Η νύμφη Δάφνη ήταν κόρη του ποταμού Λάδωνα ή κατ’ άλλους του Πηνειού και της Γαίας (Γης). Την ερωτεύτηκε σφοδρά ο θεός Απόλλων, που άρχισε να την κυνηγάει ασταμάτητα. Εξαντλημένη η Δάφνη, παρακάλεσε τη μητέρα της, τη Γαία, να τη βοηθήσει, κι έτσι μεταμορφώθηκε σε δέντρο, όταν ο Απόλλων προσπάθησε να την αγκαλιάσει. Ο Απόλλων, τότε, για να παρηγορηθεί έκοψε ένα κλαδί από το δένδρο και στεφανώθηκε. Από τότε η δάφνη είναι το ιερό φυτό του θεού Απόλλωνα.

• Ο αστεροειδής 41 Δάφνη (41 Daphne), που ανακαλύφθηκε το 1856, πήρε το όνομά του από τη νύμφη αυτή.
  
   Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία οι Δρυάδες (ενικός: η Δρυάς) ήταν Νύμφες των δασών. Το όνομά τους προέρχεται από τη Δρυς.

  Αν και από τον Όμηρο είναι γνωστές πολλές ονομαστές νύμφες εντούτοις δεν αναφέρονται αυτές. Οι Δρυάδες μαζί με τις Ορειάδες ή Ορεστιάδες συνόδευαν τους Ολύμπιους θεούς στα όρη και τις χαράδρες και ιδιαίτερα συνέρχονταν ερωτικά μέσα σε ωραία σπήλαια με τους Σειληνούς και τον Ερμή, παίζοντας και αστειευόμενες με τον Απόλλωνα, τον Πάνα, τον Πρίαπο κ.ά. Συχνά τις Δρυάδες φαίνεται να τις καταδίωκαν οι Σάτυροι.

  Μεταξύ των Δρυάδων γνωστότερες ήταν η Ερατώ, η οποία με τον Αρκάδα απόκτησε τον Αζάνα, τον Αφείδαντα και τον Έλατον, η Φιγαλία και η Τιθορέα εξ ων και οι σχετικές πόλεις της Αρκαδίας και της Φωκίδας αντίστοιχα, καθώς και η Ευριδίκη η σύντροφος του Ορφέα. Οι Δρυάδες καλούνταν επίσης και "Αμαδρυάδες", ή "Αδρυάδες", ή "Δρυμίδες" και συχνά συγχέονταν με τις Ναϊάδες και άλλες Νύμφες, ενώ στη πραγματικότητα δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η ανθρωπόμορφη ιδέα του θροΐσματος των φύλλων των δένδρων και των ήχων των υδάτων ιδιαίτερα σε βουνά, ρέματα, σπήλαια, πηγές και χαράδρες που διακόπτουν την ηρεμία και την ησυχία της φύσης.
  
   Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Ελείες ή Ελειάδες και Ελειονόμες (Ελείαι ή Ελειάδαι και Ελειονόμαι) είναι γνωστές οι Νύμφες εκείνες που κατοικούσαν στα έλη και τους βάλτους, από όπου προέρχεται και η ονομασία τους. Πιο συγκεκριμένα, οι Ελειονόμες αναφέρονται και ωςΝαϊάδες, που συχνά παραπλανούσαν τους ταξιδιώτες με τις παραισθήσεις που τους προκαλούσαν: εικόνες αγαπημένων προσώπων των ταξιδιωτών. Επίσης δελέαζαν νεαρά παρθένα αγόρια και τα αποπλανούσαν με την ομορφιά τους.
  
   Στην ελληνική μυθολογία η Ενδηίδα (Ενδηίς) ή Ενδαΐδα (Ενδαΐς) ήταν κόρη του Χείρωνα ή του Σκίρωνα και της Χαρικλούς, σύζυγος τουΑιακού και μητέρα του Τελαμώνα και του Πηλέα. Δηλαδή η Ενδηίδα ήταν η γιαγιά του Αχιλλέα.