Αν είχατε βρεθεί στα Ιεροσόλυμα, όταν ο Πιλάτος παρουσίαζε στον όχλο τον Χριστό καταματωμένο από τις μαστιγώσεις και εξευτελισμένο από τους εμπτυσμούς και τα ραπίσματα θα είχατε πει ίσως, όπως και ο προφήτης Ησαΐας 800 χρόνια πριν προφητεύοντας, είπε: «…Και ίδωμεν Αυτόν και ουκ είχαν είδος ουδέ κάλλος…». Θα είχατε δηλαδή πει, ότι ήταν άσχημος.

   Το σώμα του Χριστού είναι η Εκκλησία. Δυσδιάκριτο, τότε, από τις μαστιγώσεις, τους εμπαιγμούς, τους εμπτυσμούς, τα ραπίσματα. Δυσδιάκριτο και σήμερα από τα σκάνδαλα, τις αδυναμίες, τα λάθη των εκπροσώπων της κληρικών και χριστιανών από τις αμαρτίες μας και τα πάθη μας. Θέλεις να δεις το άπειρο κάλλος του προσώπου, που το ενέπαιξαν, το πλήγωσαν, το περιφρόνησαν; Τότε σύρε την ψευδή πορφύρα, και δες. Το στόμα σου θα κλείσει τότε και θα τρέξουν τα μάτια σου…

Σύρε την ψευδή πορφύρα, και δες. «ΟΥΡΑΝΟΣ ΠΟΛΥΦΩΤΟΣ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ».

Δες! Μα όχι με τα μάτια τον Πιλάτο του όχλου. Έτσι ΔΕΝ βλέπεις. Μόνο ταράζεσαι κλυδωνίζεσαι απελπίζεσαι (βλ. «Σύναξη» τ. 3 σελ. 107). Δεν καθορίζουν την Εκκλησία οι αδυναμίες και τα λάθη των κληρικών ή των χριστιανών. Δεν ταυτίζεται η Εκκλησία με τα συγκεκριμένα πρόσωπα ορισμένων, είτε καλών είτε κακών κληρικών.

     Η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού το πανάγιο και αμώμητο. Η αμαρτία, ο ξεπεσμός και η πτώση κάποιων ανθρώπων, δεν αποτελεί κατηγορία κατά του Χριστού, ούτε κατά της Εκκλησίας. Έφταιγε ο Χριστός για την αμαρτία του Ιούδα; Έφταιγε ο Θεός για το ότι ένα πλήθος  αγγέλων χρησιμοποιώντας λάθος το θείο χάρισμα της ελευθερίας τους ξέπεσαν και έγιναν δαίμονες;

Τα λογικά όντα είναι ελευθέρα και γι’ αυτό και υπεύθυνα για τις επιλογές τους. Ο Θεός σέβεται την ελευθερία των πλασμάτων Του.

Με ποια λογική λοιπόν φταίει η Εκκλησία, το Σώμα τού Χριστού το άγιο, για την αμαρτία των κληρικών και των χριστιανών;

      Ο άρρωστος, που κατηγορεί και υβρίζει την ιατρική και το νοσοκομείο, επειδή υπάρχουν κάποιοι κομπογιαννίτες γιατροί, παραλογίζεται. Και αν έτσι παραλογιζόμενος αρνείται την εισαγωγή του στο νοσοκομείο και την απαραίτητη θεραπευτική αγωγή για την αποκατάσταση της υγείας του, αδικεί τον εαυτό του. Η απλή και κοινή λογική επιβάλλει, αντί να αμελώ για την αρρώστια μου βρίζοντας τους κομπογιαννίτες, να αναζητήσω σωστό ιατρό και θεραπεία. Έστω κι αν χρειαστεί να φτάσω στο Λονδίνο  στο Χιούστον. Στην άλλη άκρη του κόσμου. Η ύπαρξη κομπογιαννιτών δεν μειώνει την αξία και την χρησιμότητα της ιατρικής, όπως και η ύπαρξη κακών εκπαιδευτικών δεν σημαίνει ότι πρέπει να κλείσουν τα σχολεία.

Κατά αντιστοιχία το Ευαγγέλιο του Χριστού κρίνεται από την εφαρμογή  του και όχι από τις περιπτώσεις παράβασής του – όπως είναι τα σκάνδαλα. Και την εφαρμογή του την βλέπομε ζωντανή  στα παραδείγματα των αγίων και ενάρετων κληρικών και χριστιανών! Σήμερα η Εκκλησία μας έχει τόσους αγίους και ενάρετους διακονητές του έργου Της, που εάν ο κόσμος τους γνώριζε, θα δόξαζε τον Θεό νύχτα και ήμέρα. Αλλά βλέπετε οι άδειοι τενεκέδες κάνουν θόρυβο, οι άνθρωποι της αρετής είναι αφανείς και σιωπηλοί. Και βέβαια δεν τους προβάλλουν ποτέ… τα κανάλια της ΤV. Δεν αποτελούν «είδηση». Και μην ξεχνάμε, ότι τα μυροβόλα άνθη τα αναζητούν και τα βρίσκουν οι μέλισσες όχι οι μύγες. Τι δουλειά έχουν οι μύγες των Μέσων Μαζικής Αποχαύνωσης με τα άνθη του μυστικού κήπου της αγίας μας Εκκλησίας; Αυτές, «την βρίσκουν» στους βόθρους, στις ακαθαρσίες, στις χωματερές και στα ψοφίμια. Εκεί… αναπαύονται. Το θέμα είναι, τι θέλει να είναι κανείς; Μέλισσα ή μύγα;

       Το Σώμα του Χριστού στο πραιτόριο τού Πιλάτου και στο Σταυρό θα είναι πάντοτε η εκφραστικότερη εικόνα της Εκκλησίας. «Κατάστικτον τοις μώλωψι και πανσθενουργόν».

Κατάστικτος τότε ο Χριστός  από το ακάνθινο στεφάνι, την μαστίγωση, τα ραπίσματα, τα φτυσίματα, τα καρφιά, τη λόγχη και συγχρόνως πανσθενουργός και παντοδύναμος  αφού «εν Αυτώ ην πάν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς» αφού ήταν «ο τα σύμπαντα τη δρακί  περιέχων».

      Κατάστικτο όμοια και το σώμα Του, η Εκκλησία: από τις αμαρτίες μας. Αλλά και συγχρόνως: η ΜΟΝΗ ΚΙΒΩΤΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ η μόνη βεβαία ελπίδα μας πάντοτε «στύλος και εδραίωμα της Αληθείας». Μακάριος ο άνθρωπος, που, πίσω από την ψευδή πορφύρα και τις πληγές και τα στίγματα, βλέπει: το μεγαλείο της σοφίας τον Θεού, της ταπεινώσεως του Θεού, της αγάπης του Θεού, της μακροθυμίας και της δυνάμεως του Θεού και τολμάει, να θέλει να είναι ζωντανή πέτρα του οικοδομήματος της Εκκλησίας και τίμιο μέλος του σώματος Της.

      «Το στερέωμα των επί σοι πεποιθότων στερέωσον, Κύριε, την Εκκλησία, ην εκτίσω τω Τίμιω Σου Αίματι».

Από το βιβλίο ΄΄ΔΙΔΑΞΟΝ ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΟΥ΄΄

                                                                                                                                                                                Αρχιμ. Σάββα Δημητρέα

 

Η των πόλεων άνασσα, η Πόλις, της Θεοτόκου η Πόλις, η Επτάλοφος , ηρωικά μαχομένη παραδίνεται στο σκοτάδι υπό την ημισέληνο !

Η οδύνη, η συμφορά, η ανάμνησις έγινε θρύλος.

    Ο Άγγελος άρπαξε τον Βασιλιά και τον πήγε σε μια σπηλιά, βαθιά κάτω στην γη, κοντά στην Χρυσή Πύλη. Εκεί κάτω μαρμάρωσε ο Βασιλιάς και καρτερεί την ώρα να’ ρθει και πάλι ο "Άγγελος να τον σηκώσει και να του δώσει το σπαθί.

Από τότε ο Βασιλιάς «σηκώνεται, αφουγκράζεται και ξανακοιμάται!».

-Δεν θα ξυπνήσει, γιαγιά; ρωτάει το εγγόνι.

-Πως ! πως ! Περιμένει εσάς τούς νέους «να κάμετε όρκο στην ελευθερία να σηκώσετε τη χώρα. τότε θέ να πάει ο Άγγελος να’ τονε ξυπνήσει…» (Γ. Βιζυηνός) .

Ο λαός μετουσίωσε σε θρύλο, «τον Θεοφιλέστατο Μεγαλομάρτυρα και Εθνομάρτυρα Βασιλέα…».

Αυτός ο θρύλος διατήρησε άσβεστη την μνήμη της Αλώσεως, τα μαρτύρια των τελευταίων επτά χιλιά­δων προμάχων της Βασιλίδος των Πόλεων, με επικεφαλής Μάρτυρα τον τελευταίον των Αυτοκρατόρων!

Από τότε, ο σκλαβωμένος νους, όσο μπορούσε να σκεφθεί, όσο ή ψυχή μπορούσε να καταυγασθεί στο φως του θρύλου και όσο η ακοή μπορούσε ν’ αφουγκρασθεί τον θλιβερό απόηχο από τα καμπαναριά της Αγίας Σοφίας, γέννησαν την Μεγάλη Ιδέα, την Ρωμαίικη ιδέα, ως πόθο ανασυστάσεως της Αυτοκρατορίας.

Έτσι και εμείς οι σύγχρονοι, οι όπου γης Έλληνες, καλούμεθα να κρατήσουμε και φυλάξουμε  αυτήν την ιερά μνήμη της Αλώσεως της Επταλόφου Πόλεως.

Επίκαιρος, όσο ποτέ η φωνή του καθηγητού κ. Ν. Τωμαδάκη : «Η Πόλις Εάλω! Αλλοίμονον όμως αν την αφήσωμεν να αλωθεί και εντός μας». «Μην αφή­νετε να σβήση εις την ψυχήν των νεωτέρων Ελλήνων η ανάμνησις της Βασιλίδος. Διατηρείτε τον πυρσόν ανημμένον μέχρι συντελείας του αίωνος. Τίποτε δεν χάνεται οριστικώς, παρά μόνον εάν δεν υπάρχουν άν­θρωποι να ενθυμούνται ή πίουν από το νερό της λή­θης!…».

Αυτή η άσβεστη μνήμη της Αλώσεως και των Μαρτυρίων ας αρδεύουν το Γένος των Ελλήνων.