Βαθιά συγκινητική και ανθρώπινη η Νένα Χρονοπούλου σε μια εξομολόγηση καρδιάς μιλάει αποκλειστικά στο mοthersblog.gr για την ζωή της με τον γιο της Χρήστο!

Από τον Γιάννη Βίτσα

Όταν έμαθα ότι ήμουν έγκυος…

«Το ήθελα όσο τίποτε άλλο. Δεν πίστευα ότι είναι αλήθεια και φοβόμουν για πόσο ακόμα η αλήθεια αυτή θα κρατήσει.»

Όταν το είπα στον σύζυγό μου αντέδρασε…

« Όπως ακριβώς και εγώ.»

Η πρώτη φορά που κράτησα το μωρό μου αγκαλιά…

«Ήταν τρεις μήνες μετά τη γέννησή του. Δεν σταμάταγα να κλαίω. Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να πιστέψω, πώς άντεξα τρεις μήνες χωρίς να τον αγγίξω, όταν ήταν στην θερμοκοιτίδα.»

Οι μήνες του θηλασμού ήταν…

«Πέντε και μακάρι να κράταγαν ακόμα. Το μητρικό γάλα είναι φάρμακο για όλα τα παιδιά του κόσμου. Ο θηλασμός αφορά το παιδί και δεν πρέπει καμία γυναίκα να ζητάει κανένα χάπι για να τον κόψει από φόβο μην τυχόν και της χαλάσει το στήθος. Η σύγχρονη Ελληνίδα είναι ιδιαίτερα καλομαθημένη -έναντι των παλαιοτέρων που δε βίωναν ποτέ κατάθλιψη και έπρεπε να μεγαλώσουν πέντε και επτά παιδιά μέσα στην φτώχεια -και βάζει την προσωπική της ανασφάλεια πάνω από τον πραγματικό της ρόλο.”

Όταν με φώναξε μαμά ένιωσα…

«Ότι νιώθω και τώρα…Να λυγίζουν τα γόνατά μου. Ειπα «Το’ πε… Σε μένα απευθύνεται». Όταν το παιδί σου λέει ..μαμά απαντάς και σε ένα άλλο όνομα πια…Δεν πιστεύεις ότι ένα τόσο δα πλασματάκι, ο πιο δικός σου άνθρωπος, με μία μόνο λέξη σου δημιουργεί τόση υπευθυνότητα και λατρεία.»

Όταν πάτησε στα πόδια του αισθάνθηκα…

«Ο Χρήστος άργησε πολύ να πατήσει στα πόδια του. Συνέβη όταν ήταν τριών ετών και επτά ημερών την ημέρα της γιορτής του. Τότε ένιωσα ότι έγινε το θαύμα!»

Στα πρώτα του γενέθλια..

«Ήταν 17 Δεκεμβρίου του 2005. Με το Γεράσιμο είχαμε στολίσει ένα πελώριο δέντρο. Ήταν τόσο μικρός. Γύρω από το δέντρο υπήρχαν δεκάδες κουτιά. Ανάμεσα στα δώρα του υπήρχε το δικό μας, ο Χρήστος!»

Η πιο δύσκολη στιγμή που βιώσαμε…

«Οι ώρες που τον έχανα, οι ώρες που έφευγε, σταμάταγε η αναπνοή του και έκαναν οι γιατροί τα αδύνατα δυνατά για να τον ξαναφέρουν πίσω. Τότε ένιωθα ότι δεν έχω τίποτα στον κόσμο παρά μόνο την προσευχή μου. Τον έχω δει να φεύγει από μπροστά μου πάνω από δέκα φορές. Οι προσευχές μου ήταν εκατομμύρια. Ας είναι καλά εκεί που πήγε η Άννα Βασιλειάδου.. Αυτή μου τον έφερνε πίσω!»

Πέρασα κατάθλιψη μετά την γέννα και συμβουλεύω την κάθε γυναίκα να…

«Δεν είχα την πολυτέλεια να περάσω κατάθλιψη. Αυτό που βίωνα ήταν εντελώς διαφορετικό από ότι περίμενε κάθε γυναίκα να νιώσει όταν ήταν έγκυος- όπως και χιλιάδες άλλες μητέρες που έχουν γεννήσει πρόωρα. Ήμουν η μητέρα που της έλεγαν «Να σας ζήσει» και απαντούσε «Θα ζήσει»; Δεν ήξερα αν το επόμενο δευτερόλεπτο υπάρχει το παιδί μου. Δεν ήξερα τι θα μου πουν αν θα χτυπήσει το τηλέφωνο στο σπίτι μου.. Ήμουν επί μήνες σχεδόν όλη την ημέρα έξω από την εντατική του Ιασώ.. Μία μέρα ήταν πολύ χάλια. Μου έλεγαν «Είναι δύσκολη η νύχτα του».. Στην απόγνωση, στη θλίψη, στη θέα ότι φεύγει το δικό μου πλάσμα δε μπορούσα να συγκρατήσω τον εαυτό μου. Το πιθανότερο είναι ότι θα είχα κάνει πολύ μεγάλη τρέλα αν θα έφευγε. Δε θα το άντεχα. Θα τον ακολουθούσα! Δεν το είχα ξεστομίσει.. Νομίζω ότι μόνο εκείνος ένιωθε την απόφαση μου. Είχα απίστευτο δέσιμο μ’ αυτό το πλάσμα και ακόμα έχω. Δεν είχα την πολυτέλεια να κοιτάξω εμένα. Ότι έκανα είχε σκοπό την επιβίωση του. Γι’ αυτό και μάζευα το γάλα μου κάθε ημέρα και το έβαζα στην κατάψυξη ακόμα και όταν ο Χρήστος δε μπορούσε να πιει γιατί ήταν αδύναμος και πολύ μικρός. Όταν άρχισε μετά από δύο μήνες να πίνει γάλα, ήπιε το δικό μου. Δεν είχα δικαίωμα να κλαίω, να στεναχωριέμαι, γιατί έπρεπε το γάλα μου να είναι γλυκό και όχι πικρό. «Το γάλα σας είναι φάρμακο. Χρειαζόμαστε το γάλα σας και την προσευχή σας. Τα άλλα είναι δική μας υπόθεση» μου είχε πει η Άννα Βασιλειάδου την πρώτη φορά που είχα την τύχη να την γνωρίσω και να μου γλυτώσει το παιδί. Εγώ λοιπόν δεν είχα την πολυτέλεια να σκεφτώ. «Θα κόψω το γάλα γιατί θα χαλάσει το σώμα μου». Δεν είχα την πολυτέλεια να σκεφθώ «Δεν προλαβαίνω να κοιμηθώ». Δεν θυμάμαι αν κοιμόμουνα. Κάθε μίση ώρα ξύπναγα έπαιρνα τηλέφωνο στην εντατική να δω αν είναι καλά, αν αναπνέει.. Έλεγα «Πέρασε άλλη μία ώρα». Δεν υπήρχε κάτι να με κάνει να θλιβώ. Όταν γίνεσαι μάνα έχεις άλλες ευθύνες. Τελειώνεις προσωρινά σα γυναίκα, σα θηλυκό και μπαίνεις σε έναν άλλο δρόμο. Καλό θα είναι να το έχεις συνειδητοποιήσει από πριν, γιατί δε ρωτάς κανένα πλάσμα για να το φέρεις στον κόσμο. Δεν είναι λίγες οι φορές που θίγομαι όταν λένε… «Με έχει κουράσει. Κάθε δύο ώρες ξυπνά. Δεν κοιμάμαι. Είναι πολύ μεγάλη ταλαιπωρία αυτό». Με πολύ αγάπη και κατανόηση ρωτάω τις γυναίκες που το αναφέρουν «Τώρα είναι καλά το μωρό»; Απαντούν «Καλά είναι.. Τι ανάγκη έχει»! Θα πρέπει να ξέρουν όλες ότι μόνο τη μάνα του και τον πατέρα μου έχει ανάγκη. Πρέπει να νιώθει ότι θέλουν πραγματικά και είναι εκεί γι’ αυτόν.»

Η ζωή μου με το Χρήστο…

«Είναι σαν τη ζωή της Σταχτοπούτας απλά ο δικός μου πρίγκιπας είναι λίγο πιο μικρούλης και είναι σάρκα από την σάρκα μου και αίμα από το αίμα μου….»

Το παιδί μου, μου έμαθε…

«Ότι όλα τα φιλιά δεν έχουν ανταλλάγματα, ότι αγαπάνε κάποιοι αγνά και ότι η δική τους αγκαλιά σε ξεκουράζει και σου δίνει ελπίδα!»

Τα επόμενα σχέδια μου είναι…

«Να φροντίσω να με αγαπάει για πάντα!»