Ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος κατ’ επανάληψη έχει ζητήσει ισχυρή λα­ϊκή εντολή, έστειλε μήνυμα γιααυ­τοδυναμία τις τελευταίες ημέρες, το οποίο ενίσχυσε κατά τη διάρκεια της διακαναλικής συνέντευξης Τύπου στο Ζάππειο λέγοντας ότι ο τόπος στις 18 του μήνα πρέπει να έχει κυβέρνηση.

«Και μάλιστα», συμπλήρωσε με έμ­φαση, «στις 18,όχι στις 19, όχι στις 20, όχι στις 21. Να μη ζήσουμε πάλι αυτή τη διαδικασία των διερευνητι­κών εντολών», υπό το σκεπτικό ότι πρέπει να αξιοποιηθεί ο χρόνος που θα έχει η νέα κυβέρνηση για να προετοιμαστεί για τη Σύνοδο Κορυφής στις 28 του μήνα.

Ανεξαρτήτως από το αν η αυτοδυ­ναμία θεωρείται εφικτή ή όχι, το επι­τελείο του ΣΥΡΙΖΑ στοχεύει στο υψη­λότεροδυνατό αποτέλεσμα, που θα του επιτρέψει να επιβάλει τους όρους του στο εσωτερικό ή να είναι αυτός που θα κάνει τους λιγότερους δυνα­τούς συμβιβασμούς έναντι των πιθα­νών εταίρων του σε ένα σχήμα κυβερ­νητικής συνεργασίας.

Χαρακτηριστική είναι ως προς αυτό και η αναφορά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί τη μεγαλύτερη δυνατή ενίσχυση των ποσοστών του, καθώς «όσο πιο δυ­νατός είναι την Κυριακή το βράδυ ο ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή και στον λαό, τόσοαυτοδύναμος θα είναι ο λαός την επό­μενη μέρα».

Επεκτείνοντας τη σκέψη του ως προς τη σημασία και την κρισιμότη­τα της ισχυροποίησής του, ο Τσίπρας υπογράμμισε ότι «αυτή τη δύναμη θα την αξιοποιήσουμε για να διαπραγματευτούμε με πιστωτές, με εταί­ρους, γιανα συγκρουστούμε με με­γάλα συμφέροντα, μέσα και έξω από τη χώρα».

Τα παραπάνω εν μέρει αποκωδικο­ποιούν τις πιθανές επιλογές του την επόμενη ημέρα ανάλογα με το απο­τέλεσμα. Ας δούμε, όμως, αναλυτικά ποιες μπορεί να είναι αυτές:

Εφόσον λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώ­το κόμμα, στην πολύ αισιόδοξη περί­πτωση που είναι καιαυτοδύναμος, τα πράγματα είναι σαφή, αν και, ακόμη και τότε, ο Τσίπρας διαβεβαιώνει ότι θα επιδιωχθούν συνεργασίες με τα κόμματα της Αριστεράς. Σε αυτά θα στραφεί ο Τσίπρας στην περίπτωση που είναι πρώτο κόμμα χωρίς αυτο­δυναμία.

Δεδομένου ότι το ΚΚΕ έχει σαφώς κι επανειλημμένως τοποθετηθεί αρ­νητικά και έχει λάβει ήδη θέση αντι­πολίτευσης, αρνούμενο να αποδεχτεί την άποψη του ΣΥΡΙΖΑ περί της ιστορικής του ευθύνης να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς, το βάρος μετατοπίζεται στη ΔΗΜΑΡ, στην οποία άλλωστε προσβλέπει εμ­φανώς ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η ΔΗΜΑΡ δεν έχει αποκλείσει το ενδεχόμενο συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, την ίδια ώρα όμως δεν έχει αποκλείσει άλλα ενδεχόμενα, όπως η συνεργασία με τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, σε ένα πλαίσιο οικουμενικής ή χωρίς αυτό. Περαιτέρω ο ΣΥΡΙΖΑ προβληματίζεται από μια τάση της ΔΗΜΑΡ που λειτουργεί ως φορέαςσυστημικώνπιέσεων προς την πλευ­ρά του.

Είναι ενδεικτικές τόσο οι κινήσεις της στη διάρκεια των διερευνητικών εντολών μετά την 6η Μαΐου όσο και οι σημερινές εκκλήσεις και προτρο­πές να εγκαταλείψει ο ΣΥΡΙΖΑ τη θέ­ση για ακύρωση του μνημονίου και κατ’ επέκταση για «μονομερείς ενέρ­γειες», κάτι το οποίο θέτει ως όρο συνεργασίας. Οι επιτελείς του ΣΥΡΙΖΑ εκτιμούν ότι η τάση αυτή μπορεί να ελαχιστοποιηθεί όσο πιο ισχυρός εί­ναι ο ίδιος στην κάλπη.

Η εκτίμηση του Τσίπρα και των αν­θρώπων του είναι ότι ο κόσμος που παρακολουθεί τη ΔΗΜΑΡ προτιμάμια κυβερνητική συνεργασία μετα­ξύ των δύο. Όμως, το επιτελείο της Κουμουνδούρου κάνει την εκτίμηση ότι η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ «παλαντζάρει» και σε αυτή τη βάση έχει καλέ­σει τον πρόεδρο της Δημοκρατικής Αριστεράς να τοποθετηθεί προεκλογικά «με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει».

Από το Ηράκλειο της Κρήτης ο Τσίπρας στην αρχή της εβδομάδας απηύθυνε προς τον πρώην «σύντρο­φο», τον «φίλο Φώτη», όπως τον αποκάλεσε, το ερώτημα: «Θα συμ­μετάσχει ή θα στηρίξειψευδοοικουμενικήσυγκυβέρνηση Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ για την εφαρμογή του μνημονίου;» ή «θα συμμετάσχει ή, έστω, απλώς θαστηρίξει αντιμνημονιακή κυβέρνηση της Αριστεράς με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ;».

Μάλιστα στελέχη τονίζουν με νόη­μα ότι η διαχωριστική γραμμή «μνη­μόνιο – αντιμνημόνιο», που επιμένει να βάζει ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει τη σημασία της ακριβώς ως προς τις κινήσεις που θα γίνουν την επόμενη μέρα.

Από την άλλη, με δεδομένη αυτή τη γραμμή, ερωτήματα υπάρχουν για την περίπτωση που ακόμα και οι δύο τους, ΣΥΡΙΖΑ – ΔΗΜΑΡ, τα βρουν, αλλά οι έδρες τους δεν αρκούν για τον σχη­ματισμό κυβέρνησης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποκλείσει το ενδε­χόμενο να συμπράξει με τα λεγόμε­να «μνημονιακά» κόμματα, τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, π.χ. στο πλαίσιο μιας κυβέρνησης οικουμενικής ή, αλλιώς, «συνευθύνης», όπως τη χαρακτήρι­σε ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ.

Πέρα από το γεγονός ότι ο ίδιος ο Τσίπρας μίλησε για «οικουμενικό αχταρμά» και «ψευδοοικουμενική συγκυβέρνηση Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ για την εφαρμογή του μνημονίου» απαξιώ­νοντας προκαταβολικά το εν λόγω σε­νάριο, στον ΣΥΡΙΖΑ παρατηρούν πως θέσεις όπως αυτή του Βενιζέλου, ότι «οι αριθμοί επιβάλλουν συνεργασί­ες», ουσιαστικά διαστρεβλώνουν το μήνυμα του εκλογικού αποτελέσμα­τος και παρερμηνεύουν την εκλογική ήττα του ΠΑΣΟΚ, εμφανίζοντάς την ως ψήφο με αίτημα τη συνεργασία.

Ακόμη παραπέμπουν στην κυβέρ­νηση Παπαδήμου, η οποία, αν και είχε 255 βουλευτές, δεν έτυχε ευρείας λαϊκής στήριξης κι επομένως καμία στα­θερότητα δεν διασφαλίστηκε. Τέλος, στον ΣΥΡΙΖΑ εκφράζουν την άποψη ότι κυβερνήσεις με αυτά τα χαρακτη­ριστικά (οικουμενικές, εθνικής ενότη­τας κ.λπ.) είναι γενικά αντιδημοκρατι­κές, αφού καταργούν τη δυνατότητα ουσιαστικής αντιπολίτευσης.

Και αν σε σχέση με τη Ν.Δ. τα πράγ­ματα είναι απολύτως σαφή, δεδομέ­νης της ακραίας πόλωσης μεταξύ των δυο, αλλά και των θέσεών τους, κά­ποιοι αναρωτιούνται τι σημαίνει η δι­ατύπωση περί κυβέρνησης «με κορ­μό την Αριστερά» ή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα απευθυνθεί «πρωτίστως» στα κόμμα­τα της Αριστεράς για τον σχηματισμό κυβέρνησης.

Από το στενό περιβάλλον του Τσί-πρα αποκλείουν οποιοδήποτε σε­νάριο συνεργασίας σε κυβερνητικό πλαίσιο με το ΠΑΣΟΚ, σημειώνουν εμφατικά ότι δεν θα του «απευθυν­θούν» για τον σχηματισμό κυβέρνη­σης και δηλώνουν ότι ενδεχόμενη «στήριξη» ή «ανοχή» από την πλευρά του αποτελεί «μονομερή ενέργεια». Αυτό επιτρέπει την ερμηνεία ότι, σε περίπτωση που συμβεί κάτι τέτοιο, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δεσμεύεται κατάκανέναν τρόπο απέναντι σε αυτόν που θα θε­λήσει να του προσφέρει «ανοχή».

Το «κλείσιμο της πόρτας» σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο συμμετοχής του ΠΑΣΟΚ σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς, άλλωστε, έχει προδιαγράψει όλη η υψηλών τόνων προεκλογική ρητορι­κή του σχήματος, η οποία οικοδομή­θηκε εν πολλοίς πάνω στη στοχοποίηση ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. ως εκπροσώπων του σάπιου πολιτικού συστήματος, της διαφθοράς και της διαπλοκής.

Από όλα τα παραπάνω προκύπτει ότι ο σχηματισμός κυβέρνησης περι­πλέκεται όσο χαμηλότερο ποσοστό πετύχει ο ΣΥΡΙΖΑ όντας στη θέση του πρώτου κόμματος, δεδομένου ότι η βασική επιλογή του φαίνεται, εκ των πραγμάτων, να περιορίζεται στη ΔΗΜΑΡ.

Εκεί τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα από τη σκοπιά των πιέσε­ων που θα ασκηθούν εν χορώ από το σύστημα για τον σχηματισμό κυβέρ­νησης και για την ακρίβεια μιας «οικουμενικής» κυβέρνησης με τη συμ­μετοχή του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία ο ίδιος έχει αποκλείσει, καθώς θεωρεί ότι ο στρατηγικός της στόχος θα είναι προ­φανώς η εφαρμογή του μνημονίου.

Σ’ αυτή την περίπτωση είναι ένα ερώτημα το πώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποφύ­γει τις κακοτοπιές, δεδομένου ότι – μιλάμε πάντα για την περίπτωση που είναι πρώτο κόμμα, αλλά με αδυναμία να σχηματίσει κυβέρνηση – είναι πε­ρισσότερο από φανερό ποιοι καιρο­φυλακτούν και του την έχουν… στη­μένη προκειμένου να του φορτώσουν είτετο όποιο αδιέξοδο προκύψει είτε την πρόθεση «άτακτης» φυγής μπρο­στά στις κυβερνητικές ευθύνες…