Γιορτινή μέρα σήμερα. Αυτή της μεταμόρφωσης του Σωτήρος. Μία μορφή γνώριμη στο Έθνος αφού μέσα στις χιλιετίες, η μορφή του ήταν πάντα εκεί. Παλαιά ως Ζευς Σωτήρ, σήμερα ο Ιησούς Σωτήρας, η αυστηρή μορφή που σκέπαζε με την δύναμη του, τους πόθους για Αλήθεια και Λευτεριά μέσα στις συμπληγάδες των καιρών.

Κανένα Έθνος δεν τίμησε τους Σωτήρες, τους ευεργέτες που θυσιάστηκαν για τις αιώνιες αξίες που ευδοκίμησαν σε αυτό το Ιερό χώμα, όπως το Ελληνικό. Οι ημίθεοι που έγιναν Άγιοι, Όσιοι και Μάρτυρες. Αυτοί που είπαν την Αλήθεια στην εξουσία του ψέματος και πλήρωσαν το τίμημα. Αυτοί που αγωνίστηκαν για την Αλήθεια δίδοντας την ζωή τους στα παιδία των μαχών ή των μεγάλων διωγμών.

Αυτοί οι Άγιοι πρόγονοί μας. Οι πατέρες μας, εμείς. Διότι η μορφή του Σωτήρα δεν άφηνε περιθώρια για παρερμηνεία. Ο σκοπός της ζωής του Έλληνα ήταν να μάχεται για την Λευτεριά της πατρίδας του ώστε ως άσβεστος φάρος να διαχέει την αλήθεια σε κάθε γωνιά της Γης. Όπου βασίλευε το σκότος, το άδικο και η υποκρισία, η  απανθρωπιά και η βαρβαρότητα, μόνο το Φως το Ελληνικό έφερνε την σωτηρία. Με την ορμή του Αλεξάνδρου ή τον γλυκό λόγο του Ευαγγελίου. Μην απορείτε. Στα Ελληνικά ήταν ο Θείος Λόγος και πάτησε πάνω στα βήματα, στην στράτα που χάραξε ο Έλληνας Βασιλιάς.

Γι' αυτό και οι βάρβαροι εξουσιαστές, πάλεψαν λυσσαλέα για να καταλάβουν αυτό το Άβατο της Αλήθειας και του πολιτισμού. Ούννοι, Γότθοι, σουλτάνοι. Από τότε μέχρι και σήμερα. Να συντρίβουν τις ορδές τους πάνω στις ασπίδες του Λεωνίδα, στα τείχη του Παλαιολόγου, στα κορμιά των Κολοκοτρωναίων.

Μέχρι που έμαθαν τον «τρόπο». Να σπέρνουν την διχόνοια, την αμφιβολία, την ηττοπάθεια. Την ανηθικότητα της αρπαχτής, του καιροσκοπισμού, της κλίκας, του "εκσυγχρονισμού", του εξυπνακισμού και της ιστορικής άγνοιας των συνωστισμών.

«Ωχ αδελφέ, εγώ θα σώσω την Ελλάδα;»

Ναι αδελφέ. Εσύ θα σώσεις την Ελλάδα. Μην περιμένεις να σωθείς εάν δεν την σώσεις. Αδιάψευστος μάρτυς, ο νεομάρτυρας του Έθνους που αυτές τις ημέρες τιμούμε την μνήμη του:

«Μου αρέσει να ζω μέσα στο έθνος μου για τον εαυτό μου κι ακουμπώντας επάνω του να γίνομαι πιο άνθρωπος, δηλαδή κάτι περισσότερο ή τελειότερο από τον άνθρωπο. Ο καθένας γεννήθηκε σωτήρας του έθνους του. Λίγοι όμως ξέρουν πως γεννήθηκαν τέτοιοι, δηλαδή πως αυτοί θα το σώσουν, αν θέλουν. Πρέπει να φαντάζομαι πως από μένα μόνο εξαρτάται η σωτηρία του έθνους. Και αν δεν ήμουν εγώ, δεν θα ήταν κανένας άλλος που να το σώσει. Ή να μην κοιτάζω τι κάνουν οι άλλοι και να φαντάζομαι πως μόνο εγώ έχω το μεγάλο χρέος της σωτηρίας».

Ίων Δραγούμης