• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Μετά από εισαγγελική διάταξη, η Ελληνική Αστυνομία έδωσε στην δημοσιότητα τα στοιχεία ταυτότητας και τις φωτογραφίες του 29χρονου που κατηγορείται για συμμετοχή στην ένοπλη ληστεία της Alpha Bank στη Νάουσα της Πάρου και την δολοφονία του 53χρονου οδηγού ταξί.

Πρόκειται για τον Αναστάσιο Θεοφίλου του Κωνσταντίνου και της Ευαγγελίας, ο οποίος γεννήθηκε στις 17-12-1982 στη Θεσσαλονίκη.

Επιπλέον, δόθηκαν στη δημοσιότητα φωτογραφίες και αγνώστων συναυτουργών του, όπως αυτοί απεικονίζονται σε στιγμιότυπα του κλειστού κυκλώματος καμερών ασφαλείας της συγκεκριμένης τράπεζας κατά τη διάρκεια της ληστείας.

Γρίφος τα «7 κλειδιά»

Την ίδια ώρα σε αναζήτηση στοιχείων που θα οδηγήσουν σε ένα ή και περισσότερα κρησφύγετα του συλληφθέντα και άλλων μελών της οργάνωσης «Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς» βρίσκεται η αστυνομία.

Ο 29χρονος συλληφθείς είχε μαζί του 8 κλειδιά, εκ των οποίων μόνο το ένα βρέθηκε ότι αντιστοιχεί στο διαμέρισμά του στη Θεσσαλονίκη.

Η αντιτρομοκρατική θεωρεί ότι από τα υπόλοιπα 7, ένα ή περισσότερα πιθανότατα να αντιστοιχούν σε κάποιο κρησφύγετο.

Λάτρης των social media

Ο Αναστάσιος Θεοφίλου είχε λογαριασμό τόσο στο Facebook όσο και στο Twitter, ενώ είχε και δύο blogs.

Στις αναρτήσεις του, οι οποίες ήταν αρκετά συχνές, δεν δίσταζε να εξαπολύσει επιθέσεις προς την Αστυνομία και την αστική τάξη και να δείξει την αγάπη του για τη βία και το αίμα.

Οι τελευταίες του αναρτήσεις στη σελίδα του Facebook έγιναν 15 Αυγούστου και πρόκειται για δύο τραγούδια.

Το «Μια εποχή στην κόλαση» του Γιάννη Αγγελάκα και το «Αερικό» του Θανάση Παπακωνσταντίνου.

Σε ένα κείμενό του που δημοσίευσε στο blog του αναφέρει:

«Ξαπλώνω στον καναπέ και αναλογίζομαι την ζωή μου. Πως ξεκίνησαν όλα. Γιατί πήρα αυτόν τον δρόμο. Αναρωτιέμαι αν είχα άλλες επιλογές. Σκέφτομαι πως είμαι ένας μικρός εγκληματίας. Όλα ξεκίνησαν κατά λάθος. Ή σχεδόν κατά λάθος. Σκέφτομαι πως στην πραγματικότητα τα εγκλήματα μου είναι πολιτικά. Εξάλλου όλα είναι πολιτικά. Το έγκλημα είναι για το θέαμα ότι η αμαρτία για την εκκλησία. Εγώ διαφωνώ με την τυπολογία περί Καλού και Κακού τόσο του θεάματος όσο και της εκκλησίας. Όχι επειδή έχω ξεπεράσει τον μανιχαϊστικό τρόπο σκέψης. Για εμένα σημασία έχει αν μια πράξη βοηθάει στην χειραφέτηση της τάξης μου. Εκεί μπαίνει η διαχωριστική γραμμή. Από παιδί παρακολουθούσα το αστυνομικό ρεπορτάζ. Τρόμαζα με τον Δημητροκάλη, γελούσα με τον Σεχίδη, εκστασιαζόμουν με την 17Ν. Ενηλικιώθηκα με την θορυβώδη απόδραση Πάσαρη. Αργότερα έπιασα δουλειά σε ένα καφέ. Έτσι ξεκίνησαν όλα. Έτσι μυήθηκα στο Έγκλημα. Το αφεντικό χτυπούσε αποδείξεις ακόμα και για το τρίτο ποτό τού κάθε πελάτη. Το αντίθετο έλεγε είναι κλοπή! Το αφεντικό δεν μου κολλούσε ένσημα γιατί δεν έβγαινε. Το αφεντικό δεν ένοιωθε κλέφτης ούτε με τα ίδια του τα κριτήρια. Βρήκα πιο ελκυστική, την λιγότερο υποκριτική, ηθική του Πάσσαρη. Ήμουνα νέος».

Σε ένα άλλο κείμενο περιγράφει τη ληστεία μίας τράπεζας:

«Ο διευθυντής παριστάνει τον φιλικό. Πιστεύει ότι μπορεί να μιλήσει την γλώσσα των ληστών.

Οι ληστές αδιαφορούνε σε ποια γλώσσα θα υπακούσει ο διευθυντής.

Σαφείς και κοφτές εντολές σε τόνο:

Δεν είμαστε φίλοι.

Γάμα την κωλοτράπεζα και σκέψου την ζωή σου.

Μην την λυτρώσεις. μην πάρεις πάνω σου τα κρίματα της.

Υπακούει.

Οι κρόταφοι του διευθυντή έχουν σταγόνες ιδρώτα.

Ο ιδρώτας στους κροτάφους των ληστών δεν φαίνεται».

Αναφέρεται στο αλκοόλ ως έναν «καταραμένο ιό» αλλά και στους αστυνομικούς: «ένας μπάτσος δεν έχει δίκαιο ή άδικο. Δεν μπορεί να είναι τίμιος ή λαμόγιο. Ένας μπάτσος απλά είναι φτιαγμένος από κατώτερης ποιότητας υλικό. Αυτό είναι όλο».