Η Πασιφάη, κατά την ελληνική μυθολογία, ήταν κόρη του Ήλιου και της νύμφης Περσηίδος, αδερφή του Πέρση, του Αιήτη και της Κίρκης και σύζυγος του βασιλιά της Κρήτης Μίνωα. Απέκτησε τέσσερις γιους και τέσσερις κόρες: τους Ανδρόγεο, Κατρέα, Γλαύκο, καιΔευκαλίωνα, και τις Αριάδνη, Ξενοδίκη, Ακάλλη και Φαίδρα.

Όταν ο Μίνωας ζήτησε από τον Ποσειδώνα ένα θεϊκό σημάδι ότι μπορούσε να γίνει ο βασιλιάς της Κρήτης, αναδύθηκε από τη θάλασσα ένα πανέμορφος ταύρος για να τον θυσιάσει. Η ομορφιά του ταύρου όμως έκανε τον Μίνωα να τον λυπηθεί και να θυσιάσει άλλον ταύρο στη θέση του. (Επειδή ο ταύρος αναδύθηκε από την θάλασσα, πιστεύεται ότι ήταν ο ίδιος ο Ποσειδώνας. Μία άλλη θεώρηση λέει ότι ήταν ο ίδιος ο Δίας, καθώς οι Κρήτες πίστευαν πώς ο ταύρος ήταν η παρουσία του μεγαλύτερου από όλους τους Θεούς). Η οργή του Ποσειδώνα για τον εμπαιγμό του Μίνωα ανέβαλε στην Πασιφάη ερωτική μανία έτσι ώστε να ερωτευτεί παράφορα τον ταύρο. Η τελευταία διέταξε τον Δαίδαλο να κατασκευάσει ένα ξύλινο ομοίωμα μικρής αγελάδας κούφιο εσωτερικά προκειμένου έτσι να προκαλέσει τον ταύρο. Με την ένωση της Πασιφάης και του ταύρου γεννήθηκε ο Μινώταυρος (Αστέριος), που είχε σώμα ανθρώπου και κεφάλι ταύρου.

Στη Πασιφάη αποδίδονταν επίσης γνώσεις αρχαίας μαγείας με την οποία και μπορούσε να θανατώνει κάθε γυναίκα που υποπτευόταν ως φίλη του Μίνωα. Μπορούσε να τις μεταμορφώνει σε φίδια ή οτιδήποτε άλλο προκειμένου να καταστήσει τον Μίνωα άγονο. Η Πασιφάη λατρευόταν κυρίως στη Κρήτη αλλά και στη Λακεδαίμονα ως μάντης και χρησμοδότης. Στη δε Μεσσηνία υπήρχε προς τιμή της άγαλμα της που βρισκόταν σε ιερό, παρακείμενο του Ναού του Ηλίου.