Το όνομα τού Θεού, Εβραίων, χριστιανών και μουσουλμάνων, είναι ένα και το αυτό:Γιαχβέ (ελληνιστί: Ιεχωβάς).
Ειδικώς όμως οι ορθόδοξοι Έλληνες Ιουδαιοχριστιανοί, έχουν πολύ σοβαρό πρόβλημα ως προς την αποδοχή του.
Έτσι παρατηρείται π.χ. το τραγελαφικό φαινόμενο, να στιγματίζονται και να δαιμονοποιούνται οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά (κοινώς ιεχωβάδες), ως κάτι μιαρό και διαφορετικό από τούς υπόλοιπους χριστιανούς, ενώ στην πραγματικότητα δεν αποτελούν παρά ακόμα ένα δόγμα μέσα στα σπλάχνα τού εβραιογενούς Χριστιανισμού.
Οι ιεχωβάδες δεν πιστεύουν σε κάποιον διαφορετικό Θεό, από αυτόν τών απανταχού χριστιανών (επομένως και τών ορθόδοξων).
Ως βάση τής θρησκείας τους, έχουν κι αυτοί την Αγία Γραφή. Απλά λένε τα πράγματα με το όνομά τους κι εν προκειμένω τού Θεού που πιστεύουν όλοι οι χριστιανοί.
Από κει και πέρα, οι διαφωνίες που έχουν με τα υπόλοιπα χριστιανικά δόγματα είναι κυρίως θέμα ερμηνείας τών «ιερών» γραφών και τών πρακτικών που ακολουθούνται
. Έτσι, π.χ. δεν αποδέχονται την Αγία Τριάδα και την ύπαρξη Κόλασης, απορρίπτουν τον νηπιοβαπτισμό, τον μοναχισμό, το προσκύνημα τών εικόνων, καθώς και την ανάμειξη τών χριστιανών σε πολιτικοστρατιωτικά ζητήματα (εξ ου και η άρνηση στράτευσης). Βεβαίως, όπως και για τούς υπόλοιπους χριστιανούς, έτσι και για τούς ιεχωβάδες ο Θεός τής Αγίας Γραφής, είναι ο «Θεός τής αγάπης»…
Στις εβραϊκές γραφές, το όνομα τού Θεού, αναφέρεται με το Τετραγράμματον (יְהֹוָה [ΓΧΒΧ]). Η ακριβής προφορά τού ονόματος, αποτελεί θέμα διενέξεων, καθώς η παλαιά εβραϊκή γραφή δεν είχε φωνήεντα. Έτσι οι επικρατέστερες μεταγραφές τού ονόματος που υπάρχουν σήμερα, είναι «Γιαχβέ» και «Γιεχοβά».
Κάποιοι άλλοι όροι που χρησιμοποιούνται, δεν είναι το όνομα τού Θεού, αλλά προσδιορισμοί και παρωνύμια, όπως ο όρος «Αδωνάι» που στα εβραϊκά σημαίνει «Κύριος» (χρησιμοποιείται στην λατινική μετάφραση ως «Dominus») και «Ελοχίμ» που σημαίνει «Θεός». Στην αυθεντική μετάφραση τών Ο’ (Εβδομήκοντα), η απόδοση τού ονόματος στα ελληνικά έγινε με τον όρο «Ιεοά».
Αν ανατρέξει κάποιος σήμερα σε οποιαδήποτε ελληνική μετάφραση τής Αγίας Γραφής και ειδικά τής Παλαιάς Διαθήκης, θα διαπιστώσει ότι το όνομα τού Θεού δεν αναφέρεται πουθενά, παρ’ ότι στα πρωτότυπα εβραϊκά κείμενα, υπάρχουν σαφείς αναφορές. Στις ελληνικές μεταφράσεις, νεοελληνικές και αρχαΐζουσες, το όνομα «Γιαχβέ» έχει αντικατασταθεί και «εξομαλυνθεί» με τον όρο «Κύριος».
Διαβάζουμε λοιπόν στην μετάφραση τής Αποστολικής Διακονίας τής Ελλάδος:
«᾿Ελάλησε δὲ ὁ Θεὸς πρὸς Μωυσῆν καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· ἐγὼ Κύριος· καὶ ὤφθην πρὸς ῾Αβραὰμ καὶ ᾿Ισαὰκ καὶ ᾿Ιακώβ, Θεὸς ὢν αὐτῶν, καὶ τὸ ὄνομά μου Κύριος οὐκ ἐδήλωσα αὐτοῖς»(Έξοδος, 6: 2-3).
Μετάφραση:
«Μίλησε ο Θεός στον Μωυσή και τού είπε: "Εγώ είμαι ο Κύριος· και εμφανίστηκα στον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, Θεός αυτών, αλλά το όνομά μου Κύριος δεν τούς το είπα”».
Ας δούμε όμως τώρα, και την μετάφραση τών ιεχωβάδων (μετάφραση Νέου Κόσμου), η οποία θεωρείται από τις πιο πιστές τών πρωτότυπων εβραϊκών κειμένων, χωρίς τις περιττές ελληνορθόδοξες ποιητικές εξομαλύνσεις:
«Και ο Θεός μίλησε στον Μωυσή και του είπε: "Εγώ είμαι ο Ιεχωβά. Και εμφανιζόμουν στον Αβραάμ, στον Ισαάκ και στον Ιακώβ ως Θεός Παντοδύναμος, αλλά ως προς το όνομά μουΙεχωβά δεν έκανα τον εαυτό μου γνωστό σε αυτούς”».
Η μοναδική, ίσως, ελληνική μετάφραση που αναφέρει το όνομα τού Θεού, είναι αυτή τού λόγιου και κληρικού Νεόφυτου Βάμβα, η οποία πολεμήθηκε αγρίως από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Ας δούμε λοιπόν πως μετάφρασε ο Βάμβας το συγκεκριμένο χωρίο:
«Ο Θεός ελάλησεν έτι προς τον Μωϋσήν και είπε προς αυτόν, Εγώ είμαι ο Κύριος· και εφάνην εις τον Αβραάμ, εις τον Ισαάκ και εις τον Ιακώβ, με το όνομα, Θεός Παντοκράτωρ· δεν εγνωρίσθην όμως εις αυτούς με το όνομά μου Ιεοβά».
Αλλά και στην αγγλική -και εγκεκριμένη- μετάφραση τού Κινγκ Τζέιμς (Authorized King James version – Pure Cambridge edition), η αναφορά στο όνομα τού Θεού είναι σαφής:
«And God spake unto Moses, and said unto him, I am the LORD: And I appeared unto Abraham, unto Isaac, and unto Jacob, by the name of God Almighty, but by my nameJEHOVAH was I not known to them».
