Οι Θριές είχαν τα ονόματα Μέλαινα, Κλεοδώρα (= περίφημη για τα δώρα ή τα χαρίσματά της) και Δάφνις. Τους απέδιναν τον χαρακτηρισμό «Σεμναί».

Οι Θριές αγαπούσαν πολύ το μέλι και γι' αυτό όταν πήγαιναν να τις ρωτήσουν τα μελλοντικά γεγονότα τους προσέφεραν μέλι. Ο «Ομηρικός Ύμνος» στον Ερμή (4) τις αναφέρει ως φτερωτές και γράφει: «Από την κατοικία τους πετούν πότε εδώ και πότε εκεί, τρεφόμενες με μέλι... Και όταν εμπνέονται τρώγοντας το κίτρινο μέλι, είναι πρόθυμες να πουν την αλήθεια. Αλλά αν στερηθούν το γλυκό φαΐ των θεών, τότε λένε ψέματα» (στ. 550 κ.ε.).

Με άλλα λόγια, οι Θριές είναι προσωποποιήσεις μελισσών, αφού και τα κεφάλια τους περιγράφονται ως λευκά (όπως κάποτε των μελισσών από τη γύρη). Στον ομηρικό ύμνο συγχέονται και με τις Κωρύκειες, Νύμφες των «προφητικών πηγών» του Παρνασσού.

Στο «Λεξικό της Σούδας» υπάρχει ένα σχόλιο ότι «αποκαλούν την τρέλα των ποιητών θρίασιν».

 Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Θυία είναι γνωστή μία Νύμφη η οποία κατά την παράδοση ήταν η πρώτη ιέρεια του Διονύσου στουςΔελφούς. Από τη Θυία πήραν το όνομά τους οι Θυιάδες (βλ.λ.). Το ίδιο το όνομα «Θυία» προέρχεται από το αρχαίο ρήμα θύω = θυσιάζω ή θυμιάζω, καθώς η Θυία ήταν η πρώτη που θυσίασε στον Διόνυσο. Η Θυία ήταν κόρη του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, και μητέρα του Μάγνητα, τον οποίο απέκτησε από τον Δία. Από τον Δία απέκτησε επίσης και τον Μακεδόνα ή Μακεδνό.

Ο Ηρόδοτος, ακολουθώντας την τοπική δελφική παράδοση, γράφει (Ζ 178) ότι η Θυία ήταν Ναϊάδα μιας πηγής στον Παρνασσό, κόρη τουΚηφισού ή του Κασταλίου, ενός αυτόχθονα των Δελφών. Κατά τον Παυσανία (Ι΄ 6, 2-4) η Θυία απέκτησε και ένα γιο από τον Απόλλωνα, τονΔελφό, ενώ παριστανόταν σε τοιχογραφία του Πολυγνώτου, στη «Λέσχη των Κνιδίων» στους Δελφούς.

 Στην ελληνική μυθολογία η `Ιαιρα ήταν Νύμφη, μία από τις Νεράιδες ή Δρυάδες του όρους `Ιδη της Φρυγίας. Ερωτεύθηκε τον Αλκάνορα και μαζί απέκτησαν δίδυμα: τον Πάνδαρο και τον Βιτία. Οι δύο αυτοί αδελφοί συγκαταλέγονταν ανάμεσα στους συντρόφους του Αινεία, τους Αινειάδες.

 Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Ιάχη (από το ρήμα ιάχω = κραυγάζω, φωνάζω, πρβλ. και την αρχαία και σημερινή λέξη «ιαχή») είναι γνωστή μια από τις Νύμφες που απάρτιζαν την ακολουθία της Περσεφόνης και έπαιζαν μαζί της. Η Νύμφη Ιάχη αναφέρεται στον Ομηρικό «`Υμνο στη Δήμητρα», και συγκεκριμένα στον στίχο 419.