πιο χαρούμενη ποτέ! Νιώθω τόσο τυχερή που είμαι ζωντανή, αν δεν ήταν αυτό το ατύχημα δεν θα είχα γνωρίσει τον James. Ο ένας κάνει τον άλλο να χαμογελά», λέει.

Η μέρα που άλλαξε τη ζωή της Abigail ήταν η πρωτοχρονιά του 2011 ενώ εργαζόταν στη Μαλαισία. «Ήταν δύο το πρωί, κάναμε πάρτι με φίλους. Ζαλίστηκα και βγήκα στο μπαλκόνι. Ήθελα μόνο να πάρω λίγο αέρα, γλίστρησα στα τακούνια μου και το επόμενο που θυμάμαι ήταν να κρατιέμαι από τα κάγκελα και να κρέμομαι από το μπαλκόνι. Έως σήμερα δεν μπορώ να καταλάβω τι έγινε», αφηγείται η ίδια.

Για μερικά τρομακτικά δευτερόλεπτα ένιωσε πως ο κόσμος σταμάτησε. «Όλα έμοιαζαν αν συμβαίνουν σε αργή κίνηση. Θυμάμαι να κοιτάω τα χέρια μου και να πανικοβάλλομαι στην ιδέα πως το σώμα μου κρέμεται. Μετά τα χέρια μου γλίστρησαν. Το επόμενο που θυμάμαι είναι να είμαι πεσμένη στο έδαφος και οι περαστικοί να στέκονται από πάνω μου. Δεν μπορούσα να δω τα πρόσωπά τους. Θυμάμαι πως τους είπα ότι πονάνε τα πόδια μου πριν λιποθυμήσω από τον πόνο».

Η κατάστασή της ήταν τόσο κρίσιμη που οι χειρουργοί χρειάστηκαν δέκα ώρες για να τη σταθεροποιήσουν. Είχε τόσα τραύματα που είναι θαύμα πως δεν έπεσε σε κατάσταση σοκ.

Οι επόμενες δύο εβδομάδες πέρασαν με την Abigail να δίνει μάχη για τη ζωή της, να πέφτει σε κώμα, να ξυπνά και να ξαναπέφτει σε κώμα. Καθώς δεν είχε κοινωνική ασφάλιση, ο πατέρας της ξόδεψε πάνω από 50.000 ευρώ, όλες του τις οικονομίες, για τη νοσηλεία της. Η μητέρα της πήρε το πρώτο αεροπλάνο για να βρεθεί δίπλα της.

«Ήμουν ακίνητη στο κρεβάτι του νοσοκομείου κι αναρωτιόμουν μήπως είχα πεθάνει κι ήταν εκεί η κόλαση», θυμάται η 30χρονη. Οι γιατροί την προειδοποίησαν πως ενδεχομένως να ακρωτηρίαζαν το δεξί της πόδι και να περνούσε την υπόλοιπη ζωή της σε αναπηρικό αμαξίδιο…

Όταν τελικά πήρε εξιτήριο, έπειτα από τέσσερις μήνες, αποφάσισε να επιστρέψει στη Βρετανία με τη μητέρα της για να έχει τη φροντίδα της.

Διαψεύδοντας κάθε προγνωστικό το πόδι της σώθηκε. Αλλά η ζημιά ήταν τόσο μεγάλη που δεν μπορούσε να περπατήσει.

«Ήμουν αποφασισμένη να γίνω καλύτερα. Έλεγα στον εαυτό μου πως ήμουν αρτιμελής και θα περπατούσα ξανά. Διάβασα βιβλία για τη διαχείριση του πόνου κι έκανα εντατικά φυσιοθεραπεία. Οι γιατροί μου είπαν πως ο καρπός μου είχε καταστραφεί και δεν θα μπορούσα να ξαναγράψω. Αλλά εγώ άρχισα να δουλεύω με υπολογιστή», λέει.
Η αποφασιστικότητα έφερε αποτελέσματα και η Abigail κατάφερε τελικά να σηκωθεί από το αμαξίδιο και να περπατά με πατερίτσες.

Το Νοέμβριο του 2011 γνώρισε σε μία παμπ τον James και η έλξη ήταν αμοιβαία. Η ζωή της χαμογελούσε ξανά.
Παρότι ακόμα δεν έχει τελειώσει με τις επεμβάσεις που πρέπει να κάνει, πιστεύει πως η εμπειρία της με το ατύχημα είχε θετική επίδραση στη ζωή της. «Αν μου έλεγε κάποιος πως θα ήμουν χαρούμενη με όλες αυτές τις ουλές δεν τα το πίστευα ποτέ. Ασφαλώς αυτό που έγινε ήταν τρομακτικό. Αλλά έμαθα να ανακαλύπτω τη χαρά στα πιο μικρά πράγματα και να εκτιμώ το θαύμα του να είμαι ζωντανή», εξηγεί.

«Δεν θα είμαι ποτέ η ίδια αλλά δεν θα αφήσω αυτό που έγινε να γίνει εμπόδιο στη ζωή μου. Δεν ήταν η μοίρα μου να πεθάνω τότε κι αυτό με έκανε να απολαμβάνω τη ζωή στο μέγιστο βαθμό», καταλήγει.