Θέλω κάτι να γράψω μα δεν ξέρω τι να πω.
Νιώθω μουδιασμένη, νιώθω κενό.
Λίγο μετά τις 12 ένιωσα να σε χρειάζομαι.
Μα εσύ σε κάποια ξένη αγκαλιά, καλά θα περνάς , φαντάζομαι.
Αχ και να ‘ξερες πως πονάνε τα βράδια.
Αχ και να ‘ξερες πως ζητάω τα δικά σου χάδια.
Νιώθω πως η πληγή δεν θα κλείσει.
Νιώθω πως ο πόνος με έχει νικήσει.
Από την μια θέλω να γυρίσω πίσω, μα από την άλλη ξέρω πως δεν το αξίζω.
Όλο τον πόνο,τα δάκρυα , την κοροϊδία, τα ψέματα, τα αναπάντητα "γιατί” , την αχαριστία.
Η μοναξιά με πονάει πιο πολύ από σένα.
Πονάει πιο πολύ από το κάθε σου ψέμα.
Νιώθω χαμένη στην κόλαση που με έριξες.
Να ξέρα μόνο : Νιώθεις καλά από την ευτυχία που απέρριψες?
Είμαι τόσο μπερδεμένη, τυλιγμένη στις σκέψεις μου.
Είμαι τόσο θλιμμένη που ποτέ δεν κατάλαβες τις λέξεις μου.
Τίποτα μαζί σου δεν ήταν τυχαίο.Οι στίχοι, τα τραγούδια , τα όνειρα,οι αφιερώσεις.
Ποτέ μου δεν φαντάστηκα πως μια μέρα όλα αυτά θα μου τα χρεώσεις.
Δεν ήμουν έτσι εγώ , να ψάχνω αιτίες και αφορμές, να ‘μαι υπόδικη στο χτες.
Δεν ήμουν έτσι εγώ, θλιμμένη και χωμένη μες το σπίτι
μα το πληρώνω που προσπάθησα να βρεθώ με έναν "αλήτη”
Κουράστηκα από όλο αυτό με καταλάβαινεις?
Κι εσύ με τον εγωισμό σου αγκαλιά ζεις και περιμένεις!!
Τι περιμένεις ?Πίσω δεν γυρνάω…
Κι αν στα λάθη μου να ποντάρεις , επιμένεις…
Μάθε πως δεν με νοιάζει αν πονάω, ποτέ μου δεν αγάπησα την σκέψη να σ’αγαπάω.
Μονο που νύχτες σαν κι αν αυτή
που έχει κρύο και βροχή
και που ακούω μουσική ,αυτά που ακούγαμε μαζι
Θα θελα να ‘σουν εδώ, να ζωγραφίζω σ’αγαπώ στην ύπαρξη σου
ξέρεις πως πάντα ήθελα απλά να ‘μαι μαζί σου.
Σιγα σιγά όμως θα συνηθίσω στο "μόνη πια”
σιγά σιγά θα ξαναγίνω όπως παλιά…
Σιγά σιγά δεν θα με νοιάζει η μοναξιά
δεν θα ζητάω μια δική σου αγκαλιά.
Με τον καιρό θα ξεχαστώ σε καινούρια φιλιά…
Με τον καιρο θα αρχίσω να ζω ξανά.
