Ήταν απ'την αρχή ερωτευμένη μαζί μου, αλλά εγώ ήμουν ό,τι να'ναι, έψαχνα για ευκαιριακό σεξ και ήθελα να γυρίζω από εδώ και από εκεί. Έτσι, μετά τον πρώτο καιρό που περάσαμε καλά, της ξεκαθάρισα ότι 1) δεν ένιωθα όπως αυτή και 2) δεν ήθελα δεσμεύσεις. Την πλήγωσα, αλλά έτσι έπρεπε να γίνει...
Για κάποιο λόγο όμως αυτή δεν έφυγε απ'τη ζωή μου. Ήλπιζε ότι μια μέρα θα νιώσω όπως κι αυτή και θα θέλω να είμαστε μαζί. Έτσι έμεινε δίπλα μου και με έβλεπε να ερωτεύομαι άλλες γυναίκες, να πληγώνομαι από άλλες γυναίκες, να γυρίζω με τη μια και με την άλλη... Δοκίμασε κι αυτή να κάνει κάποιες σχέσεις, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.
Αλλά ακόμα και όταν ήταν με άλλον, ήταν πάντα εκεί, δίπλα μου, και ξέρω ότι την πονούσε που δε μπορούσε να έχει εμένα...
Ώσπου ένα βράδυ πριν λίγες εβδομάδες, αρχές Αυγούστου, ήμουν άρρωστος και ήρθε να μου κάνει παρέα. Δε ξέρω αν ήταν η κρίση των 30, οι ενοχές μου ή τί σκατά άλλο, όμως το επόμενο πρωί που ξύπνησα και την είδα να έχει αποκοιμηθεί δίπλα μου, έγινε το κλικ μέσα μου. Ήταν σα να έφυγε μια κουρτίνα από μπροστά μου, μπορούσα ξαφνικά να το δω: η Μαρία ήταν η γυναίκα που ήθελα να έχω δίπλα μου. Δεν ξέρω αν χρειαζόταν να περάσω τη φάση μου μέχρι να το συνειδητοποιήσω, ή αν τόσα χρόνια δεν ήθελα / φοβόμουν να το συνειδητοποιήσω. Πάντως εκείνο το πρωινό κατάλαβα ότι δίπλα μου είχα μια γυναίκα που με νοιάζεται και μ'αγαπά και ότι την αγαπώ κι εγώ! Στ'αλήθεια...
Λίγες μέρες μετά έφυγε για τις προγραμματισμένες διακοπές με τους φίλους της και σκοτώθηκε σε τροχαίο. Η εικόνα που έχει αποτυπωθεί στο μυαλό μου, που με έχει στοιχειώσει κυριολεκτικά, είναι η απερίγραπτη χαρά στο πρόσωπό της όταν της είπα ότι την αγαπώ και ότι θέλω να είμαστε μαζί... Θυμάμαι έπεσε στη αγκαλιά μου, με έσφιξε και μου ψιθύρισε: "Κι εγώ σ'αγαπώ χαζούλη μου! Αλλά αυτό το ξέρεις ήδη..."
Σας ζάλησα, συγγνώμη, απλά ένιωσα την ανάγκη να τα πω, νιώθω απίστευτα άδειος... Και σας παροτρύνω, όλους εσάς που ψάχνετε το άλλο σας μισό εδώ μέσα, να ανοίξετε καλά τα μάτια σας, γιατί καμιά φορά αυτό που απεγνωσμένα ψάχνουμε ίσως είναι μπροστά στα μάτια μας και δεν μπορούμε ή δε θέλουμε να το δούμε. Και όταν "ξυπνήσουμε" και πάμε να το αγγίξουμε, αυτό μπορεί να μην είναι πια εκεί...
Ζήστε έντονα την κάθε στιγμή, σα να είναι η τελευταία..."
Το παραπάνω κείμενο που κάνει σήμερα τον γύρο του διαδικτύου δημοσιεύτηκε στην στήλη "Eξομολογήσεις" της LIFO.
