Έλεγες σε όλη σου τη ζωή ότι θα πεθάνεις όρθιος, δείχνοντας με τον αντίχειρα προς τα πάνω, μα τελικά δεν τα κατάφερες, γιατί η ζωή είναι απρόβλεπτη. Αθεράπευτος λάτρης της ζωής έζησες έντονα τις όμορφες και τις άσχημες στιγμές της. Εκεί που οι άλλοι ζητούσαν ασφάλεια εσύ μέχρι το τέλος ζούσες στην κόψη του ξυραφιού, απλά γιατί άντεχες. 

Όποιος είχε την τύχη να αγγίξει την αύρα σου κατάλαβε ότι ήσουν ξεχωριστός. Για αυτό και ήρθε στην κηδεία σου τόσος κόσμος που σε ήξερε από λίγο μέχρι πάρα πολύ. Γιατί σε κάθε στάδιο της ζωής σου δεν έπαψες να είσαι ανθρωπιστής, αλτρουιστής και να θέλεις να βοηθάς τους άλλους ειλικρινά, δίνοντας τις συμβουλές σου πάντα για το καλύτερο. Τα μεγάλα πάθη σου αρκετές φορές πλήγωσαν τα παιδιά σου . Κάποιες φορές τα έβαζες με την τύχη, μα στάθηκες τυχερός τις τελευταίες σου στιγμές, γιατί πρόλαβες να ζητήσεις συγχώρεση από αυτά και να εξιλεωθείς για πάντα.

Η γήινη απουσία σου είναι ένα επεισόδιο στην αιωνιότητα της ζωής. Γιατί όμως άραγε είναι τόσο έντονη αυτή η απουσία; Γιατί σε φέρνουμε στην μνήμη μας τόσο συχνά; Κάθε φορά που προσπαθώ να ρουφήξω την στιγμή, θυμάμαι την αγαπημένη σου φράση ''Όλοι θα πεθάνουμε. Το θέμα είναι πόσοι από εμάς είναι ζωντανοί τώρα'' Και προσπαθώ και εγώ από τότε που έφυγες να είμαι ''ζωντανός''.

Θυμάμαι επίσης το χαρτάκι που είχες κολλήσει στην εξώπορτα του σπιτιού. ''Η σειρήνα μου είπε ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα'' Ήταν αυτό που διάβαζες κάθε μέρα και σου έδινε την δύναμη και την αισιοδοξία να δουλεύεις μέχρι τα εβδομήντατέσσερα, μέχρι το τέλος. Και όντως τα πράγματα πήγανε καλύτερα, γιατί έφυγες για να συναντήσεις την γυναίκα σου και να ηρεμήσεις δικαιωματικά πια από την πολύκροτη ζωή σου. Τελικά η σειρήνα ίσως είχε δίκιο...