”Έγινε χρόνος χωρισμού, που φύγατε παιδιά μου, μες στο μυαλό και στην καρδιά, σας έχω αγκαλιά μου” είναι οι πρώτοι στίχοι που συγκλονίζουν…

 
Πέρασε ένας χρόνος από το τραγικό τροχαίο δυστύχημα που στοίχισε τη ζωή στον Μανώλη Σφακιανάκη και τη σύζυγό του Βαγγελιώ αλλά και τα δύο κοριτσάκια τους, τη 15χρονη Άννα και την 11χρονη Ζένια. Οι συγγενείς της 4μελούς οικογένειας ακόμη δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν το πόσο αναπάντεχα και άδικα έφυγαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, των οποίων η μνήμη είναι ζωντανή ως και σήμερα.

Ο θάνατος "βρήκε” την οικογένεια στην Εθνική Οδό Ηρακλείου-Αγίου Νικολάου, στο ύψος περίπου του Καρτερού, όταν το αυτοκίνητο, που επέβαινε η οικογένεια εξετράπη της πορείας του, προσέκρουσε στο κράσπεδο και ανετράπη. Με στίχους – που δημοσιεύει το cretalive.gr – εκφράζουν τον πόνο τους ο πατέρας και η μητέρα του ζευγαριού. Ένα χρόνο μετά το τραγικό δυστύχημα οι μνήμες είναι ακόμη ζωντανές και τα αμέτρητα "γιατί” μένουν αναπάντητα.

Έγινε χρόνος χωρισμού, που φύγατε παιδιά μου, μες στο μυαλό και στην καρδιά, σας έχω αγκαλιά μου. Εμένα ο χρόνος δε μπορεί, να σας απομακρύνει, θα είστε μες στη σκέψη μου, όση ζωή μου μείνει. Αννούλα, Ζένια, Βαγγελιώ, Μανόλη μου παιδιά μου, όσο θα ζω θα αιμορραγεί, εμένα η καρδιά μου.

Σε ποιονε τάφο να σταθώ και ποιον να πρωτοκλάψω, που νιώθω μέσα στην καρδιά, παιδιά μου πως θα σκάσω.

Είχα φτιαγμένο ένα μπαξέ, με διαλεγμένες βιόλες, τέσσερις έκοψε ο Θεός και μαραθήκαν όλες.

Οι βιόλες που μου έκοψε, καρπό μου είχαν δώσει, και μου τον πήρε τον καρπό, για να με θανατώσει.

Μα δεν υπάρχει δύναμη, στον κηπουρό να δώσει, τις μαραμένες βιόλες του, να τις ξαναφουντώσει.

Τι να του κάνω του μπαξέ, τον βλέπω μαραμένο, όσο να θέλω δε μπορώ, να τονε συνεφέρω.

Αγγέλους έχω τέσσερις, στους ουρανούς απάνω, θέλω φεγγάρι μου συχνά, μήνυμα να λαμβάνω.

Μόνο εσύ φεγγάρι μου, θέλω να χαμηλώσεις, να σου πεμπα μηνύματα, τσ’ αγγέλους μου να δώσεις.

Ήρθε ο Θεός στον ύπνο μου, αγγέλοι μου και μου πε, σας έχει στον παράδεισο, δεν είσαστε για λύπες.

Όσο να θέλω όνειρα, για τα’ άλλα τα παιδιά μου, δε θα μ’ αφήσουνε ποτέ οι πόνοι της καρδιάς μου.

Χάρος, Θεός και η μοίρα μου, εμένα με δικάσαν, να μη μπορώ εις τη ζωή, να πάρω μια ανάσα.

Το Χάρο βάζεις μάρτυρα, Θεέ μου και με δικάζεις, και μου τα παίρνεις τα παιδιά, παντοτινά με σφάζεις.

Βλέπω ψηλά στον ουρανό, με μάτια δακρυσμένα, και όταν κοιτάξω προς τη γη, τα νιώθω ματωμένα.