Παράδεισος στη κυριολεξία σημαίνει περιφραγμένος λειμώνας ή τόπος αναψυχής και διασκέδασης, που είναι κατάφυτος και γεμάτος με άγρια ή ελεύθερα ζώα.

Η λέξη φέρεται περισσότερο ασιατική (π.χ. στη ζενθική: Παιρίντεζα) και κατά πιθανότερη εκδοχή περσική ή κατ΄ άλλους αρχαία σημιτική και χαλδαϊκή. Στην ελληνική γλώσσα (γραφή) πρωτοαναφέρθηκε από τον Ξενοφώντα στη «Κύρου Ανάβαση» Α' 2, 7 και Β' 4, 14 , επίσης στα «Ελληνικά» Δ' 1, 15, και στην «Κύρου Παιδεία» Α' 3, 14 και και Η' 6, 12. Σε όλες τις περιπτώσεις αποδίδεται προς τους περιφραγμένους λειμώνες και κήπους αναψυχής του Μεγάλου Βασιλέως των Περσών.

Η λέξη αργότερα καθιερώθηκε στην ελληνική να χαρακτηρίζει κάθε περίφρακτο κήπο γενικά. Χρησιμοποιήθηκε στη συνέχεια και από τους  Εβδομήκοντα (Ο') κατά τη μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης από την εβραϊκή γλώσσα στην ελληνική προς χαρακτηρισμό του κήπου που δημιούργησε ο Θεός στην Εδέμ και τοποθέτησε σ΄ αυτόν τους Πρωτόπλαστους (Γένεση Β' 8).