Στην ελληνική μυθολογία, η Ιερομνήμη ήταν Ναϊάδα της Μικράς Ασίας. Ήταν μια από τις δυο κόρες του ποτάμιου θεού Σιμόεντα, αδερφή της Αστυόχης.

Γιος της από τον Ασσάρακο ήταν ο Κάπυς, ηγεμόνας των Δαρδάνων και πατέρας του Αγχίση, πατέρα του Αινεία.

Το όνομά της τη συνδέει με ιερές τελετές της Μεγάλης Μητέρας στα μικρασιατικά παράλια.

 Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Καλιάδνη είναι γνωστή μία από τις Ναϊάδες Νύμφες, συνδεόμενη με τον ποταμό Νείλο και ίσως κόρη του. Η Καλιάδνη γέννησε από τον Αίγυπτο δώδεκα γιους, τους δώδεκα δηλαδή από τους πενήντα Αιγυπτιάδες, όπως είναι γνωστοί οι γιοι του Αιγύπτου. Οι γιοι της Καλιάδνης που αναφέρει η Βιβλιοθήκη Απολλοδώρου (Β 1, 5) είναι με αλφαβητική σειρά οι Βρομίος, Δρύας, Έρμος,Ευρύλοχος, Ίμβρος, Κισσέας, Λίξος, Περισθένης, Πολύκτορας, Ποταμώνας, Φάντης και Χθονίος. Δολοφονήθηκαν όλοι τους κατά την πρώτη νύχτα του γάμου τους από τις συζύγους τους Δαναΐδες, κόρες της Πολυξούς, η οποία ήταν αδελφή της Καλιάδνης.

 Με το όνομα Κρέουσα αναφέρονται 4 διαφορετικά πρόσωπα της ελληνικής μυθολογίας, τα παρακάτω:

1. Ναϊάδα Νύμφη από τη Θεσσαλία, κόρη της Γαίας. Μαζί με τον ποτάμιο θεό Πηνειό η Κρέουσα γέννησε στις χαράδρες της Πίνδου τον βασιλιά των Λαπιθών, τον Υψέα, και τη Στίλβη.
2. Κόρη του Ερεχθέως και της Πραξιθέας, σύζυγος του Ξούθου, ο οποίος διαδέχθηκε τον Ερεχθέα στη βασιλεία των Αθηνών. Σύμφωνα με την τραγωδία `Ιων του Ευριπίδη, στην οποία αποτελεί βασικό πρόσωπο, πριν από τον γάμο της η Κρέουσα είχε μείνει έγκυος από τον «Απόλλωνα Πατρώο» μέσα σε μια σπηλιά στους βόρειους πρόποδες της Ακροπόλεως. Εγκατέλειψε το βρέφος της, το οποίο παρέλαβε ο Ερμής και το πήγε στους Δελφούς, όπου το ανέθρεψε μία ιέρεια. Η Κρέουσα με τον Ξούθο όμως αργούσαν να αποκτήσουν παιδί, οπότε η Κρέουσα πήγε στους Δελφούς για να ρωτήσει τι θα έπρεπε να κάνει για να μείνει (και πάλι) έγκυος. Εκεί βρήκε και ανεγνώρισε τον γιο της, τονΊωνα, που έμελλε να γίνει γενάρχης και επώνυμος ήρωας των Ιώνων. Στα επόμενα χρόνια, η Κρέουσα και ο Ξούθος έκαναν παιδιά, τον Δώρο και τον Αχαιό, που έγιναν οι γενάρχες και των άλλων ελληνικών φύλων, των Δωριέων και των Αχαιών. Ο Δώρος όμως σε άλλες εκδοχές είναι γιος τουΈλληνα και της Ορσηίδας (όπως και ο Αίολος, ο γενάρχης των Αιολέων), ή του Απόλλωνα και της Φθίας. Αντιθέτως, ο συγγραφέας Υγίνος «πιστώνει» στην Κρέουσα ένα ακόμα παιδί, τον Κέφαλο, τον οποίο γέννησε από τον Ερμή.
3. Κόρη του βασιλιά της Κορίνθου Κρέοντα. Αυτή η Κρέουσα είναι γνωστή και ως Γλαύκη(Απολλόδωρου). Στο ανάκτορο του Κρέοντα κατέφυγαν ο Ιάσονας και η Μήδεια. Με την πάροδο του χρόνου όμως (10 χρόνια) ο Ιάσονας άρχισε να βαριέται τη Μήδεια και να βλέπει την όμορφη και πολύ νεότερη Κρέουσα-Γλαύκη. Τελικώς τη μνηστεύθηκε (κατά μία εκδοχή και με την υποκίνηση του Κρέοντα). Η Μήδεια τότε, αφού μάταια προσπάθησε να πείσει τον Ιάσονα να της μείνει πιστός, θυμίζοντάς του τους όρκους πίστεως που της είχε δώσει και επικαλούμενη ως μάρτυρες τους ίδιους τους θεούς, εκδηλώθηκε ξανά ως μάγισσα: Απέστειλε ως γαμήλιο δώρο στην Κρέουσα ένα νυφικό χιτώνα, που μόλις τον φόρεσε πήρε φωτιά και την έκαψε ζωντανή. Το ίδιο έπαθε και ο πατέρας της, ο Κρέων, προσπαθώντας να τη βοηθήσει.
4. Κόρη του βασιλιά της Τροίας Πριάμου και της Εκάβης. Αυτή η Κρέουσα παντρεύτηκε τον δεύτερο εξάδελφό της Αινεία και απέκτησαν μαζί ένα γιο, τον Ασκάνιο. Κατά την άλωση και πυρπόληση της Τροίας από τον στρατό του Αγαμέμνονα, τη διέσωσε αρπάζοντάς την ηΑφροδίτη ή η Κυβέλη. Η Κρέουσα απεικονιζόταν κατά τον Παυσανία στη «Λέσχη των Κνιδίων», στους Δελφούς.

• Ο αστεροειδής 488 Κρέουσα (488 Kreusa), που ανακαλύφθηκε το 1902, πήρε το όνομά του από τα μυθικά αυτά πρόσωπα.
  
   Στην ελληνική μυθολογία η Κυάνη ήταν μία Νύμφη (πιο συγκεκριμένα μια Ναϊάδα) από τη Σικελία, σύζυγος του Ανάπου. Από αυτή πήρε το όνομά της περίφημη πηγή στις Συρακούσες. Σύμφωνα με την παράδοση, η Κυάνη ήταν συμπαίκτρια της Περσεφόνης και κατά τη στιγμή της αρπαγής της προσπάθησε ανεπιτυχώς να εμποδίσει τον Πλούτωνα. Η Κυάνη από την οδύνη της για την απώλεια της φίλης της μεταμορφώθηκε στην παραπάνω πηγή (Οβιδίου Μεταμορφώσεις, 412 κ.ε.). Σύμφωνα όμως με άλλη εκδοχή, ο Πλούτων άνοιξε το έδαφος για να ανεβεί στον επάνω κόσμο και από τη σχισμή αυτή άρχισε να αναβλύζει η πηγή Κυάνη. Στις Συρακούσες υπήρχε ιερό της Κυάνης. ΟΔιόδωρος Σικελιώτης γράφει ότι στην πηγή Κυάνη τελούσαν ετήσια εορτή, κατά την οποία βύθιζαν μέσα στο νερό θυσιασμένα ζώα (συνήθως ένα ταύρο), που ίσως αντικαθιστούσαν παλαιότερα ανθρώπινα θύματα. Η εορτή γινόταν προς τιμή της θεάς Δήμητρας, της Περσεφόνης και της Κυάνης, ενώ απέδιδαν την ίδρυσή της στον Ηρακλή. Η Κυάνη εικονίζεται πάνω σε ψηφιδωτά και αγγεία.

  Με το όνομα Κυάνη αναφέρονται και δύο άλλα μυθικά πρόσωπα της ίδιας περιοχής (Μεγάλη Ελλάδα), που όμως ταυτίζονται μερικώς με το παραπάνω. Συγκεκριμένα, αναφέρεται μία κόρη του Κυανίππου από τις Συρακούσες, η οποία σκότωσε τον πατέρα της. Επίσης, μία κόρη του βασιλιά των Αυσόνων Λιπάρου, σύζυγος του Αιόλου, ο οποίος πήρε ως προίκα γι' αυτό το γάμο ένα μέρος από το βασίλειο του πατέρα της. Επίσης, στην ψευδομυθολογική τηλεοπτική σειρά «Ζήνα» επαναλαμβάνεται το όνομα «Κυάνη» ως όνομα Αμαζόνων οι οποίες αποτελούν διαδοχικές μετενσαρκώσεις του ίδιου προσώπου.
  
    Στην ελληνική μυθολογία, κατά τον Ησίοδο, η Λήθη ήταν θυγατέρα της Έριδας και προσωποποίηση της λήθης, δηλαδή της λησμονιάς και της αγνωμοσύνης. Την θεωρούσαν μία από τις Ναϊάδες Νύμφες. Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, η Λήθη ήταν η μητέρα των τριών Χαρίτων.

  Από τη Λήθη πήραν το όνομά τους μία πηγή και ένας από τους πέντε ποταμούς του `Αδη, από τα ύδατα του οποίου έπιναν οι κατερχόμενοι νεκροί για να λησμονήσουν το παρελθόν, την επίγεια ζωή τους. Τον ποταμό Λήθη παρίσταναν ως ένα γέροντα που κρατούσε στο ένα χέριυδρία και στο άλλο κύπελλο.

  Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι υπήρχε βωμός της Λήθης στο Ερέχθειο των Αθηνών. Επίσης, στη Βοιωτία υπήρχε κοντά στο Μαντείο του Τροφωνίου η πηγή της Λήθης, όπως και η πηγή της Μνημοσύνης. Οι αρχαίοι πίστευαν ότι η Λήθη ήταν αδελφή του Θανάτου και του Ύπνου.