Στα όνειρα μού έμαθαν να περπατάω μόνη
μα πάντα θέλω κάποιον για να με κρατά
γιατί ακόμα και στα όνειρα κάποια στιγμή νυχτώνει
και τότε με συνεπαίρνει η μοναξιά.
Μελαγχολώ και χάνομαι σε άγνωστους δρόμους
και βλέπω και εκεί ανθρώπους μόνους
μα δεν μιλάνε, απλώς κοιτάνε.
Δείχνουν σαν "ούτε να μισούν μα ούτε και να αγαπάνε”.
Μεγάλωνα και μου έλεγαν πως η ζωή είναι σκοινί τεντωμένο
γι αυτό στα πρώτα μου βήμα/τα με έμαθαν να ισορροπώ.
Μα η αλήθεια είναι πως άλλα μου έλεγαν εκείνοι να περιμένω
και εγώ στα ταξίδια που με στέλνει η ζωή άλλα συναντώ!
Οπότε δεν θα ακούσω άλλες ιστορίες
πρέπει να μάθω εκτός από το να υπάρχω… να ζω.
Και όταν θα με βάζει η ζωή σε φασαρίες
πρέπει να μάθω να τραγουδώ…
