Ένα από τα πιο σπάνια και ανησυχητικά θρησκευτικά παραφυσικά φαινόμενα είναι τα στίγματα ή αλλιώς η εμφάνιση στο σώμα των πληγών του Χριστού από τη σταύρωση.

Αυτές οι πληγές μπορεί να είναι από φαινομενική ψυχοσωματική αίσθηση της πληγής και του πόνου που προκαλείται, χωρίς όμως ορατή πληγή στο δέρμα, μέχρι κανονικές, ανεξήγητες πληγές, που ματώνουν και προκαλούν υπερβολικό πόνο στον στιγματικό.
Στον 20ο αιώνα έζησε ένας από τους πιο διάσημους στιγματικούς, ο Ιταλός Πατέρας Πίος, που έφερε για δεκαετίες στο σώμα του τις πληγές και ανακηρύχτηκε άγιος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.

Ο Άγιος Πίος είχε κυριευτεί από παραφυσικά φαινόμενα από τότε που ήταν παιδί. Όταν ήταν νέος, ισχυριζόταν πως μπορούσε να δει τον Ιησού και την Παρθένο Μαρία, ενώ πίστευε πως όλοι μπορούσαν να τους δουν.
Το φαινόμενο αυτό συνεχίστηκε και κατά την εφηβεία, μέχρι που τελικά αποφάσισε να γίνει καπουτσίνος μοναχός. Την εποχή που ήταν δόκιμος ακόμα και όσο περίμενε να γίνει καπουτσίνος, τα παραφυσικά φαινόμενα που βίωνε φαίνεται πως πήραν ακόμα πιο σκοτεινές διαστάσεις, ενώ έγιναν ισχυρότερα. Αναφέρει πως παρουσιάστηκε στο δωμάτιό του ο διάβολος με τη μορφή ενός μεγάλου μαύρου σκύλου με κατακόκκινα μάτια.

Το 1911 αναφέρει για πρώτη φορά την εμφάνιση των στιγμάτων, χαρακτηρίζοντάς τα σε μία επιστολή του ως κόκκινα σημάδια στα χέρια και τα πόδια που του προκαλούσαν εντονότατο πόνο. Οι πληγές τελικά έγιναν ορατές, ματώνοντας πολλές φορές, ενώ συνέχισαν να υπάρχουν μέχρι και το θάνατό του. Συχνά προσεύχονταν να εξαφανιστούν οι πληγές αλλά όχι και ο πόνος και αυτό γιατί ντρεπόταν για τα σημάδια που είχε στο σώμα του.
Αξίζει να σημειωθεί πως τελικά οι πληγές δεν εξαφανίστηκαν ποτέ εντελώς, ενώ είναι γνωστό πως προσπαθούσε να τις κρύβει όσο γίνεται πιο πολύ. Υποστήριξε πως ο διάβολος συνέχισε να του παρουσιάζεται, πότε με τη μορφή μίας γυμνής χορεύτριας, πότε με τη μορφή του Πάπα Πίου του 10ου , του Άγιου Φραγκίσκου, ακόμα και με την σκανδαλώδη μορφή της Παρθένου Μαρίας.

Ο Πίος πέθανε το 1968, φέροντας ακόμα τα στίγματα στο σώμα του.
Τις τελευταίες δύο χιλιετίες έχουν καταγραφεί περίπου 300 περιπτώσεις στιγματικών. Ο πρώτος ήταν ο Άγιος Παύλος, ο οποίος αναφέρει το γεγονός σε μία επιστολή του προς του Γαλάτες. Ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης, τον 13ο αιώνα, αναφέρει επίσης πως φέρει στίγματα, ενώ πολλά περιστατικά καταγράφονται μέχρι τις μέρες μας.Πολλές είναι οι ερμηνείες που έχουν δοθεί κατά καιρούς για το φαινόμενο των στιγμάτων, αποδίδοντάς τα από απάτες μέχρι και σε ψυχαναγκαστικά φαινόμενα του μυαλού. Οι στιγματικοί είναι συνήθως καθολικοί, εντούτοις ο ινδουιστής Chaitanya Mahaprabu (1486-1534) ανέφερε πως άρχισε ξαφνικά να αιμορραγεί σε διάφορα σημεία του σώματός του.

Συχνά, οι στιγματικοί ακολουθούν μία πρακτική που λέγεται ηλιοθέαση. Πρόκειται για την επιβίωση χωρίς τροφή και νερό, πέραν της καθημερινής Θείας Κοινωνίας, για μακροχρόνιες και ασύλληπτες, για τον κοινό ανθρώπινο νου, περιόδους. Η πρακτική αυτή σημειώθηκε για πρώτη φορά από τον Πατέρα Πιο, ο οποίος απείχε από την τροφή και την πόση για μεγάλο χρονικό διάστημα, ενώ σταμάτησε και να κοιμάται.
Το φαινόμενο ήταν ακόμα πιο έντονο στη στιγματική Therese Neumann, η οποία λέγεται πως δεν έτρωγε τίποτα άλλο παρά μόνο την καθημερινή Θεία Κοινωνία από το 1922 μέχρι και το 1962 όπου και πέθανε.

Λέγεται, επίσης, πως δεν ήπιε νερό για μία μεγάλη χρονική περίοδο, ενώ περιέργως δεν εμφάνισε καμία ασθένεια. Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι το γεγονός ότι τα μέρη του σώματος, όπου εμφανίζονται στα στίγματα, διαφέρουν σε σημαντικό βαθμό.
Κάποιες φορές εμφανίζονται στον καρπό ή απευθείας στις παλάμες, ενώ η πληγή από την λόγχη διαφέρει από στιγματικό σε στιγματικό, ανάλογα με την πλευρά του σώματος που εμφανίζεται.
Το περίεργο φαινόμενο των στιγμάτων θα περίμενε κανείς να το συναντήσει σε ένα μεσαιωνικό κείμενο και όχι στην σύγχρονη εποχή. Εντούτοις, φαίνεται πως αυτό δεν ισχύει.
Παραμένει ένα ανεξήγητο φαινόμενο, ενώ οι στιγματικοί είναι εξαιρετικά σπάνιοι. Τα στίγματα παραμένουν ένα από τα πιο περίεργα και πιο τρομακτικά φαινόμενα που έχουν σημειωθεί ποτέ στα χρονικά των παραφυσικών φαινομένων.