«Πάμεγιαένατσιγάρο. Έχουμενακάνουμεδιάλειμμαεδώκαι 5 ώρες».

Σηκώθηκε από την καρέκλα του, παίρνοντας μαζί τον καπνό του. Κάπνιζε Cravern τα τελευταία 5 χρόνια. Από τα 22 του.

Η Έλλη τον ακολούθησε. Δούλευαν μαζί τα τελευταία 2 χρόνια σε μία εταιρία Telemarketing. Προωθούσαν διάφορα καινοτόμα όπως τα αποκαλούσαν προϊόντα, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονταν κάποια εξαιρετικά gadgets για την κουζίνα καθώς και όργανα γυμναστικής που σου επιτρέπουν να αθλείσαι στο σπίτι εξοικονομώντας τα χρήματα που θα σπαταλούσες στο γυμναστήριο.

Μπαίνουν στο ασανσέρ και εκείνος ξεκινά να στρίβει το τσιγάρο του.

«Στρίψε μου κι εμένα ένα ,ξέχασα τα δικά μου επάνω…. Έλα μη με κάνεις να ξανανεβαίνω»

Ως γνήσιος τζέντλεμαν της άνοιξε την πόρτα. Εκείνη η ημέρα ήταν ενοχλητική. Δεν ήταν τόσο η χαμηλή θερμοκρασία όσο ο ανυπόφορος κρύος αέρας που σου πάγωνε το πρόσωπο.

«Θεέ μου, κάνει τόσο κρύο, έλα δώσε μου το τσιγάρο μου να το κάνουμε γρήγορα και να πάμε επάνω!»

«Που πάνω Έλλη μου; Στη θαλπωρή της καρέκλας μας;»

«Έχεις σχέδια για το Σαββατοκύριακο; Θα πάτε πουθενά με τη Μαρίνα;»

«Μπα, έχει βάλει ιδιαίτερα το Σάββατο, οπότε δεν το βλέπω. Αν κάνουμε κάτι θα είναι την Κυριακή. Για σινεμαδάκι μας βλέπω. Εσύ;»

«Λέμε να πάμε στο εξοχικό του. Βασικά  ο Μάνος θέλει. Θα είναι ζεστή μου λέει. Θα ανάψουμε το τζάκι, θα βλέπουμε DVD πίνοντας καυτή σοκολάτα. Ακούγεται δελεαστικό οπότε συμφώνησα»

«Pasφορές,δεσποινίς μου, σε περιμένει λοιπόν ένα ρομαντικό σαββατοκύριακο”.

«Λοιπόν, εγώ ανεβαίνω.Ευχαριστίες για το τσιγάρο. Τα λέμε επάνω και heyΟ κ. μην αργήσεις. Πρέπει να πουλήσουμε το νέο μας πορτοκαλοστίφτη. Πρέπει να καταφέρουμε να «διώξουμε» σήμερα 5 κομμάτια».

Την έβλεπε να μπαίνει μέσα στο κτίριο καθώς έστριβε άλλο ένα τσιγάρο.2 ολόκληρα χρόνια δούλευαν μαζί. Κάθονταν σε αντικριστές θέσεις και κάθε φορά που την άκουγε να μιλάει στους πελάτες χαμογελούσε.

Χαμογελούσε γιατί κατάφερνε πάντα να τον εκπλήσσει με τον τρόπο που τους μιλούσε .Σε έπειθε να αγοράσεις έναν απλό πορτοκαλοστίφτη γιατί σε έκανε να πιστέψεις πως ήταν ένας πορτοκαλοστίφτης με μαγικές ιδιότητες!

Ήταν με την κοπέλα του 3.5 χρόνια. Τα 2 ήταν ερωτευμένος με την Έλλη.

Ξεκίνησαν μαζί στη δουλειά. Εκείνη ήταν 1 χρόνο μεγαλύτερή του. Εκπαιδεύτηκαν μαζί, μοιράζονταν τα άγχη τους, ρωτούσαν ο ένας τον άλλον τι δώρο να πάρουν στους αγαπημένους τους .Έγιναν φίλοι, εκείνος ένιωθε όμως κάτι παραπάνω.

Αναμφισβήτητα, έμενε σε αυτή τη δουλειά για την Έλλη. Το γλυκό χαμόγελο της, ο τρόπος που φορούσε τα ακουστικά της, η χροιά της φωνής της όταν θύμωνε, ο τρόπος που έπιανε με το χέρι της το τσιγάρο που αυτός της έδινε.

Η Έλλη όμως ήταν με το Μάνο και τίποτα μα τίποτα δεν έδειχνε πως έτρεφε το παραμικρό ενδιαφέρον για εκείνον. Άλλωστε κι αυτός είχε τη Μαρίνα του, με την οποία έκανε όνειρα για κοινή συμβίωση και κάποιες φορές ακόμη και για επισημοποίηση του δεσμού τους.

«Πρέπει να ανέβω πάνω, έχω αργήσει και θα με πνίξει ο Διευθυντής”.Πέταξε το τσιγάρο του χωρίς να το σβήσει και πλησίασε προς την πόρτα. Στάθηκε μπροστά στο ασανσέρ και πάτησε το «κομβίον» όπως συνήθιζε να το αποκαλεί η Έλλη.

Κάποιος κατεβαίνει. Η πόρτα ανοίγει.

«Θα με ακούσεις και μετά αν θες μη μου ξαναμιλήσεις. Με έχω χρονομετρήσει και ξέρω πως ο μονόλογος μου θα κρατήσει 2 λεπτά. Μετά αν θες φύγε αλλά  τώρα θα με ακούσεις».

Την κοιτούσε αποσβολωμένος.

«Είσαι καλά; Τι συμβαίνει;»

«2 ολόκληρα χρόνια δουλεύουμε μαζί. Κατεβαίνουμε σχεδόν πάντα μαζί στο διάλειμμα εκτός και αν έρθει μαζί μας  κάποιος από τους καινούριους που έχει ξεμείνει από τσιγάρα και θέλει να του στρίψεις εσυ.2 ολόκληρα χρόνια συζητάμε για τη Μαρίνα και το Μάνο. Για τα σχέδια μας για το Σαββατοκύριακο, για τις καλοκαιρινές μας διακοπές, για το τριήμερο της Καθαρής Δευτέρας.2 ολόκληρα χρόνια σε βλέπω εκεί απέναντι μου να χαμογελάς  όταν καταφέρνω να πείσω τους πελάτες να αγοράσουν αντικείμενα χωρίς καμία χρησιμότητα.2 ολόκληρα χρόνια  σ’αγαπώ ».

Εκείνη ήλπιζε πως θα την έβγαζε από τη δύσκολη θέση και θα έλεγε κάτι. Εκείνος στεκόταν εκεί αδύναμος να συνειδητοποιήσει τα όσα είχε ακούσει.

Καμιά φορά προτιμούμε να ζούμε με τον πόνο μιας ανεκπλήρωτης αγάπης παρά με αυτόν που αγαπάμε. Γιατί όταν βλέπουμε τον αγαπημένο μας γυμνό και ευάλωτο μπροστά μας τότε χάνεται η φλόγα μας γι’ αυτόν. Γιατί αυτός που διαλέξαμε εμείς να αγαπάμε είναι ένας άνθρωπος που θαυμάζουμε, ένας άνθρωπος δυνατός, χωρίς αδυναμίες.

«Όχι δεν είναι η Έλλη αυτή, »σκέφτηκε.

Η Έλλη που αγαπώ εγώ δεν  μπορεί να είναι αυτό το αδύναμο πλάσμα που ικετεύει για την αγάπη μου.

«Πάμε επάνω και τα συζητάμε αύριο Έλλη μου» της είπε.

Την επόμενη ημέρα παραιτήθηκε. Εξάλλου η Έλλη για την οποία έμενε σε αυτή τη δουλειά δεν ήταν πια η ίδια.