Από τον Παναγιώτη Χριστόπουλο
Σύμφωνοι, ήταν ένα απίθανο rollecoaster όλο αυτό που ζήσαμε από πέρσι το καλοκαίρι, ήταν ένας χρόνος παρανοϊκός, γεμάτος άγχη, ακρότητες, ψυχική οδύνη και χωρίς ούτε ένα δευτερόλεπτο ξεκούρασης. Όλοι χρειαζόμαστε λίγη άδεια.
Σύμφωνοι, οι πολιτικοί πέρασαν πολλά. Άλλαζαν θέσεις κάθε λόγο, έμπαιναν κι έβγαιναν από την κυβέρνηση, πάλευαν κατά των μνημονίων ή τα υπερψήφιζαν με μισή καρδιά (κάποιοι τα διάβαζαν κιόλας…), έδωσαν διπλές μάχες λόγω των εκλογών και δύο φορές είδαν άλλους να κάνουν την δουλειά τους, μια τους τεχνοκράτες και μια τους υπηρεσιακούς.
Σύμφωνοι, ο Αντρέας Παπανδρέου είχε μιλήσει κάποτε για «τα μπάνια του λαού» -και όντως ο κανόνας δεν είχε πολλές εξαιρέσεις. Αλλά μέχρι σήμερα. Τώρα τα δεδομένα άλλαξν.
Λόγος πρώτος: ο πρακτικός
Δεν χρειάζεται, νομίζω, ιδιαίτερη ανάλυση γιατί η ολομέλεια της Βουλής πρέπει να μείνει ανοιχτή φέτος το καλοκαίρι. Αλλά, αν θέλετε όντως να το συζητήσουμε, δεν έχω πρόβλημα. Ας ξεκινήσουμε από το πρακτικό ζήτημα: Η Βουλή βρίσκεται εκεί για να νομοθετεί, η Κυβέρνηση για να εκτελεί και η Δικαιοσύνη για να δικάζει. Η Ελλάδα έφτασε στο χείλος του γκρεμού για τρεις βασικές αιτίες. Γιατί η Βουλή ως τώρα νομοθετούσε ό,τι της κατέβαινε στο κεφάλι (ή ό,τι βόλευε τους «ημετέρους» τέλος πάντων), γιατί η Κυβέρνηση εκτελούσε… α λα ελληνικά και γιατί η Δικαιοσύνη δεν δίκαζε. Για να αλλάξει η χώρα και να βγει από το τούνελ δεν φτάνει μόνο μια Κυβέρνηση. Να ζήσουμε να τη χαιρόμαστε, που πήρε και ψήφο εμπιστοσύνης χθες, αλλά δεν μας φτάνει. Η Κυβέρνηση δεν είναι τίποτε χωρίς την Βουλή και χωρίς την Δικαιοσύνη.
Θεωρούμε δεδομένο ότι το ούτως ή άλλως καυτό φετινό καλοκαίρι θα είναι μια κόλαση για τον Αντώνη Σαμαρά και το επιτελείο του. Γιατί να μην θεωρούμε δεδομένο ότι το ίδιο θα συμβεί και για τους βουλευτές; Πρέπει να γίνουν μεταρρυθμίσεις, που σημαίνει πρέπει να παρθούν αποφάσεις, που σημαίνει πρέπει να μετατραπούν σε νόμους. Σε νόμους σωστούς, ισχυρούς, δίκαιους. Πώς θα ψηφίσει κανείς τέτοιους νόμους αν το μυαλό του είναι στην παραλία; Αν τους συζητήσει μόνο με το 30% των συναδέλφων του; Αν δεν έχει καν συνειδητοποιήσει ποιος είναι ο ρόλος του απέναντι στη χώρα;
Λόγος δεύτερος: ο ηθικός
Και μετά πάμε και στο ηθικό. Δεν σας αρέσει η λέξη; Στο ψυχολογικό, να το πούμε. Σ’ αυτό που θα μας κάνει εμάς, τους 11 εκατομμύρια Έλληνες (ή όσους τέλος πάντων τους ψηφίζουμε) να νιώσουμε κάπως καλύτερα. Εμάς που φέτος δεν θα πάμε διακοπές, γιατί δεν μπορούμε. Ή που θα πάμε μια εβδομάδα κι αυτήν ψάχνουμε να βρούμε πώς να την στριμώξουμε σ’ ένα budget 300 ευρώ. Γιατί ο μισθός μας πια είναι 600 όλα κι όλα!
Μέχρι πέρσι ανεχόμασταν τις κοροϊδίες τύπου: «Ο πρωθυπουργός συμβούλευσε τους βουλευτές του κόμματός του να μην εμφανίζονται σε φωτογραφίες σε κοσμικά νησιά ή σε σκάφη». Φέτος αυτό δεν μας αρκεί. Φέτος και μόνο στην ιδέα ότι θα μπορούσαν να είναι στα έδρανα και να νομοθετούν, αλλά αυτοί δεν είναι (ασχέτως του πού βρίσκονται όντως) μας φαίνεται προκλητικό. Είμαστε εδώ που είμαστε κυρίως λόγω της δικής τους ανεπάρκειας –για να μην γράψω κάτι χειρότερο. Το μόνο που τους ζητάμε είναι να δουλέψουν σαν τα σκυλιά, 20 ώρες την ημέρα, μέχρι η χώρα να βγει από την κρίση. Χωρίς να γνωρίζουν καλοκαίρια, χωρίς να πηγαίνουν ταξίδια business class, χωρίς να βλέπουν μπάσκετ στο καφενείο της Βουλής όταν ψηφίζουν μνημόνια. Το μόνο που τους ζητάμε είναι να τους πιάσει κι αυτούς λίγο η κρίση. Όχι μόνο εμάς.
