Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Αγαύη, που απαντάται και ως Αγαυή ή Αγάβη, είναι γνωστές τέσσερις γυναίκες της Ελληνικής μυθολογίας.

• Πιό γνωστή είναι η όμορφη κόρη του βασιλιά των Θηβών Κάδμου και της Αρμονίας, κατά τη Θεογονία του Ησιόδου. Η Αγαύη είχε αδελφές την Ινώ, τη Σεμέλη και την Αυτονόη, όπως γράφει ο Διόδωρος ο Σικελιώτης (Δ 2, 1).

Η Αγαύη παντρεύτηκε τον Εχίονα και γέννησε τον Πενθέα (Βιβλιοθήκη Απολλοδώρου, Γ 4, 2). Η Αγαύη, ζηλεύοντας τη δόξα της αδελφής της, της Σεμέλης, που την είχε ερωτευθεί ο ίδιος ο πατέρας των θεών Δίας και από αυτόν είχε μείνει έγκυος τον θεό Διόνυσο, διέδωσε ότι η Σεμέλη έλεγε ψέματα και ότι πραγματικός πατέρας του παιδιού που θα έφερνε στον κόσμο ήταν κάποιος θνητός. Ο Δίας τότε χτύπησε με ένα κεραυνό του την Αγαύη.

Πολύ αργότερα, όταν ο Διόνυσος μεγάλωσε και έμαθε τις συκοφαντίες της θείας του, απεφάσισε να εκδικηθεί για την προσβολή της μητέρας του: Πήγε στη Θήβα και προκάλεσε θεϊκή μανία στις γυναίκες, που παρακινήθηκαν από αυτόν να εορτάσουν μία βακχική γιορτή πάνω στο βουνό Κιθαιρώνας. Ο γιος της Αγαύης Πενθέας, που στο μεταξύ είχε γίνει βασιλιάς των Θηβών, θέλησε να εμποδίσει την εισαγωγή της διονυσιακής λατρείας στο βασίλειό του, οπότε ανέβηκε απαρατήρητος στον Κιθαιρώνα για να κατασκοπεύσει τις Μαινάδες, τις γυναίκες δηλαδή που είχαν καταληφθεί από θεϊκή μανία. Διαμελίσθηκε όμως και κατασπαράχθηκε από την ίδια τη μητέρα του, την Αγαύη, που βρισκόταν επίσης σε έξαλλη κατάσταση. Με αυτό τον τρόπο, ο Διόνυσος εκδικήθηκε. Σε παραλλαγή του μύθου αυτού βασίζεται και η σωζόμενη τραγωδία Βάκχαι του Ευριπίδη.

Μετά από το κακούργημά της αυτό, η Αγαύη έφυγε από τη Θήβα και κατέφυγε στη μακρινή Ιλλυρία, όπου και παντρεύτηκε τον βασιλιά Λυκοθέρση, τον οποίο επίσης αργότερα σκότωσε για να δώσει τη βασιλεία στον πατέρα της, τον Κάδμο. Σε ένα νόμισμα της πόλεωςΑμάστριδας παριστάνεται η Αγαύη να κρατά το κεφάλι του γιου της Πενθέα.

• Με το ίδιο όνομα αναφέρεται και μία από τις 50 κόρες του του Δαναού, δηλαδή μία από τις Δαναΐδες (βλ.λ.). Η Αγαύη αυτή παντρεύτηκε τον γιο του Αιγύπτου Λύκο και τον δολοφόνησε την πρώτη νύχτα του γάμου τους, όπως έπραξαν με τους συζύγους τους και οι άλλες 48 από τις Δαναΐδες.

• Επίσης, μία από τις Νηρηίδες (κόρες του Νηρέα και της Δωρίδας) ονομαζόταν Αγαύη.

• Μία Αμαζόνα αναφερόμενη μόνο από τον Υγίνο.
  
   Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Αμφινόμη είναι γνωστά τα παρακάτω 4 πρόσωπα:

  
  

  1. Η μητέρα του σημαντικού ήρωα και αρχηγού της Αργοναυτικής Εκστρατείας, του Ιάσονα, καθώς και του Προμάχου. Η Αμφινόμη και ο σύζυγός της Αίσονας καταδιώχθηκαν από τον βασιλιά της Ιωλκού Πελία, οπότε η Αμφινόμη αυτοκτόνησε με ένα ξίφος, μη θέλοντας να πέσει στα χέρια του. Καθώς πέθαινε, καταράστηκε τον βασιλιά. Τον μύθο διηγείται ο Διόδωρος ο Σικελιώτης (Δ΄ 50, 2).
  2. Η θυγατέρα του Πελία. Παρά τα εγκλήματα του πατέρα της εναντίον του, ο Ιάσονας την προστάτευσε και την πάντρεψε με τονΑνδραίμονα, αδελφό του Λαπίθη Λεοντέα.
  3. Η μητέρα του Αρπαλίωνα και σύζυγος του Βοιωτού Αριζήλου. Ο σύζυγος και ο γιος της σκοτώθηκαν και οι δύο κατά τον Τρωικό Πόλεμο. Ως πατέρας όμως του Αρπαλίωνα αναφέρεται ο Πυλαιμένης.
  4. Μία από τις Νηρηίδες (κόρες του Νηρέα και της Δωρίδας). Μαζί με την αδελφή της Θέτιδα και άλλες Νηρηίδες, η Αμφινόμη αναφέρεται στην Ιλιάδα (Σ 44) να συμμετέχει και αυτή στη θλίψη του ανιψιού της Αχιλλέα.
     
      Η Αμφιτρίτη ήταν κατά την ελληνική μυθολογία η θεά της θάλασσας, σύζυγος του θεούΠοσειδώνα.

     Ήταν μια από τις πενήντα Νηρηίδες ή απλά η θηλυκή προσωποποίηση της θάλασσας, η μητέρα των ψαριών, των φαλαινών και των δελφινιών. Σύμφωνα με τη Θεογονία του Ησίοδου, ήταν κόρη του Νηρέα και της Δωρίδας, αλλά κατά τον Απολλόδωρο ήταν κόρη του Ωκεανούκαι της Τηθύος. Ακόμα όμως και ο Απολλόδωρος την κατατάσσει ανάμεσα στις Νηρηίδες.

     Ο Ποσειδώνας και η Αμφιτρίτη είχαν ένα γιο, τον Τρίτωνα. Ο Απολλόδωρος (3.15.4) επίσης αναφέρει μια κόρη του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης με το όνομα Βενθεσικύμη.

     Σύμφωνα με το μύθο, η Αμφιτρίτη μεταμόρφωσε σε αλκυόνες τις Αλκυονίδες.

     
     

     • Ο αστεροειδής 29 Αμφιτρίτη, που ανακαλύφθηκε το 1854, πήρε το όνομά του από τη θαλάσσια αυτή θεά.
       
        Η Αρέθουσα είναι νύμφη των πηγών και των δασών συνοδός της Θεάς Άρτεμης, θυγατέρα τουΝηρέα (εξ ου Νηρηίδα νύμφη) και της Δωρίδας.

       Αυτήν αγάπησε ο ποτάμιος θεός Αλφειός, τον οποίο, για να αποφύγει η Αρέθουσα, διαπέρασε τη μεταξύ Πελοποννήσου και Σικελίας θάλασσα και, φθάνοντας στην παρά τις Συρακούσες νήσοΟρτυγία, μεταμορφώθηκε από την Άρτεμη σε "πηγή" πλούσια σε γάργαρο νερό. Τότε, ο Αλφειός μεταμορφώθηκε σε ισχυρό υποθαλάσσιο ποταμό (θαλάσσιο ρεύμα), την ορμητικότητα του οποίου δεν μπόρεσε να εμποδίσει ούτε ο Αδρίας (Αδριατικό πέλαγος), ώστε να ενώσει τα ύδατά του με εκείνα της πηγής της Αρέθουσας.

       Αποτελεί αρχαιοελληνική συνειρμική ιδεατή ανθρωπόμορφη παράδοση της «ένωσης» των γλυκέων υδάτων ποταμών και πηγών που ρέουν στη θάλασσα (δια της Μεσογείου).