Ένα τρυφερό βιβλίο που καταπιάνεται με το ευαίσθητο θέμα του θανάτου.
Η Λιβ είναι μια μικρή Λιβελούλα που χάνει τη μαμά της.
Η ίδια αρνείται να το αποδεχτεί και ξεκινάει να τη βρει.
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της η Λιβ, περνάει από το θυμό στην άρνηση
και μέσα από την προσωπική της αναζήτηση στην τελική αποδοχή.
Δεν ξέρω κατά πόσο αυτό ή οποιοδήποτε άλλο παιδικό βιβλίο που
πραγματεύεται την απώλεια αγαπημένων προσώπων, μπορεί να βοηθήσει ένα
παιδί να αναμετρηθεί μαζί της.
Δεν νομίζω ότι υπάρχουν λέξεις και χρώματα ικανά να τα παρηγορήσουν...τον πρώτο καιρό τουλάχιστον...
Από την όμορφη αυτή ιστορία όμως, θα κρατήσω σίγουρα την αισιοδοξία και την ελπίδα.
Την αισιοδοξία ότι ακόμα κι αν η ζωή μας φέρει αντιμέτωπους με μια
μεγάλη απώλεια, η καρδιά δεν θα σκληρύνει, η ματιά δεν θα γεμίσει μίσος
και η ψυχή δεν θα σκοτεινιάσει από φόβο.
Την ελπίδα πως όταν βρούμε το κουράγιο να σηκώσουμε ξανά τα μάτια από μέσα μας,
θα βρούμε και τη δύναμη να αναγνωρίσουμε στη ζωή το δικαίωμα να
συνεχίζεται και ότι εμείς θα βρούμε μια ηλιόλουστη θέση μέσα σε αυτή.
Θα κρατήσω τη σπουδαιότητα της ανάμνησης, όχι σαν με μια στατική και
οδυνηρή αναπόληση ευτυχισμένων στιγμών, αλλά σαν τη δυνατότητα να
ανακαλύπτουμε τους αγαπημένους που χάσαμε στο εδώ και το τώρα, μέσα από
τα δώρα της ζωής και τις συγκινήσεις της κάθε μέρας.
Η Λιβ δεν μπόρεσε να φέρει πίσω τη μαμά της. Mέσα από το ταξίδι της
όμως, έμαθε να ανακαλύπτει στον κόσμο γύρω της, τις αξίες και τις
αρετές που η μητέρα της είχε και της δίδαξε και στην ίδια. Ήθελε πολύ
πόνο, πολύ κουράγιο και δάκρυα που κόντεψαν να την πνίξουν, για να
καταλάβει τα λόγια της σοφής κουκουβάγιας πως:
"Ό,τι στο δάσος βρίσκεται, πριν έρθει ήταν δάσος
και ό,τι στο δάσος χάνεται γίνεται πάλι δάσος".
Και για να καταλάβει πως "με ό,τι αγαπιόμαστε πολύ, χανόμαστε μόνο για να ξαναβρεθούμε".
