Ο επωνομαζόμενος Μέγας, αυτοκράτορας του Βυζαντίου από το 379 έως το 395 και ολόκληρης της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από το 392 έως τον θάνατο του. Η βασιλεία του συμπίπτει με την πλήρη επικράτηση της Ορθοδοξίας, ως επίσημης θρησκείας του κράτους, ενώ με την Β΄ Οικουμενική Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης καθόρισε το οριστικό Σύμβολο της Πίστεως.
Ισπανικής καταγωγής, γεννήθηκε το 347 στην Καύκα της Γαλικίας και ήταν γιός του φημισμένου στρατηγού Θεοδόσιου του Πρεσβύτερου. Προερχόταν από χριστιανική οικογένεια και έλαβε μέτρια μόρφωση, αλλά διακρινόταν για το ανοιχτό μυαλό του. Στην αρχή ακολούθησε τον πατέρα του και εκπαιδεύτηκε κοντά του στην στρατιωτική τέχνη, με τις εκστρατείες του στην Βρετανία, στην Γαλατία και στα Βαλκάνια. Το 374 ανέλαβε την διοίκηση της κάτω Μοισίας στα Βαλκάνια και νίκησε τους Σαρμάτες. Όμως, τον επόμενο χρόνο, μετά την εκτέλεση του πατέρα του, που βρέθηκε εμπλεγμένος σε κάποιες αυλικές ίντριγκες, ο Θεοδόσιος αποσύρθηκε στα κτήματα του στην Γαλικία της Ισπανίας και εκεί ιδιώτευσε, αφού παντρεύτηκε μια συμπατριώτισσα του, την Έλια Φλακίλλα. Απ’ αυτήν απόκτησε το 377 τον Αρκάδιο, τον επόμενο χρόνο την Πουλχερία και το 382 τον Ονώριο.
Το 378, ο αυτοκράτορας Γρατιανός, μετά την συντριβή του στρατού στην Αδριανούπολη και τον θάνατο του Βάλη, του αυτοκράτορα του ανατολικού τμήματος, κάλεσε εσπευσμένα τον Θεοδόσιο και τον έστειλε να αντιμετωπίσει τους Σαρμάτες στα Βαλκάνια. Η νέα νίκη του Θεοδοσίου, έπεισε τον
... Διαβάστε περισσότερα »
Αυτοκράτορας του Βυζαντίου από το 912 έως το 913, αδελφός του Λέοντα ΣΤ΄ του Σοφού, θείος του Κωνσταντίνου Ζ΄ του Πορφυρογέννητου, τον οποίο είχε χρίσει διάδοχο του ο αποθανών βασιλιάς Λέων.
Ο Αλέξανδρος, γεννημένος το 870, είχε ανακηρυχθεί συμβασιλέας το 879 από τον πατέρα του Βασίλειο Α΄ και ήταν δεύτερος στη σειρά διαδοχής μετά τον μεγαλύτερο αδελφό του.
Όσο βασίλευε ο αδελφός του , ο Αλέξανδρος ήταν αποκλεισμένος από την διαχείριση των κρατικών υποθέσεων. Όταν όμως ο Λέων απόκτησε γιό, τον Κωνσταντίνο, από την Ζωή την Καρβονοψίνα, την οποία δεν μπορούσε να παντρευτεί σύμφωνα με τους εκκλησιαστικούς νόμους, γιατί είχε ήδη τελέσει τρεις γάμους, έχρισε τον γιό του αυτό διάδοχο του, ανακηρύσσοντας τον συμβασιλέα το 911 και αποκλείοντας τον Αλέξανδρο από την διαδοχή του.
Το αποτέλεσμα του ζητήματος της τετραγαμίας του Λέοντα ήταν να δημιουργηθεί εκκλησιαστικό σχίσμα ανάμεσα στους οπαδούς του Νικόλαου του Μυστικού, του καθαιρεθέντος από τον Λέοντα Πατριάρχη, που δεν αναγνώριζε τον τέταρτο γάμο του αυτοκράτορα και τους οπαδούς του όσιου Ευθύμιου, ο οποίος αντικατέστησε τον Νικόλαο στον Πατριαρχικό θρόνο και αναγνώριζε για λόγους εθνικού συμφέροντος τον γάμο αυτό και συνεπώς δέχονταν τον Κωνσταντίνο ως νόμιμο γιό και διάδοχο του Λέοντα. Με τον θάνατο του Λέοντα, ο Αλέξανδρος βρήκε ευκαιρία να κινηθεί και να διεκδικήσει τον θρόνο.
Οικογένεια βυζαντινών αυτοκρατόρων. Με την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους σταυροφόρους έληξε η βασιλεία τους. Τρία μέλη της έγιναν αυτοκράτορες, άλλα δεσπότες της Ηπείρου και άλλα πήραν μεγάλα αξιώματα στον κρατικό μηχανισμό. Γενάρχης της δυναστείας αναφέρεται ο Κωνσταντίνος Άγγελος (12ος) που παντρεύτηκε την Θεοδώρα, κόρη του Αλέξιου Α΄ Κομνηνού. Αυτοκράτορες έγιναν οι: Ισάκιος Β΄, Αλέξιος Γ΄, Αλέξιος Δ΄.
Δεσπότες Ηπείρου:
1. Μιχαήλ Α΄ (1205-1215). Ίδρυσε το Δεσποτάτο της Ηπείρου και ήταν ο νόθος γιoς του Ι. Δούκα.
2. Θεόδωρος Άγγελος Δούκας Κομνηνός (1215-1224). Ετεροθαλής αδελφός του Μιχαήλ Α΄ τον οποίο διαδέχτηκε. Μετά την κατάληψη της Θεσσαλονίκης το 1224έγινε αυτοκράτορας, αλλά το 1230τον αιχμαλώτησε ο Ιβάν Β΄ Ασάν και τυφλώθηκε. Αφέθηκε ελεύθερος, επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη. Πέθανε αιχμάλωτος στη Νίκαια το 1253.
3. Μιχαήλ Β΄(1230-1268). Ήταν νόθος γιoς του Μιχαήλ Α΄και κυβέρνησε σαν μονάρχης την Ήπειρο.
4. Νικηφόρος Α΄(1268-1290). Ο αυτοκράτορας της Νίκαιας Ιωάννης Γ΄Βατάτζης του απένειμε τον τίτλο του δεσπότη.
5. Θωμάς (1290-1318). Γιoς του Νικηφόρου Α΄ ο οποίος παντρεύτηκε το 1313την Άννα Παλαιολογίνα και δολοφονήθηκε στα Γιάννενα το 1318, από τον ανιψιό του Νικόλαο Ορσίνι. Ήταν ο τελευταίος από την οικογένεια στην Ήπειρο.
Δεσπότες Θεσσαλονίκης:
1. Μανουήλ Δούκας (1230-1237). Ήταν αδελφός του δεσπότη της Ηπείρου Θ
... Διαβάστε περισσότερα »
Η αρχή της Βυζαντινής αυτοκρατορίας συμπίμπτει με την ίδρυση της Κωνσταντινούπολης από τον Κωνσταντίνο τον Μέγα, την 11η Μαϊου του 330, με το όνομα Νέα Ρώμη. Η επιλογή της τοποθεσίας υπάκουε σε στρατηγικούς λόγους και ήταν το αποτέλεσμα μιας μακράς πορείας που ξεκίνησε τον 3ο αι., όταν οι αυτοκράτορες άρχισαν να απομακρύνονται από την Ρώμη για να βρίσκονται κοντύτερα στα ευαίσθητα σημεία της αυτοκρατορίας, από τα οποία γίνονταν εισβολές βαρβάρων. Εξάλλου ο Κωνσταντίνος δεν ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στους Ρωμαίους και τα δικά του αισθήματα δεν ήταν καλύτερα απέναντι στην παλιά πρωτεύουσα.
Ο Κωνσταντίνος για να επιβληθεί ως ο μοναδικός αυτοκράτορας της αυτοκρατορίας βασίστηκε στο χριστιανικό στοιχείο, το οποίο ήταν το πιο πολυάριθμο στις ανατολικές επαρχίες , ενώ υστερούσε στις δυτικές. Διαβλέποντας ότι το δυτικό μέρος της αυτοκρατορίας δεν θα μπορούσε να αντέξει επί μακρόν στις αλλεπάλληλες επιδρομές των βαρβάρων και θεωρώντας ότι το ανατολικό κομμάτι ήταν ασφαλέστερο από αυτήν την πλευρά, επέλεξε την αρχαία πόλη του Βυζαντίου γιατί προσέφερε πολλά στρατηγικά πλεονεκτήματα. Σταυροδρόμι εμπορικών οδών, είχε ασφαλές λιμάνι, ενώ οικοδομώντας τα πρώτα τείχη της την κατέστησε ασφαλή και από την ξηρά. Η παράδοση αναφέρει πως ο ίδιος χάραξε την περίμετρο των τειχών της. Από το σημείο της νέας πρωτεύουσας μπορούσε εξάλλου να αντιμετωπίσει ευκολότερα τις επιδρομές των βαρβάρων από τον ποταμό Δούναβη και την απειλή που αντιπροσώπευαν οι Πέρσες στα ακραί
... Διαβάστε περισσότερα »
Η επιρροή του Βυζαντίου και ο ρόλος που έπαιξε στη διαμόρφωση του σύγχρονου κόσμου είναι σπουδαίοι, αν και παραγνωρισμένοι από τους μελετητές.Πριν από όλα, ολόκληρη σχεδόν η Ανατολική Ευρώπη, χρωστά τον πολιτισμό της στο Βυζάντιο.Αλλά και η Δυτική Ευρώπη έχει πάρει αρκετά από την αυτοκρατορία της ανατολής, όπως επίσης και ο ισλαμικός κόσμος.
Ο πλούτος της Πόλης, την έκαναν να μοιάζει στα μάτια των δυτικοευρωπαίων μια σχεδόν μυθική πολιτεία. Οι Σλάβοι πριν από όλους οφείλουν την αυτοσυνείδηση τους στο Βυζάντιο.Πολλές φορές προσπάθησαν να καταλάβουν την βασιλεύουσα, αλλά στο τέλος υπέστησαν την πιο ευεργετική επιρροή, όταν αποδέχθηκαν την Ορθοδοξία.Οι Βούλγαροι προσκύνησαν την Ορθόδοξη Εκκλησία , ενώ και οι Μοραβοί, που την εποχή εκείνη ήταν μεγάλη δύναμη, εντυπωσιασμένοι από το μεγαλείο της Πόλης ζήτησαν από τον αυτοκράτορα να τους αποστείλει κάποιους ιεραποστόλους για να τους γνωρίσει την Ορθοδοξία .Ο Κύριλλος και ο Μεθόδιος, δύο αδέλφια από την Θεσσαλονίκη πήγαν στο Μοραβικό βασίλειο, και χωρίς υπερβολή εκπολίτισαν τους Σλάβους.
Δημιούργησαν την γραπτή τους γλώσσα,και παρ’ όλο που στο τέλος οι Μοραβοί απαρνήθηκαν τους Βυζαντινούς με τελικό αποτέλεσμα την καταστροφή τους, το έργο των δύο αδελφών δεν χάθηκε χάρη στους Βούλγαρους οι οποίοι συνέχιζαν να δέχονται τους Βυζαντινούς σαν οδηγούς στον θρησκευτικό τομέα. Ο πολιτισμός των Βουλγάρων ήταν καθαρά Βυζαντινός στο πνεύμα του.Μεταφραστές απόδοσαν στα βουλγάρικα την Β
... Διαβάστε περισσότερα »
Το γεγονός ότι η Βυζαντινή αυτοκρατορία άντεξε για τόσα πολλά χρόνια οφείλεται σε μεγάλο ποσοστό στο πολίτευμα του κράτους, πολίτευμα που αναπροσαρμόζονταν με την πάροδο του χρόνου, συμπληρώνοντας τις ελλείψεις και προβλέποντας τις ανάγκες στους τομείς της οργάνωσης της διοίκησης.Στην κορυφή του Βυζαντίου βρισκόταν ο αυτοκράτορας, θεσμός που προέρχεται από την Ρώμη, αλλά που στο Βυζάντιο απέκτησε καινούργια χαρακτηριστικά.Η Σύγκλητος, ένα είδος βουλής που υπήρχε στην Ρώμη και βοηθούσε τον βασιλιά στα καθήκοντα του, εξαφανίστηκε σιγά σιγά,αν και τυπικά εξακολουθούσε να υπάρχει.
Δεν είχε όμως καμιά αρμοδιότητα,και έτσι ο αυτοκράτορας μπορούσε να λαμβάνει τις αποφάσεις μόνος του. Διόριζε και απέλυε τους κρατικούς λειτουργούς κατά πως ήθελε,έλεγχε πλήρως τα οικονομικά , θέσπιζε νόμους μόνος αυτός και ήταν ο ανώτατος στρατιωτικός αρχηγός και η κεφαλή της Εκκλησίας. Στα χέρια του λοιπόν συγκέντρωνε όλες τις εξουσίες. Ο επίσημος τίτλος του ήταν Βασιλεύς. Υπήρχε κάποια αίσθηση πως η εξουσία του βασιλιά πήγαζε από τον λαό και ότι ο τελευταίος είχε μεταβιβάσει την εξουσία στον αυτοκράτορα. Το γεγονός αυτό, κατά κάποιο τρόπο, φαίνεται από το ότι ο βασιλιάς ήταν αιρετός, δηλαδή κάποιοι τον εξέλεγαν και αυτοί ήταν η Σύγκλητος, ο στρατός και ο λαός της Πόλης.Η στέψη του γινόταν αφού πρώτα τα τρία αυτά σώματα επευφημούσαν τον υποψήφιο και η βασιλεία του ήταν κάτω από την συνεχή παρακολούθηση των τριών αυτών παραγόντων.
Νόμισμα είναι ένα μικρό σύμβολο, μεταλλικό ή χάρτινο συνήθως αντικείμενο, καθιερωμένο από το κράτος για μέσο ανταλλαγών μεταξύ των πολιτών του. υπάρχουν διαφόρων αξιών νομίσματα, πράγμα που αναγράφεται στη μια τους τουλάχιστον επιφάνεια και τα νομίσματα κάθε κατηγορίας έχουν δικό τους τύπο (μέγεθος, βάρος, σύσταση, παραστάσεις, κ.τ.λ.) που καθορίζεται με ειδική απόφαση και σύμφωνα με αυτή κόβονται στα νομισματοκοπεία.
Ο δρόμος του νομίσματος αφορά στο εμπόριο, καθώς το νόμισμα ανταλλάσσεται με είδη διατροφής, γίνεται αμοιβή για τον εργαζόμενο, υποστηρίζει την παιδεία και τις τέχνες. Ο ρόλος του νομίσματος, στη μακρινή του πορεία αναγκάστηκε να συγκεντρωθεί σε κανόνες, οι οποίοι δημιουργήθηκαν από οικονομικές ανάγκες ή από τα πολιτικά και οικονομικά της κάθε εποχής.
Η πορεία του στο Βυζαντινό κόσμο και η προσέγγιση του μέσα από την ιστορική εξέλιξη είναι αρκετά ελκυστική. Με τον όρο βυζαντινό νόμισμα εννοούμε την ιστορία του νομίσματος από τα χρόνια της βασιλείας του Αναστασίου Α΄ (491-518) μέχρι και την πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453.
Το 498 μπορεί να θεωρηθεί ως η αρχή του βυζαντινού νομίσματος. Δημιουργείται «ο φόλλις» που ήταν ένα βαρύ χάλκινο νόμισμα. Η επιτυχία του βρισκόταν στο γεγονός ότι το νέο νόμισμα παρείχε μια αξιοπιστία που οφειλόταν στο γεγονός ότι, αφού δεν επιδεχόταν καμία αλλοίωση στη σύνθεσή του, κάτι πολύ ευάλωτο στην περίπτωση του κράματος που είχε καθιερωθεί στην κοπή νομ
... Διαβάστε περισσότερα »
Με τον όρο Βυζάντιο εννοούμε το κράτος που δημιουργήθηκε στα ανατολικά εδάφη της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη. Πρέπει να γίνει κατανοητό εξ αρχής, ότι κράτος με την επωνυμία αυτή δεν υπήρξε ποτέ καθ’ όλη την διάρκεια της ιστορικής διαδρομής του, αλλά είναι δημιούργημα των μοντέρνων ιστορικών.
Οι ίδιοι οι υπήκοοι του κράτους αυτού, θεωρούσαν τους εαυτούς τους ως Ρωμαίους και ο αυτοκράτορας είχε τον επίσημο τίτλο « Εν Χριστώ Βασιλεύς των Ρωμαίων ». Αυτό σημαίνει πως οι λεγόμενοι βυζαντινοί αισθάνονταν οι κληρονόμοι της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και οι συνεχιστές της. Από την αίσθηση αυτή προέρχεται και το όνομα Ρωμιοσύνη και η επωνυμία Ρωμιοί, με την οποία αυτοπροσδιορίζονται οι έλληνες ακόμη και σήμερα. Εξάλλου, το όνομα της πρωτεύουσας του κράτους ήταν Νέα Ρώμη, ένα ακόμη στοιχείο που αποδεικνύει την αίσθηση της συνέχειας με την παλιά Ρώμη που συνείχε τους υπηκόους του, άσχετα αν κατόπιν επικράτησε η ονομασία Κωνσταντινούπολη, προς τιμήν του ιδρυτή της πόλης.
Ποτέ οι αυτοκράτορες του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους δεν αναγνώρισαν άλλο κράτος με την επωνυμία Ρωμαϊκό και αυτός ήταν ένας λόγος της αντιπαράθεσης τους με το κράτος που είναι γνωστό ως Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, το οποίο ίδρυσε ο Καρλομάγνος. Η ονομασία Βυζαντινή Αυτοκρατορία είναι επινόηση των δυτικών ιστορικών και χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Ιερώνυμο Βολφ, το 1567. Μετά απ’ αυτόν, καταγράφεται ως κυρίαρχος ό
... Διαβάστε περισσότερα »
Την γλωσσική μορφή στην οποία είναι γραμμένα τα έπη την συνιστούν ανομοιογενή χαρακτηριστικά, σε βαθμό που δεν είναι δυνατόν να αντιστοιχεί σε γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε για ομιλία ή επικοινωνία σε ορισμένο χρόνο και τόπο. Στα συστατικά της γλώσσας των επών αναγνωρίζονται στοιχεία ζωντανά σε αρχαίες ελληνικές διαλέκτους που η χρήση τους διαχρονικά ή διατοπικά επαληθεύτηκε σε επιγραφές (οι παλαιότερες είναι οι μυκηναϊκές), σε μεταγενέστερη ποίηση και από έμμεσες μαρτυρίες. Ανιχνεύονται όμως σε όχι μικρό ποσοστό και στοιχεία απ’ αρχής τεχνητά που την δημιουργία τους επέβαλαν και την διατήρησή τους ή την απόρριψή τους καθόριζαν οι ανάγκες της προσωδίας. Αυτά τα στοιχεία υπάγονται στα λεγόμενα «επικά» γλωσσικά φαινόμενα που συνυφαίνονται είτε με την προσωδία (π.χ., οι μετρικές εκτάσεις: είνεκα < ένFκα, μούνος) είτε με τον τρόπο γένεσης των επών (π.χ., οι στερεότυπες εκφράσεις). Η ανάμιξη όλων αυτών των στοιχείων φαίνεται, με τα σημερινά δεδομένα, επίσης τεχνητή. Γλώσσες που δεν μιλήθηκαν ποτέ και που στην υπαρκτή μορφή τους χρησιμοποιήθηκαν στον έντεχνο λόγο, ονομάζονται στη γλωσσολογία λογοτεχνικές.
Η Αρχαία ελληνική γλώσσα, αν εξαιρέσουμε τις επιγραφικές μαρτυρίες σε αγγεία, είναι γνωστή από τη μορφή της στον γραπτό λόγο: ως γλώσσα επίσημης επικοινωνίας, η οποία υφολογικά επεξεργασμένη χρησιμοποιήθηκε και στη ρητορεία, την ιστοριογραφία και την φιλοσοφία και ως λογοτεχνικές διάλεκτοι, καθεμιά τους αντίστοιχη σε ένα λογοτεχνικό είδος. Για παράδει
... Διαβάστε περισσότερα »
«Ομηρικό ζήτημα» ονομάστηκε στην ιστορία της κλασικής φιλολογίας το σύνολο των φιλολογικών προβλημάτων που αφορούν στον τρόπο και στο είδος της σύνθεσης της Ιλιάδας και της Οδύσσειας, την χρονολόγησή τους και την απόδειξη της ταυτότητας του δημιουργού τους. Τα προβλήματα αυτά αναφέρονται σε γενικές γραμμές στο αν ο ίδιος ποιητής έγραψε και τα δύο έπη, αν η μορφή με την οποία διασώθηκαν ως σήμερα τα δύο έπη είναι εκείνη που τους δόθηκε από κάποιον ποιητή ή αν πρόκειται για μικρότερα αρχικά ποιήματα που συγκολλήθηκαν αργότερα, ως ποιο βαθμό ο ίδιος ο «ποιητής» τους χρησιμοποίησε προϋπάρχουσα ποίηση και ως ποιο βαθμό τα ίδια τα ποιήματα υπέστησαν μικρότερες ή μεγαλύτερες αλλοιώσεις, παραφθορές ή προσθήκες.
Ξεκινώντας από τους φιλολογικούς κύκλους της Αλεξάνδρειας στην αρχαιότητα και φθάνοντας στις τελευταίες πριν από την τρέχουσα δεκαετίες, τα προβλήματα αυτά απασχόλησαν ζωηρά τους ειδικούς φιλολόγους και κριτικούς και έδωσαν αφορμή να ερευνηθούν από κάθε πλευρά τα δύο έπη ως ιστορικά, γεωγραφικά, θρησκευτικά, ηθικά, πολιτιστικά, γλωσσικά, μετρικά και υφολογικά στοιχεία τους και να συζητηθούν όλα τα επίμαχα θέματα σχετικά με την ενότητα και την σύνθεσή τους. Με τα δεδομένα για την ύπαρξη γραφής κατά τους Ομηρικούς αλλά και κατά πολύ προγενέστερους χρόνους, για τον ρόλο των επαναλήψεων και των στερεότυπων σκηνών και εκφράσεων, για την ανάμιξη των γλωσσικών στοιχείων και για την διαστρωμάτωση των στοιχείων του πολιτισμού αλλά κυρίως με την επικράτηση
... Διαβάστε περισσότερα »
Στην Οδύσσεια επικρατεί η τάση κάποιας ηπιότερης έκφρασης και σε ορισμένες περιπτώσεις η εξέλιξη της δράσης είναι πιο εκτεταμένη, όμως η δομή της είναι ακόμη πιο σύνθετη και αρμονική από της Ιλιάδας. Τα κύρια σημεία της πλοκής της είναι : η κατάσταση στην Ιθάκη, όπου η Πηνελόπη, σύζυγος του Οδυσσέα και ο νεαρός γιός τους Τηλέμαχος είναι αδύναμοι μπροστά στους προπετείς μνηστήρες και έχουν απογοητευθεί ότι μπορεί να επιστρέψει κάποτε ο Οδυσσέας από τον Τρωικό πόλεμο. Το μυστικό ταξίδι του Τηλέμαχου στην Πελοπόννησο με σκοπό να πληροφορηθεί για την τύχη του πατέρα του και οι εκεί συναντήσεις με τον Νέστορα, τον Μενέλαο και την Ελένη.
Ο επικίνδυνος διάπλους του Οδυσσέα, τον οποίο αντιμάχεται ο ίδιος ο θεός της θάλασσας Ποσειδών, από το νησί της Καλυψώς στη νήσο των Φαιάκων. Η αφήγηση των καταπληκτικών περιπετειών του (από την ι στη μ ραψωδία) μετά την αναχώρησή του από την Τροία, μεταξύ άλλων και της απόδρασής του από το σπήλαιο του κύκλωπα Πολύφημου. Η νυκτερινή άφιξή του, μόνου πλέον, στην Ιθάκη περίπου στα μέσα του ποιήματος, η συνάντησή του με την προστάτιδα του θεά Αθηνά, οι διάφορες μεταμορφώσεις του, η αυτοπαρουσίασή του στον πιστό του χοιροβοσκό Εύμαιο και κατόπιν στον Τηλέμαχο, το περίπλοκο σχέδιό τους για την εξόντωση των μνηστήρων και η αιματηρή του ολοκλήρωση. Τέλος, η αναγνώρισή του από την πιστή Πηνελόπη, στην οποία εξιστορεί τις περιπέτειές του, η συνάντησή του με τον γέροντα πατέρα του Λαέρτη και η αποκατάσταση, με την βοήθεια
... Διαβάστε περισσότερα »
«Όποιος σκέπτεται σήμερα, σκέπτεται ελληνικά, έστω κι αν δεν το υποπτεύεται». Jacqueline de Romilly.
Στις δύσκολες στιγμές ο ανθρώπινος νους ζητά από κάπου να πιαστεί. Και τότε, με έκπληξη περισσότερο παρά με ευχαρίστηση, εμείς οι Έλληνες διαπιστώνουμε ότι ένα από τα λίγα κοινά πράγματα από τα οποία οι «ξένοι» αποζητούν ενστικτωδώς να πιαστούν, είναι οι αρχαίοι πρόγονοί μας και η σκέψη τους.
Κείμενα και απόψεις που είχαν γραφεί ή εκφρασθεί σε ανύποπτες στιγμές αποκτούν αίφνης έναν ιδιαίτερο φωτισμό, καθώς επιδιώκουν να στήσουν γέφυρες με το ζοφερό παρόν. Αυτό, όμως, που για τους άλλους είναι προσπάθεια λύτρωσης για μας δεν μπορεί, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, παρά να είναι απορία για το πώς μας βλέπουν κάποιοι και οδύνη για το πόσο λίγο ανταποκρινόμαστε σ’ αυτήν την εικόνα.
Το δέσιμο και η προσπάθεια διατήρησης ζωντανής της επαφής με το ελληνικό πνεύμα δεν είναι μόνο πολιτιστικό, ή στενότερα ακαδημαϊκό, αίτημα. Είναι και βαθύτατα πολιτικό. Σε μια τέτοια οπτική, «οι Έλληνες» ενσαρκώνουν τις αξίες για τις οποίες η ανθρωπότητα- και πάντως σίγουρα η Δύση έχει κάθε λόγο να είναι υπερήφανη, άρα η διαπίστωση της συρρίκνωσης της επιρροής τους στον σημερινό κόσμο ισοδυναμεί με επικίνδυνη οπισθοχώρηση. Αυτή την αφετηριακή σκέψη αντιπαραβάλλουν δύο Αμερικανοί καθηγητές της κλασικής φιλολογίας, με την εμπειρική παρατήρηση ότι οι έτσι νοούμενοι «Έλληνες» είναι στις μέρες μας όλο και λιγό
... Διαβάστε περισσότερα »
Αλλά, πέρα από τη γνώση του ονόματός του και τις εικασίες για τον χρόνο και τον τόπο της γέννησης του, η εικόνα του Ομήρου αποτελεί κυρίως προβολή των ίδιων των μεγάλων επών. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους υποδηλώνουν τις προτιμήσεις του και την αντίληψή του για τον κόσμο, αλλά αποκαλύπτουν επίσης πιο συγκεκριμένα στοιχεία για την τεχνική του για το τι είδους ποιητής ήταν. Μία από τις σημαντικότερες ανακαλύψεις των Ομηρικών σπουδών, η οποία συνδέεται ιδιαίτερα με το όνομα του Αμερικανού ερευνητή Μίλμαν Πάρυ (Milman Parry), ήταν ότι η Ομηρική παράδοση ήταν προφορική, ότι επρόκειτο για ένα είδος ποίησης που δημιουργήθηκε και διαδόθηκε από στόμα σε στόμα και χωρίς το ενδιάμεσο της γραφής. Πράγματι, ο όρος που χρησιμοποιεί ο ίδιος ο Όμηρος για τον ποιητή είναι αοιδός, δηλαδή τραγουδιστής. Στην Οδύσσεια περιγράφονται με αρκετή λεπτομέρεια δύο τέτοιοι ποιητές. Ο Φήμιος, αοιδός στο ανάκτορο του Οδυσσέως στην Ιθάκη, και ο Δημόδοκος, ο οποίος ζούσε στην πόλη των ημι-μυθικών Φαιάκων και τραγουδούσε τόσο για τους ευγενείς στο ανάκτορο του Αλκίνοου όσο και για το κοινό το οποίο είχε συγκεντρωθεί για να παρακολουθήσει τους αθλητικούς αγώνες προς τιμήν του Οδυσσέα. Με την ευκαιρία αυτή, έψαλλε τον παράνομο έρωτα του Άρη και της Αφροδίτης σε μία παραλλαγή η οποία περιέχει ακριβώς 100 Ομηρικούς στίχους. Αυτή, αλλά και άλλα άσματα τα οποία αποδίδονται σ’ αυτούς τους αοιδούς, όπως λόγου χάρη το άσμα του Δούρειου Ίππου το οποίο περιλαμβάνεται στην Οδύσσεια, δείχνουν ότι οι απλοί τη
... Διαβάστε περισσότερα »
Μεγάλος επικός ποιητής της αρχαίας Ελλάδας. Η Χίος, η Σμύρνη και πέντε ακόμα ελληνικές πόλεις υποστήριζαν ότι ήταν οι γενέτειρές του. ο τυφλός, σύμφωνα με την παράδοση, ραψωδός είναι ο δημιουργός των επικών ποιημάτων Ιλιάδα και Οδύσσεια. Ο Όμηρος δημιούργησε και άλλα έργα.
Αρχαίος Έλληνας επικός ποιητής, ο μεγαλύτερος από τους ποιητές όλων των αιώνων, με τον οποίο αρχίζει η έντεχνη και ευρωπαϊκή λογοτεχνία.
Οι πληροφορίες που έχουμε για τον Όμηρο είναι ελάχιστες και αυτές ασαφείς. Τον τόπο γέννησής του διεκδικούν πολλές πόλεις όπως μας πληροφορούν οι δύο αυτοί εξάμετροι:
«Επτά πόλεις μάρνανται σοφήν δια ρίζαν Ομήρου, Κύμη, Χίος, Κολοφών, Σμύρνη, Πύλος, Άργος, Αθήνη». Πιο πιθανή πατρίδα του όμως θεωρείται η Σμύρνη, αιολική αποικία, που αργότερα προστέθηκε στην ιωνική συμπολιτεία. Η άποψη αυτή ενισχύεται από το ότι ο ποιητής γνώριζε πολύ καλά την περιοχή της, όπως αποδεικνύουν οι παρομοιώσεις που δανείζεται από την κλαγγή των κύκνων και των χηνών του Καϊστρου ποταμού, από την ορμή του Βορά και του Ζέφυρου που φυσούν από τη Θράκη, από τον ταύρο που θυσιάζεται στο Πανιώνιο. Γνώριζε ακόμα καλά τις ακτές του Αδραμυτηνού κόλπου, το όρος Ίδη, την πεδιάδα του Σκάμανδρου κ.λ.π., τα οποία είδε ο ποιητής με τα μάτια του και έγιναν θέατρα των αγώνων των ηρώων του.
Άγνωστο είναι το πότε έζησε ο Όμηρος. Ο ίδιος αφήνει να εννοηθεί στα ποιήματά του ότι έζησε πολύ αργότ
... Διαβάστε περισσότερα »
Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Νήσοι των Μακάρων ή Μακάρων Νήσοι είναι γνωστά κάποια φανταστικά νησιά στα οποία μετέβαιναν οι ψυχές των ηρώων και άλλων επιφανών ανδρών μετά τον θάνατό τους. Κατά τον Ησίοδο τα νησιά των Μακάρων ήταν τόπος των «ολβίων ηρώων», δηλαδή των ευτυχισμένων ηρώων, οι οποίοι δεν πεθαίνουν καν, αλλά εξακολουθούν να ζουν στα νησιά αυτά. Ο παράδεισος αυτός υποτίθεται ότι βρισκόταν στην άκρη του κόσμου, στον «Ωκεανόν τον βαθυδίνην», όπως και άλλα μυθικά νησιά, στα πέρατα του δυτικού Ωκεανού. Το έδαφος των Νήσων των Μακάρων ήταν πολύ γόνιμο και έδινε καρπούς τρεις φορές τον χρόνο. Ο Πίνδαρος αναφέρει τη «μακάρων νάσον», την οποία κατοικούν ήρωες με αρχηγό τον Κρόνο και τον Ραδάμανθυ, και τη δροσίζουν οι αύρες του Ωκεανού. Σε αυτό το νησί φυτρώνουν χρυσά λουλούδια.
Με την πάροδο των ετών, όπως είναι λογικό, θα αυξάνει ο αριθμός όσων κατοικούν στις Νήσους των Μακάρων. Εκεί ευφραίνονται όχι μόνο οι ήρωες, αλλά και όσοι αναδείχθηκαν αναμάρτητοι μετά την περιπλάνηση της ψυχής τους στον Κάτω και στον Άνω Κόσμο. Αυτή είναι μία Ορφική δοξασία, παρόμοια με εκείνη του Πλάτωνα, όπου αναφέρεται ότι τρεις ζωές φιλοσόφου οδηγούν στη «μακαρίωση». Σύμφωνα με ακόμα νεότερες παραδόσεις, όλοι εκείνοι που έζησαν ενάρετη ζωή θα ευφρανθούν στα νησιά των Μακάρων, ενώ οι κακοί θα ριχτούν στον Τάρταρο.
Από την αρχαιότητα κάποιοι παρομοίαζαν τις Νήσους των Μακάρων με τα Κανάρια Νησιά, τα οποία μάλιστα αποκαλούνται από τον Πλίνιο Fortunatae Insulae, δηλαδ
... Διαβάστε περισσότερα »
Τάρταρος σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία είναι δευτερεύουσα θεότητα του κάτω κόσμου, γιος του Άδη ή του Αιθέρα ή του Χάους και της Γαίας.
Γενικότερα όμως φέρεται ως μυθικός τόπος λεγόμενος και Τάρταρα όπου κατά τις αρχαίες δοξασίες βασανίζονται οι κακοί μετά το θάνατό τους. Ο Όμηρος αναφέρει πολλά πρόσωπα να βασανίζονται σ΄ αυτόν το τόπο για τα "εν ζωή" εγκλήματά τους όπως τους Τιτυόν, Τάνταλο και Σίσυφο.
Κατά τον Ησίοδο ο Τάρταρος είναι η "ειρκτή" του Κρόνου και άλλων Τιτάνων που ως τόπος προσδιορίζεται στα έγκατα της Γης. Σημειώνει δε πως "χαλκούς άκμων" που ρίφθηκε από τη Γη έφθασε στον Τάρταρο μετά από 9 ημέρες και 9 νύκτες, αριθμός που λήφθηκε υπ΄ όψη από την αρχαιότητα σε ταφικά έθιμα και που πέρασαν στη συνέχεια στα χριστιανικά. Μεταγενέστερα η λαϊκή φαντασία έπλασε τον Τάρταρο ως φυλακή και τόπο μαρτυρίου όλων των κακών ανθρώπων.
Ο Αριστοφάνης στο έργο του "Βάτραχοι" περιγράφει τον Τάρταρο ως τόπο βασανιστηρίων επί συγκεκριμένων εγκληματιών, πατροκτόνων, επιόρκων, προδοτών της πατρίδας καθώς κι εκείνων που παραβίασαν το άσυλο της Ξενίας. Ο Πλούταρχος και ο Λουκιανός αναφέρουν πλείστα είδη τιμωρίας που συνέβαιναν στο Τάρταρο. Ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζει και η περιγραφή του Ταρτάρου από τον Βιργίλιο στην "Αινιάδα" του, όπου και αναφέρει πως περιβάλλεται από τριπλά χάλκινα τείχη με σιδερένιο σφυρήλατο πύργο που τον είχαν κατασκευάσει οι Κύκλωπες ως ειρκτές στα "τρίσβαθα" της Γης, την είσοδο του οποίου φύλαγαν ο Κέρβερος και η
... Διαβάστε περισσότερα »
Οι Γίγαντες γεννήθηκαν από το σώμα της Γης όταν έσταξε πάνω του αίμα από την πληγή του Ουρανού μετά τον ακρωτηριασμό του από τον Κρόνο. Με τον ίδιο τρόπο γεννήθηκαν και οι Ερινύες και οι Μέλιες Νύμφες. Οι Γίγαντες ήταν όντα τρομακτικά και υπερφυσικά. Είχαν μορφή ανθρώπου μα ήταν τρομεροί στην όψη, πελώριοι στο ανάστημα και ακαταμάχητοι στη δύναμη. Το σώμα τους ήταν φολιδωτό και κατέληγε σε ουρά σαύρας. Είχαν πυκνά μαλλιά και μακριά γένια. Στα τριχωτά χέρια τους κρατούσαν μακριά και λαμπερά ακόντια. Μολονότι είχαν θεϊκή καταγωγή ήταν θνητοί ή τουλάχιστον για να σκοτωθούν έπρεπε να χτυπηθούν ταυτόχρονα από ένα θεό και ένα θνητό. Άλλες παραδόσεις έλεγαν ότι κάποιοι από τους Γίγαντες ήταν αθάνατοι όσο πατούσαν στο έδαφος όπου είχαν γεννηθεί. Επικρατέστερο μέρος για τη γέννησή τους είναι η Παλλήνη της Χαλκιδικής, μια περιοχή εξαιρετικά άγρια.
Οι Γίγαντες ήταν πολύ περισσότεροι από τους Τιτάνες, τους Κύκλωπες και τους Εκατόγχειρες. Υπολογίζονται γύρω στους εκατό. Κατοικούσαν στις δυτικές ακτές του Ωκεανού όπου συχνά τους επισκέπτονταν οι θεοί και έπαιρναν μέρος στα συμπόσιά τους. Αυτό γινόταν στις γιορτές όταν οι Γίγαντες πρόσφεραν εκατόμβες. Ακόμα και στο δρόμο, όταν τους συναντούσαν οι θεοί, πήγαιναν μαζί τους. Η δύναμη των Γιγάντων ήταν αφάνταστη. Μπορούσαν να ξεκολλούν με ευκολία βράχους ολόκληρους και να τους εκσφενδονίζουν μακριά.
Η Γη ήταν οργισμένη από την τύχη που είχαν οι Τιτάνες μετά το τέλος της Τιτανομαχίας. Μολονότι είχε βοηθήσε
... Διαβάστε περισσότερα »
Ο Απόλλωνας ανήκει στη δεύτερη γενιά των Ολύμπιων θεών. Είναι καρπός της ερωτικής σχέσης του Δία με τη Λητώ και αδερφός της Άρτεμης.
Ο Δίας, ο πατέρας των θεών και των ανθρώπων, θαμπώθηκε από την ομορφιά της Λητώς που προερχόταν από τη γενιά των Τιτάνων και έσμιξε ερωτικά μαζί της. Η ζηλιάρα Ήρα όμως αγανακτισμένη από τις αναρίθμητες απιστίες του άντρα της με θνητές και θεές και επειδή δεν είχε τη δύναμη να βλάψει το σύζυγό της, εναντιώθηκε στη Λητώ και βάλθηκε να μην την αφήσει με κανένα τρόπο να γεννήσει.
Μάταια η Λητώ έτρεχε κατάκοπη σ' ολόκληρη τη γη, δοκιμάζοντας κάμπους, βουνά και θάλασσες για να γεννήσει τα παιδιά της· ολόκληρη η γη αρνιόταν να τη δεχτεί γιατί φοβόταν την τρομερή εκδίκηση της Ήρας. Μονάχα ένα μικρό πλεούμενο νησί, η Ορτυγία (νησί των Ορτυκιών) ή Αστερία, δέχτηκε να δώσει άσυλο στη δυστυχισμένη Λητώ. Το νησάκι αυτό ήταν φτωχό και άγονο, δεν μπορούσαν να βοσκήσουν σ' αυτό πρόβατα ούτε βόδια, ούτε όμως και να καρπίσουν αμπέλια ή άλλα δέντρα. Γι' αυτό λοιπόν δε φοβόταν την οργή της θεάς. Ο Απόλλωνας για να ανταμείψει το φτωχό νησί, μόλις γεννήθηκε το στερέωσε για πάντα με τέσσερις στήλες στο βυθό της θάλασσας και του έδωσε το όνομα Δήλος (= Φωτεινή).
Εννιά ολόκληρες μέρες κράτησαν οι πόνοι της γέννας. Η Λητώ ξαπλωμένη στη ρίζα μιας φοινικιάς, του μοναδικού δέντρου που υπήρχε πάνω στο νησί, βογκούσε από τους πόνους και εκλιπαρούσε την Ήρα να της επιτρέψει να γεννήσει τα παιδιά της. Η Αθηνά, η Δήμητρα, η Αφρο
... Διαβάστε περισσότερα »
H Άρτεμη είναι μια από τις παλαιότερες, πιο περίπλοκες αλλά και πιο ενδιαφέρουσες μορφές του ελληνικού πανθέου. Κόρη του Δία και της Λητώς, δίδυμη αδερφή του Απόλλωνα, βασίλισσα των βουνών και των δασών, θεά του κυνηγιού, προστάτιδα των μικρών παιδιών και ζώων.
Η γέννηση της ιδιόρρυθμης θεάς τοποθετείται στο νησί Ορτυγία. Σ' αυτό το άγονο πετρονήσι και μετά από φοβερές ταλαιπωρίες και περιπλανήσεις είχε καταφύγει η έγκυος Λητώ προκειμένου να κρυφτεί και να προφυλαχτεί από την καταδιωκτική μανία της νόμιμης συζύγου του Δία, της Ήρας. Εκεί και με τη βοήθεια όλων των γυναικείων θεοτήτων (εκτός της Ήρας) ήρθε στο φως η Άρτεμη και λίγο αργότερα ο αδερφός της ο Απόλλωνας.
Από τις πρώτες κιόλας ώρες της γέννησής της η Άρτεμη παίρνει πρωτοβουλίες. Αν και νεογέννητο βρέφος, βοηθά την εξουθενωμένη μητέρα της να ξεγεννήσει και το δεύτερο της παιδί και ταυτίζεται με τον τρόπο αυτόν με την Ειλείθυια, τη θεά του τοκετού.
Πανέμορφη και πανέξυπνη η Άρτεμη, είχε από πολύ νωρίς κερδίσει την εκτίμηση των άλλων θεών. Ήδη από τα τρία της χρόνια είχε συγκεκριμένες απαιτήσεις, που αφορούσαν την ενδυμασία της, τον εξοπλισμό της και την ακολουθία της στην πιο αγαπημένη της ενασχόληση, το κυνήγι. Ήταν παιδί που ήξερε τι ήθελε και πραγματικά σταθερό και άκαμπτο στις αποφάσεις του. Ο Δίας τη θαύμαζε για την επιμονή της και, λόγω της ευστροφίας της, της έτρεφε πολύ μεγάλη αγάπη και ικανοποιούσε όλες της τις επιθυμίες.
Θα ήταν αδύνατον για τους Έλληνες, ένα λαό που τόσο λάτρεψε τη φυσική ομορφιά και το σωματικό κάλλος, να μην εφεύρει κάποια θεότητα που θα τα προστάτευε και θα τα προσωποποιούσε. Έπλασαν γι' αυτόν το λόγο την Αφροδίτη, που συμβόλιζε την αιώνια ομορφιά και την ερωτική διάθεση.
Ο επικρατέστερος μύθος για την προέλευσή της είναι ότι γεννήθηκε σε μια ακτή της Κύπρου. Από εκεί ο άνεμος Ζέφυρος μ' ένα απαλό φύσημα την έσπρωξε στη θάλασσα, μέσα στα κατάλευκα αφρισμένα κύματα. Την υποδέχτηκαν οι Ώρες (οι εποχές του χρόνου), την έντυσαν και τη στόλισαν. Της φόρεσαν πλουμιστά, λουλουδάτα φορέματα από πορφύρα, μετάξι και άλλα γυαλιστερά υφάσματα. Έπλεξαν τα πλούσια μαλλιά της και τα στερέωσαν με μια όμορφη, μαλαματένια πόρπη. Στόλισαν τον κατάλευκο λαιμό της με περιδέραια πολύτιμα, με σμαράγδια και ρουμπίνια. Τέλος, φόρεσαν στ' αυτιά της μαργαριταρένια σκουλαρίκια. Μετά τη μετέφεραν στον Όλυμπο και την παρουσίασαν στον Δία και τους υπόλοιπους θεούς. Όλοι τη θαύμασαν, θαμπώθηκαν από την ομορφιά της, της έλεγαν αμέτρητα κοπλιμέντα και ήθελαν να την κάνουν γυναίκα τους.
Ο Ησίοδος στη Θεογονία του μας παρουσιάζει μια διαφορετική εκδοχή. Η Αφροδίτη γεννήθηκε από τα μέλη του Ουρανού μετά τον ακρωτηριασμό του από τον Κρόνο. Η θάλασσα κρατούσε για πολύ καιρό τα ουράνια μέλη στο απέραντο κορμί της. Γύρω απ' αυτά σχηματίστηκε αφρός και μέσα από τον αφρό αναδύθηκε πανώρια η Αφροδίτη. Πάνω σ' ένα τεράστιο κοχύλι ο Ζέφυρος την ταξίδεψε για πολύ
... Διαβάστε περισσότερα »
Η Δήμητρα είναι μια από τις μεγαλύτερες και παλαιότερες θεές του αρχαίου ελληνικού πανθέου. Κόρη του Κρόνου και της Ρέας, αδερφή του Δία, του Ποσειδώνα, του Πλούτωνα, της Ήρας και της Εστίας. Θεά της γονιμότητας και της βλάστησης του εδάφους, προστάτιδα της γης και των προϊόντων της, μάνα των δημητριακών (απ' όπου και το όνομά της) και κυρίως των σιτηρών.
Η γέννηση της Δήμητρας -όπως και των αδελφών της- ανάγεται στα πρώτα χρόνια της θεογονίας και ακριβέστερα στην εποχή που ο Κρόνος, γιος του Ουρανού, διεκδίκησε και κατέλαβε με τη βία την εξουσία του κόσμου.
Η τύχη της ξανθιάς και όμορφης κόρης της Ρέας, με το που ήρθε στο φως, ήταν σκληρή. Η μικρή Δήμητρα -όπως και τα αδέλφια της- κατέληξε στο στομάχι του άκαρδου πατέρα της κι απελευθερώθηκε μόνο όταν ο μικρότερος αδερφός της Δίας μ' ένα του τέχνασμα κατόρθωσε να τον ξεγελάσει.
Η Δήμητρα ως θεά διέφερε σημαντικά από τις άλλες γυναικείες θεότητες. Έξυπνη κι ελκυστική, είχε από την αρχή απαρνηθεί τη θεϊκή κατοικία. Δεν κατοικούσε ποτέ στον Όλυμπο, αλλά στους ειδικά γι' αυτήν αφιερωμένους ναούς, κοντά σ' αυτούς που την πίστευαν και τη λάτρευαν.
Η θεά της γεωργίας, διακριτική έως απόμακρη, σεμνή και αρκετά συνεσταλμένη, είχε από πολύ νωρίς κερδίσει τη συμπάθεια και την εύνοια των υπόλοιπων Ολυμπίων θεών. Οι δυνατότητες, τα προσόντα και η αξία της είχαν απ' όλους αναγνωριστεί, ενώ η προσωπικότητα και ο χαρακτήρας της απαιτούσαν ιδιαίτερη προ
... Διαβάστε περισσότερα »
Στην ελληνική μυθολογία, εκτός από τους δώδεκα θεούς του Ολύμπου, που θεωρούνταν οι σημαντικότεροι, υπήρχαν και άλλοι θεοί που δεν κατοικούσαν στο θεϊκό αυτό βουνό. Ένας απ' αυτούς ήταν και ο θεός Διόνυσος.
Ήταν ο πιο πρόσχαρος από τους θεούς και από τους πιο αγαπητούς στους ανθρώπους. Όπως ο Προμηθέας τους έδωσε τη φωτιά ή ο Ασκληπιός τις πρώτες βάσεις της ιατρικής, έτσι και ο Διόνυσος τους πρόσφερε το αμπέλι και το κρασί.
Και στους θεούς ήταν αγαπητός. Άλλωστε τους είχε βοηθήσει αρκετές φορές. Πολύτιμη υπήρξε η συμμετοχή του ίδιου και των συντρόφων του στη μάχη που έδωσαν οι θεοί εναντίον των Γιγάντων. Όλοι οι θεοί τον σέβονταν, αλλά μεγάλη ευγνωμοσύνη του όφειλε ιδιαίτερα η Ήρα, επειδή μόνος αυτός, απ' όλους τους θεούς, έπεισε το γιο της, τον Ήφαιστο, να επιστρέψει στον Όλυμπο και να την απελευθερώσει από τα δεσμά της.
Ο εύθυμος θεός ταξίδευε συνέχεια κι επισκεπτόταν πολλές χώρες και πολιτείες για να μάθει στους ανθρώπους πώς να καλλιεργούν τα κλήματα και πώς να φτιάχνουν από τους καρπούς τους το κρασί.
Και βέβαια, ως θεός της χαράς και του κεφιού, δεν ταξίδευε μόνος του. Τον ακολουθούσε ένα πολύβουο πλήθος. Στο πλήθος αυτό έβλεπες γυναίκες που χόρευαν μ' έξαλλο τρόπο, τις Μαινάδες, όπως λέγονταν, και παράξενα όντα που ήταν άνθρωποι και ζώα μαζί. Αυτούς τους έλεγαν Σάτυρους και Σιληνούς.
Πιστοί ακόλουθοι του θεού πορεύονταν μαζί του στα μεγάλα ταξίδια. Μ' επικεφαλής τον Διόνυσο διέσχισαν τ
... Διαβάστε περισσότερα »
Η Ήρα είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες μορφές του αρχαίου ελληνικού Δωδεκάθεου. Κόρη του Κρόνου και της Ρέας, μοναδική νόμιμη σύζυγος του Δία, θεά των ουρανών, προστάτιδα του γάμου και των παντρεμένων, ιδιαίτερα, γυναικών και προσωποποίηση της συζυγικής πίστης.
Η Ήρα ενσαρκώνει τις αρετές και τα ελαττώματα της παντρεμένης γυναίκας. Είναι η πιστή και αφοσιωμένη, η τρυφερή και υποταγμένη στον κύριο και αφέντη της γυναίκα, αλλά και η δυναμική και πολυμήχανη, εριστική και γκρινιάρα, καταπιεστική και ζηλόφθονη, παθιασμένη και εκδικητική σύζυγος. Η γυναίκα που θέλει τον άντρα της "κατάδικό" της και σκαρφίζεται, μηχανεύεται τα πάντα, για να τον κρατήσει κοντά της. Ζηλεύει παράφορα, μισεί και εκδικείται παθιασμένα. Η ζήλια, άσβεστη φλόγα, της καίει τα σωθικά και της τριβελίζει το μυαλό. Η εκδίκησή της, αφρισμένη κατεβασιά, σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της. Μάχεται, αγωνίζεται απεγνωσμένα για ό,τι δικαιωματικά της ανήκει, για το αντικείμενο του πόθου της.
Λαός εύθυμος, με σκωπτική διάθεση και πηγαίο, ανεξάντλητο χιούμορ, οι αρχαίοι Έλληνες έδωσαν μια περισσότερο ανθρώπινη διάσταση στις θεότητές τους. Φαντάστηκαν το γάμο της Ήρας και του Δία ένα πεδίο διαρκούς αντιπαλότητας, αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων και το βασιλιά θνητών και αθανάτων, το νεφεληγερέτη, αστραποβόλο και κεραυνοβόλο Δία, να κατατρέχεται ασταμάτητα από μια ζηλόφθονη και εκδικητική σύζυγο και να καταφεύγει σε τεχνάσματα και μηχανορραφίες για να αποφύγει τις θυελ
... Διαβάστε περισσότερα »
Ο Ερμής είναι ένας από τους πιο περίεργους, πιο προικισμένους, αλλά και πιο λαοφιλείς Ολύμπιους θεούς. Γιος του Δία και της Μαίας, οδηγός και συνοδηγός ζωντανών και νεκρών, κήρυκας και αγγελιοφόρος των θεών, προστάτης των νέων, των βοσκών, των αθλητών και των κλεπτών.
Η γέννηση του ικανού και επινοητικότατου θεού τοποθετείται στην Αρκαδία και πιο συγκεκριμένα στο βουνό Κυλλήνη. Εκεί, μέσα σε μια σπηλιά, κατοικούσε απομονωμένη μια από τις επτά κόρες του Άτλαντα και της Πληιόνης, η ντροπαλή Πλειάδα Μαία. Σ' αυτή τη σπηλιά την εντόπισε ο ερωτιάρης Δίας και ενώθηκε μαζί της. Εκεί δέκα μήνες μετά έφερε η αθάνατη νύμφη στον κόσμο τον καρπό του έρωτά της με τον Δία, το μικρό και θαυματουργό Ερμή.
Από την πρώτη κιόλας μέρα της γέννησής του ο Ερμής άρχισε να μεγαλουργεί. Εκμεταλλευόμενος την απουσία της μητέρας του πηδά από την κούνια του και βγαίνει από τη σπηλιά για να παίξει. Στην έξοδό του σκοντάφτει σε μια χελώνα. Εντυπωσιασμένος από το μικρό ζωάκι, το παίρνει, το αναποδογυρίζει, του αδειάζει το κέλυφος και μ' ένα τεντωμένο δέρμα βοδιού του καλύπτει το επάνω κι ανοιχτό μέρος του οστράκου.
Πάνω σε δύο καλά προσαρμοσμένα στο όστρακο καλάμια στερεώνει επτά (από προβατίσια έντερα) χορδές και κατασκευάζει ένα θαυμάσιο μουσικό όργανο.
Ο μικρός Ερμής δε μένει άπραγος απέναντι στην εκπληκτική του αυτή επινόηση. Παίρνει ένα ξυλάκι κι αυτοσχεδιάζοντας αρχίζει να τραγουδά τους έρωτες του πατέρα του και
... Διαβάστε περισσότερα »
Από τα αρχαία χρόνια οι λαοί για να λύσουν τις διαφορές τους κατέφευγαν στην πιο οδυνηρή για τον άνθρωπο πράξη, τον πόλεμο. Στην αρχαία ελληνική μυθολογία δεσπόζουν δυο μεγάλες πολεμικές επιχειρήσεις: ο δεκαετής Τρωικός πόλεμος και η Αργοναυτική εκστρατεία. Οι Έλληνες λοιπόν έπλασαν έναν θεό, τον Άρη, που προσωποποιούσε αυτή τη φρικτή μάστιγα. Ήταν πάντοτε διψασμένος για αίμα και βασικό του χαρακτηριστικό ήταν η παράλογη μανία και η έλλειψη οποιασδήποτε ευγένειας.
Ο Άρης ανήκε στη δεύτερη γενιά των Ολυμπίων. Ήταν νόμιμος γιος του Δία και της Ήρας. Η αγάπη του να προκαλεί πολέμους και καβγάδες τον έκανε αντιπαθητικό όχι μόνο στους άλλους θεούς μα και στον πατέρα του τον Δία, που δεν έχανε ευκαιρία να τον προσβάλλει και να τον αποκαλεί "αγύριστο κεφάλι". Τη μεγαλύτερη διαμάχη είχε ο Άρης με την Αθηνά, που ήταν κι αυτή πολεμική θεά. Όμως η Παλλάδα ήταν παράλληλα και θεά της σοφίας, συνδύαζε δηλαδή τη δύναμη με την εξυπνάδα. Γι' αυτό τις περισσότερες φορές νικούσε και ντρόπιαζε τον πολεμόχαρο θεό. Οι πιο σημαντικές συγκρούσεις ανάμεσά τους έγιναν κατά τη διάρκεια του Τρωικού πολέμου.
Όπως μας πληροφορεί ο Όμηρος, ο καβγατζής θεός είχε υποσχεθεί στη μητέρα του Ήρα και στην Αθηνά να βοηθήσει τους Έλληνες. Όμως, ξελογιασμένος από την ομορφιά της Αφροδίτης, πέρασε σε μια κρίσιμη στιγμή στην αντίπαλη παράταξη. Για αρκετό καιρό παραστεκόταν στο σημαντικότερο ήρωα των Τρώων, τον Έκτορα, ο οποίος θέριζε τα κεφάλια των Αχαιών, μια και
... Διαβάστε περισσότερα »
Οι Ολύμπιοι θεοί, ενώ ήταν πλασμένοι από τους αρχαίους Έλληνες με ανθρώπινη μορφή και ανθρώπινο σώμα, διακρίνονταν για την εξαιρετική τους ομορφιά. Τα μαλλιά και το πρόσωπό τους ακτινοβολούσαν και η μορφή τους μπορούσε να μαγέψει και να γαληνέψει και τα πιο άγρια θηρία της φύσης. Τα σώματά τους ήταν αρμονικά πλασμένα με τις τελειότερες αναλογίες. Όμως ανάμεσά τους ζούσε και ένας θεός που εκτός από την ακατανίκητη δύναμή του και την αθανασία του, δεν έμοιαζε καθόλου με τους υπόλοιπους. Αυτός ήταν ο Ήφαιστος, ο θεός της φωτιάς και της μεταλλουργίας, που η ασχήμια του πολλές φορές προκαλούσε τα γέλια και τις κοροϊδίες των υπόλοιπων θεών, πράγμα που τον πίκραινε πάρα πολύ.
Ο Ήφαιστος παρουσιαζόταν με παχιά και μακριά γενειάδα. Ήταν πολύ μαυριδερός στο πρόσωπο, με χοντρά και άσχημα χαρακτηριστικά. Επιπλέον, ήταν κοντός και χοντρός, με αδύναμα πόδια που δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν εύκολα το βάρος του. Είχε δασύτριχο στήθος και τα μπράτσα του ήταν τεράστια από τη συνεχή δουλειά στο εργαστήρι του. Επίσης ήταν κουτσός.
Ο Ήφαιστος ήταν γιος του Δία και της Ήρας. Μάλιστα, λένε, ότι η Ήρα τον γέννησε πριν γίνει ακόμη νόμιμη σύζυγος του Δία, από τις ερωτικές σχέσεις που είχε μαζί του. Άλλοι μυθογράφοι μας διηγούνται ότι η Ήρα γέννησε τον Ήφαιστο χωρίς να μεσολαβήσει αρσενικό στοιχείο, όπως ακριβώς είχε γεννήσει τα πρωτότοκα παιδιά της η Γαία. Η θεά τον γέννησε στη Λήμνο και μετά τον εμπιστεύτηκε σ' ένα Νάξιο σιδηρουργό, τον Κηδαλίων
... Διαβάστε περισσότερα »
Η Αθηνά ήταν η θεά που συμβόλιζε τη σοφία. Οι Έλληνες, ο πρώτος λαός που κατέκτησε τη λογική σκέψη και διατύπωσε καθολικούς νόμους για τη λειτουργία του σύμπαντος, έπλασαν μια θεά που προσωποποιούσε την εξυπνάδα και τη φρόνηση. Άλλωστε, ακόμη και ο τρόπος γέννησης της θεάς ήταν τέτοιος που μαρτυρούσε τις ιδιότητές της. Η γαλανομάτα κόρη ξεπήδησε από το κεφάλι του παντοδύναμου και πάνσοφου Δία.
Τον καιρό που ο πατέρας των θεών και των ανθρώπων ανατρεφόταν στην Κρήτη, χωρίς να το γνωρίζει ο Κρόνος, από τις Νύμφες του βουνού και τις Ωκεανίδες, ερωτεύτηκε τη Μήτιδα. Αυτή ήταν η πιο συνετή από όλες τις αδερφές της. Με τις συμβουλές της βοήθησε αποφασιστικά τον Δία να πάρει την τελική νίκη. Αυτή του έδωσε το μαγικό βοτάνι με το οποίο ο φοβερός παιδοφάγος αναγκάστηκε να βγάλει από το στομάχι του τους θεούς που είχε καταπιεί. Η Μήτιδα ήταν η πρώτη σύζυγος του Δία ή σύμφωνα με άλλους η πρώτη ερωμένη του. Σε κάποιο γλέντι που έγινε στον Όλυμπο για να επισημοποιήσουν τη σχέση τους, ο Ουρανός και η Γη αποκάλυψαν στον εγγονό τους πως θα του χάριζε πρώτα μια κόρη και ύστερα ένα γιο, που θα γινόταν τόσο δυνατός, ώστε θα ονομαζόταν πρώτος των θεών.
Ο χρησμός αυτός των προγόνων του τον έβαλε σε σκέψεις. Έτσι, όταν είδε τη γυναίκα του έγκυο, δεν μπορούσε να ηρεμήσει. Γι' αυτό ζήτησε ένα βοτάνι από τη γιαγιά του που όποιος το έτρωγε γινόταν μικρός σαν το δάχτυλο. Η Γαία του έκανε τη χάρη και αυτός έτρεξε στη Μήτιδα και της το έδωσε να το κα
... Διαβάστε περισσότερα »
Ανάμεσα στους δώδεκα θεούς του Ολύμπου συγκαταλεγόταν και ο θεός-βασιλιάς του Κάτω Κόσμου, ο Πλούτωνας, γνωστός κυρίως ως Άδης (Αΐδης=αόρατος). Πολλές είναι οι παραδόσεις που κυριαρχούσαν στις αρχαίες ελληνικές πόλεις σχετικά με τον Κάτω Κόσμο, τους θεούς και τους δαίμονές του, μετά τον Όμηρο όμως επικράτησε ως μεγαλύτερη μορφή ο Άδης, βασιλιάς και κυρίαρχος του σιωπηλού κόσμου των νεκρών.
Ο Πλούτωνας ήταν ένας από τους τρεις γιους του Κρόνου και της Ρέας, μαζί με τον Δία και τον Ποσειδώνα. Όταν ο Δίας, βοηθούμενος απ' τη μητέρα του, κατόρθωσε με πονηριά να ξεγελάσει τον Κρόνο και να επαναφέρει στη ζωή τα δυο του αδέλφια, που είχε καταπιεί ο Κρόνος, άνοιξε μαζί του πόλεμο. Ο Κρόνος είχε συμμάχους και βοηθούς τους Τιτάνες, ενώ ο Δίας τους Κύκλωπες. Οι Κύκλωπες εφοδίασαν τα τρία αδέλφια με ακαταμάχητα όπλα. Στον Δία έδωσαν τον κεραυνό, στον Ποσειδώνα την τρίαινα, ενώ στον Άδη την κυνή (ή κυνέα), η οποία ήταν ένα κράνος (ή σκούφια σύμφωνα με άλλους) που τον έκανε αόρατο και αποτελούσε το σύμβολο της βαθιάς νύχτας.
Το τέλος του πολέμου βρήκε νικητές τα τρία αδέλφια, που αποφάσισαν να μοιράσουν με κλήρο τον Κόσμο. Ο Δίας έλαχε να είναι ο κυρίαρχος του Ουρανού, ο Ποσειδώνας της Θάλασσας, ενώ ο Πλούτωνας του Κάτω Κόσμου. Έτσι ο Πλούτωνας βασιλεύει στο σκοτάδι του Κόσμου των Νεκρών, όπως ο Δίας είναι ο εξουσιαστής του φωτός του Επάνω Κόσμου των ζωντανών.
Μια χώρα όπως η Ελλάδα, που βρέχεται στη μεγαλύτερη έκτασή της από θάλασσα και περιλαμβάνει χίλια περίπου μικρά και μεγάλα νησιά, δεν ήταν δυνατόν να μην έχει ένα θεό κατεξοχήν θαλασσινό. Αυτός ήταν ο Ποσειδώνας, ένας από τους δώδεκα Ολύμπιους θεούς, αδερφός του Δία και του Πλούτωνα.
Ο Ποσειδώνας, όπως και τ' αδέρφια του, έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής του μέσα στο σκοτεινό στομάχι του πατέρα του Κρόνου. Μέχρι τη στιγμή που ο αδερφός τους, ο Δίας, με το μαγικό βοτάνι της Μήτιδας, κατάφερε να τους βγάλει από την ιδιόμορφη φυλακή τους.
Υπήρχαν όμως και άλλοι μύθοι σχετικά με τη γέννηση του θαλασσοσείστη θεού. Έτσι, οι αρχαίοι ποιητές διηγούνται ότι η Ρέα και στην περίπτωση του Ποσειδώνα κατάφερε να ξεγελάσει τον άντρα της. Αντί να του δώσει να καταπιεί το θεϊκό βρέφος, του έδωσε τυλιγμένο στα σπάργανα ένα νεογέννητο αλογάκι. Κατόπιν, για να μην ακούσει ο φοβερός παιδοφάγος το κλάμα του μωρού, η Ρέα το έβαλε να μεγαλώσει ανάμεσα σ' ένα κοπάδι πρόβατα· τα βελάσματά τους κάλυπταν τις φωνές του. Ανέθεσε μάλιστα την ανατροφή του στη Νύμφη Άρνη. Κάποια μέρα που ο Κρόνος πέρασε από εκεί, επειδή όλο και του φαινόταν πως άκουγε μωρουδίστικο κλάμα, ρώτησε την Άρνη αν υπήρχε κοντά κάποιο μωρό.
Μα αυτή του απάντησε περιγελαστικά:
- Πώς θέλεις να βρεθεί μωρό εδώ πέρα; Ποιος θα το γεννήσει, οι κατσίκες και οι προβατίνες ή εγώ που είμαι ανύπαντρη κοπέλα;
Ο Δίας, ο πατέρας των θεών και των ανθρώπων, συμβόλιζε για τους αρχαίους Έλληνες την παντοδυναμία και την απόλυτη εξουσία. Είχε τη διακυβέρνηση του σύμπαντος. Μπορούσε να ελέγχει τα πάντα, αφού όλοι οι άλλοι θεοί που κατείχαν κάποιο τομέα ευθύνης, ήταν απλώς οι βοηθοί του. Πάντα όμως του έμενε χρόνος ώστε να ξελογιάζει κάποια θεά ή κάποια όμορφη βασιλοπούλα και να προκαλεί έτσι τη ζήλια της νόμιμης γυναίκας του, της Ήρας.
Ο Δίας ήταν ο τελευταίος γιος του Κρόνου και της Ρέας. Η σεμνή Ρέα αγανακτισμένη από το σκληρόκαρδο σύζυγό της που έτρεμε για το θρόνο του και γι' αυτόν το λόγο καταβρόχθιζε τα παιδιά του, αμέσως μετά τη γέννα κατάφερε, με τη βοήθεια του Ουρανού και της Γης, να τον ξεγελάσει. Για το λόγο αυτόν ταξίδεψε στην Κρήτη· εκεί με τη βοήθεια του βασιλιά Μελισσέα και με παραστάτριες τις κόρες του, τη Μέλισσα και την Αδράστεια, γέννησε τον Δία σε μια σπηλιά του όρους Δίκτη, που ονομαζόταν Δικταίο άντρο. Στη συνέχεια εμπιστεύτηκε το βρέφος στις Νύμφες του βουνού. Κατόπιν επέστρεψε στο παλάτι του Κρόνου και του έδωσε τυλιγμένη στα σπάργανα μια πέτρα για να την καταπιεί. Ο αφελής Κρόνος την πίστεψε και καταβρόχθισε την πέτρα.
Υπάρχουν διάφοροι χαριτωμένοι μύθοι σχετικά με την ανατροφή του νεογέννητου θεού. Οι Νύμφες τον τοποθέτησαν σε μια ολόχρυση κούνια, που την κρέμασαν ανάμεσα στις φυλλωσιές μιας τεράστιας βελανιδιάς, έτσι ώστε να αιωρείται ανάμεσα στη γη και τον ουρανό και ο Κρόνος να μην μπορεί να τον βρει. Το κλ
... Διαβάστε περισσότερα »
Οι αρχαίοι Έλληνες, αυτοί οι μεγάλοι παραμυθάδες που τους διέκρινε απεριόριστο χιούμορ και αχαλίνωτη φαντασία, στην προσπάθειά τους να εξηγήσουν κάποια φαινόμενα έπλεξαν άπειρους μύθους. Φυσικά, ασχολήθηκαν και με την αρχή του κόσμου και τη γέννηση των αμέτρητων θεών τους. Με την πλούσια φαντασία τους έφτιαξαν τεράστιες γενεαλογίες που φανέρωναν τους προγόνους των δώδεκα Ολύμπιων θεών, αλλά και όλων των μικρότερων που λάτρευαν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας.
Επίσης, έπλασαν καταπληκτικούς μύθους που εξηγούσαν πώς ο Δίας και οι υπόλοιποι Ολύμπιοι κατέλαβαν την απόλυτη εξουσία στο ελληνικό πάνθεο.
Σύμφωνα με την αρχαιότερη παράδοση που μας αφηγείται ο Όμηρος, πατέρας των θεών ήταν ο Ωκεανός, που περικύκλωνε ολόκληρο το σύμπαν. Από το σμίξιμό του με τη σύζυγό του Τηθύ προήλθαν όλοι οι υπόλοιποι θεοί. Ο Ωκεανός παρουσιάζεται από τον Όμηρο σαν ένας ηλικιωμένος, ασπρομάλλης γέροντας, με γλυκό χαμόγελο, ήσυχος, που ποτέ δεν παίρνει μέρος στους καβγάδες των θεών και κατοικεί μακριά από τη γη και τον Όλυμπο. Δυστυχώς όμως ο Όμηρος δε μας απαριθμεί τους απογόνους του Ωκεανού και της Τηθύος.
Πολύ πιο ολοκληρωμένος είναι ο μύθος που μας αφηγείται ο Ησίοδος στη "Θεογονία" του για την αρχή του κόσμου και την καταγωγή των θεών. Στην αρχή λοιπόν ήταν το Χάος, η Γη και ο Έρωτας. Αυτές οι τρεις πρωταρχικές θεότητες δεν είχαν συγγενική σχέση μεταξύ τους, απλώς εμφανίστηκαν η μία μετά την άλλη.Το Χάος ήταν θεοσκότεινο, μαύρο και ά
... Διαβάστε περισσότερα »
Η Γαία έσμιξε ερωτικά με τον πρωτότοκο γιο της τον Ουρανό που τον είχε γεννήσει χωρίς να μεσολαβήσει αρσενικό στοιχείο.
Στ' αλήθεια, ο Ουρανός ήταν ο μόνος στα μέτρα της, αφού την περικύκλωνε ολόκληρη και ήταν προορισμένος να γίνει η κατοικία των θεών. Έτσι λοιπόν οι δυο τους αποτέλεσαν το πρώτο θεϊκό ζευγάρι. Και κάθε φορά που η Νύχτα διαδεχόταν την Ημέρα, ο Ουρανός έσμιγε με την ίδια του τη μάνα.
Έτσι, σε λίγο ξεχύθηκε από τα βαθιά έγκατα της Γης ο Τιτάνας Ωκεανός. Αυτή καμάρωνε το νέο της γιο καθώς τον έβλεπε να τρέχει πάνω κάτω και να διασχίζει κάμπους και βουνά. Ήταν περήφανη για το υγρό και διάφανο παιδί της. Ο Ουρανός δεν έβλεπε με καλό μάτι τον πρώτο του γιο, γιατί γνώριζε ότι κάποτε θα έχανε την εξουσία από κάποιο παιδί του. Βλέποντας όμως τη Γη να είναι τόσο χαρούμενη, έκρυβε τη δυσαρέσκειά του.
Σε λίγο άρχισαν πάλι τα κοιλοπονητά της Γαίας. Αυτή τη φορά βγήκαν από τα σπλάχνα της οι τεράστιοι Τιτάνες, Κοίος και Κρείος. Χαρούμενη η Γη έτρεξε να δείξει τα νεογέννητα παιδιά τους στον Ουρανό. Αυτός όμως μόλις αντίκρισε τους τεράστιους δίδυμους Τιτάνες τα χρειάστηκε για τα καλά. Ο φόβος ότι μπορούσαν να του αρπάξουν την εξουσία του Κόσμου από τα χέρια, νίκησε το σεβασμό του για τη Γαία. Έτσι, άρπαξε τα νεογέννητα παιδιά του και μαζί και τον Ωκεανό, που είχε κατακλύσει ολόκληρη τη γη, τα πέταξε μέσα στα Τάρταρα. Τα Τάρταρα ήταν μέρος ζοφερό και άραχνο, παγερό και θεοσκότεινο και βρισκόταν στα Έγκατα της Γης. Εκεί ο Ουρανός
... Διαβάστε περισσότερα »
Με την αποχώρηση του Ουρανού από την κοσμική εξουσία, αμέσως μετά την εκτέλεση του σχεδίου της Γης, ο Κρόνος ελευθέρωσε από τα σκοτεινά Τάρταρα τους αδερφούς και τις αδερφές του, τους Τιτάνες και τις Τιτανίδες. Αυτοί αμέσως τον αναγνώρισαν για νέο άρχοντα του Κόσμου στη θέση του Ουρανού και τον βοήθησαν να σταθεροποιήσει την εξουσία του.
Έτσι, με τη βοήθειά τους ο Κρόνος απαλλάχτηκε από τους τρομερούς Κύκλωπες και τους γιγάντιους Εκατόγχειρες, παρά τις έντονες αντιρρήσεις της μητέρας του, που ήθελε να έχει στο πλάι της όλα τα παιδιά της.
Ο Κρόνος πήρε για γυναίκα του την αδερφή του Ρέα. Έτσι, οι δυο τους έγιναν το δεύτερο θεϊκό ζευγάρι μετά τον Ουρανό και τη Γη και θα κυβερνούσαν μαζί τον κόσμο. Ο Κρόνος, καθώς ήταν ο ανώτερος από τους Τιτάνες, ανέλαβε να ρυθμίζει το χρόνο, τις αλλαγές των εποχών και να κατευθύνει την κίνηση των πραγμάτων. Έγινε δηλαδή ο ρυθμιστής ολόκληρου του σύμπαντος, ο παντοδύναμος εξουσιαστής.
Η Ρέα στο πλάι του Κρόνου, πρώτη ανάμεσα στις αδερφές της, βοηθούσε τον άντρα της καθορίζοντας κι αυτή τη ροή των πραγμάτων (Ρέα = αυτή που ρέει). Καθόριζε μέσα στο βασίλειο του Κρόνου - Χρόνου την κίνηση και τη διαδοχή. Αργότερα έγινε θεά της γονιμότητας και έβγαλε από τα σπλάχνα της τους πρώτους Ολύμπιους θεούς.
Δίπλα στο πρώτο ζευγάρι κάθονταν οι υπόλοιποι Τιτάνες και Τιτανίδες σε μεγαλόπρεπους θρόνους και βοηθούσαν τον Κρόνο να ασκεί την εξουσία του. Ανέλαβαν όλοι να φρ
... Διαβάστε περισσότερα »
Ο Γλύπτης (Λατινικά: Sculptor, συντομογραφία: Scl) είναι αστερισμός που σημειώθηκε πρώτη φορά το 1763 από τον Lacaille και είναι ένας από τους 88 επίσημους αστερισμούς που θέσπισε η Διεθνής Αστρονομική Ένωση. Είναι νότιος αστερισμός και συνορεύει με έξι άλλους αστερισμούς, που είναι οι εξής: Κήτος, Υδροχόος, Νότιος Ιχθύς, Γερανός, Φοίνιξ και Κάμινος. Είναι αμφιφανής στην Ελλάδα, δηλαδή παρά το γεγονός ότι βρισκεται ολόκληρος στο νότιο ημισφαίριο της ουράνιας σφαίρας, ο Γλύπτης είναι ορατός στο σύνολό του από την Ελλάδα, τις νύχτες από τον Σεπτέμβριο ως τον Ιανουάριο.
Ο LaCaille τον απεκάλεσε αρχικώς l' Atelier du Sculpteur, το ατελιέ του γλύπτη. Ο Αμερικανός αστρονόμος Elijah Burritt στο βιβλίο του Geography of the Heavens με τον άτλαντά του (πρώτη έκδοση το 1833) το μετέτρεψε στα λατινικά Officina Sculptoria και Apparatus Sculptoris. Δεν υπάρχει σε όλο τον αστερισμό αστέρας φωτεινότερος του τέταρτου μεγέθους, και έτσι κανένας δεν έχει ιδιαίτερο όνομα, ωστόσο ο Γκουλντ του απέδιδε 131 αστέρες μέχρι έβδομου μεγέθους.
Γλυφείον (Λατινικά: Caelum, συντομογραφία: Cae) είναι αστερισμός που σημειώθηκε πρώτη φορά το 1763 από τον Lacaille και είναι ένας από τους 88 επίσημους αστερισμούς που θέσπισε η Διεθνής Αστρονομική Ένωση. Μία άλλη λατινική ονομασία είναι Scalptorium. Είναι νότιος αστερισμός και συνορεύει με έξι άλλους αστερισμούς, που είναι οι εξής: Ηριδανός, Ωρολόγιον, Δοράς, Οκρίβας, Περιστερά και Λαγωός. Είναι ολόκληρος ορατός
... Διαβάστε περισσότερα »
Στους προποδες των βουνων του Σουλιου οι πηγες του Αχεροντα.
Μεσα σε ενα τοπιο απεραντης γαληνης και μοναδικου φυσικου καλλους
Ποταμός της λύπης, ο Αχέροντας, κουβαλάει στα νερά του το πλήθος των μυθολογικών αναφορών και τα μεταφυσικά ανεξήγητα.
Συναντάται και με την ονομασία Μαυροποταμος, επειδή σύμφωνα με την μυθολογία, οι Τιτάνες για να ξεδιψάσουν ήπιαν νερό από τον Αχέροντα και ο Δίας θυμωμένος, μαύρισε και πίκρανε τα νερά του. Ο ποταμός αυτός έχει βάλει την σφραγίδα του σε δύο ιστορικές περιόδους και έχει συνδέσει το όνομά του με την διπλή υπόσταση του ανθρώπου. Την ύλη και την ψυχή, την ζωή και τον θάνατο. Στην νεώτερη ιστορία, τα νερά του έδιναν ζωή στους Σουλιώτες, ενώ κατά την αρχαιότητα ήταν ο προθάλαμος του Κατω Κοσμου. Ήταν η τελευταία διαδρομή για τις ανθρώπινες ψυχές.
Εκείνη την εποχή υπήρχαν τρία ποτάμια: ο Αχέροντας, ο ποταμός της θλίψης, ο Κωκυτός ή Μαύρος και ο Πυριφλεγέθοντας ή Βωβός που ήταν και τόπος περιπάτου για τους νεκρούς. Οι τρεις ποταμοί σχημάτιζαν μια τεράστια ελώδη έκταση στις παρυφές μιας λίμνης, η οποία σε κάποια σημεία είχε αρκετό βάθος και σύμφωνα με τον Θουκυδίδη έφτανε μέχρι τη θάλασσα.
Αυτή ήταν η λίμνη Αχερουσια. Είχε μυστικές σπηλιές και έλη καλυμμένα από την ομίχλη. Γνωστη και ως 'Αορνο λιμνη , δηλαδή λίμνη που αναδίδει δηλητηριώδεις αναθυμιάσεις, επικίνδυνες ακόμα και για τα πουλιά που πετούν από πάνω της- κ
... Διαβάστε περισσότερα »
O Αρριανός, γνωστός και ως Φλάβιος Αρριανός ήταν ιστορικός, φιλόσοφος, γεωγράφος, πολιτικός και πολεμιστής.
Γεννήθηκε στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας γύρω στο 95 μ.Χ. και πέθανε σ' αυτή γύρω στο 180 μ.Χ. Σπούδασε πρώτα στη Νικόπολη της Ηπείρου κοντά στο φιλόσοφο Επίκτητο και κατόπιν συμπλήρωσε τις σπουδές του στην Αθήνα με τη φιλοσοφική και τη ρητορική. Ο Αρριανός τιμούσε πολύ το δάσκαλό του Επίκτητο και είχε σαν παράδειγμα του τον Ξενοφώντα.
Ο Αδριανός, που τον γνώρισε στην Αθήνα, για τις αρετές του τον έκανε έπαρχο της Καππαδοκίας, του έδωσε τα δικαιώματα του Ρωμαίου πολίτη κι ο Αρριανός απόκτησε τ' όνομα Φλάβιος κι έγινε "υποκατάστατος ύπατος". Με τις διοικητικές ικανότητες και την ανδρεία του απόκρουσε τις επιδρομές των Αλανών εναντίον του Ρωμαϊκού κράτους. Στην Αθήνα γύρισε ξανά το 171 μ Χ., πήρε τον τίτλο του Αθηναίου πολίτη και διορίστηκε από τον Αδριανό άρχοντας των Αθηνών. Στα 171 μ.Χ. ήταν πρύτανης της Πανδιονίδας φυλής.
Γέρος πια άφησε την Αθήνα κι έφυγε για την πατρίδα του, όπου έγινε ιερέας της Δήμητρας και της Περσεφόνης. Εκεί ασχολήθηκε και με τα συγγράμματά του και είναι άγνωστο πότε ακριβώς πέθανε. Το πιο πιθανό φαίνεται πως είναι το 175 μ.Χ.
Τα έργα του είναι ιστορικά, φιλοσοφικά, γεωγραφικά και πολιτικά.
Ο Φίλιστος (περ. 430 π.Χ. - 356 π.Χ.) ήταν ιστορικός από τις Συρακούσες, ο οποίος διακρίθηκε και ως πολιτικός και στρατηγός. Είναι γνωστός για το έργο του Σικελικά στο οποίο εξιστορεί την ιστορία του Ελληνισμού της Δύσης.
Σε νεαρή ηλικία υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας της εκστρατείας των Αθηναίων στη Σικελία (415 - 413). Το 405 βοήθησε τον Διονύσιο Α' να καταλάβει την εξουσία και υπήρξε ο κύριος σύμβουλός του. Γνώρισε όμως και τη δυσμένειά του, γεγονός που είχε ως συνέπεια να εξοριστεί και να καταφύγει στην Ήπειρο. Αργότερα ανακλήθηκε από τον Διονύσιο Β' να διαδραμάτίσει ενεργό ρόλο στη διαμάχη του με τον Δίωνα, στην εξορία του οποίου ο Φίλιστος συνέβαλε (356). Στην εκστρατεία που ο Δίων οργάνωσε εναντίον του Διονυσίου, ο Φίλιστος, που κατείχε σημαντικό αξίωμα, δεν μπόρεσε να εμποδίσει την απόβαση του αντιπάλου του τυράννου στη Σικελία (357). Τον επόμενο χρόνο νικήθηκε σε ναυμαχία και λίγο αργότερα αυτοκτόνησε.
Το ιστορικό του έργο Σικελικά σε 13 βιβλία (από τα οποία σώζονται λιγοστά αποσπάσματα), ο Φίλιστος το έγραψε σε μεγάλο μέρος κατά την περίοδο της εξορίας του στην Ήπειρο. Τα πρώτα επτά βιβλία, δηλαδή το πρώτο μέρος, που ίσως να αποτελούσε και ξεχωριστό έργο, περιλάμβανε την ιστορία της Σικελίας από τις αρχές ως το 406 π.Χ. Το δεύτερο μέρος σε έξι βιβλία διαπραγματευόταν τα σύγχρονα με τον ιστορικό γεγόνοτα από τον Διονύσιο Α' ως τα πρώτα χρόνια του Διονυσίου Β' (367 - 363).
Ο Πολύβιος (203 π.Χ. - 120 π.Χ.) ήταν Έλληνας ιστορικός, διάσημος για το βιβλίο του Οι Ιστορίες ή Η Άνοδος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, το οποίο καλύπτει λεπτομερώς την περίοδο από το 220 ως 146 π.Χ. Είναι επίσης γνωστός για τις πολιτικές του απόψεις σχετικά με την εξισορρόπηση των εξουσιών, απόψεις οι οποίες, πολύ αργότερα, χρησιμοποιήθηκαν κατά τη σύνταξη του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ως προσωπικός διδάσκαλος του Σκιπίωνα Αιμιλιανού του Αφρικανού, διάσημου θετού εγγονού του στρατηγού Σκιπίωνα του Αφρικανού, διατηρούσε μαζί του σχέσεις στενής προσωπικής φιλίας και παρέμεινε σύμβουλος του ηγέτη που κατανίκησε τους Καρχηδονίους κατά τον Γ' Καρχηδονιακό Πόλεμο. Τελικά, ο νεότερος Σκιπίων ήταν αυτός που άλωσε και κατέστρεψε την Καρχηδόνα το 146 π.Χ.
Ο Πολύβιος γεννήθηκε και ανετράφη στην αχαϊκή πόλη της Μεγαλοπόλεως. Ήταν μέλος της ελληνικής άρχουσας τάξης, και λόγω της ιδιότητός του αυτής είχε την ευκαιρία να αποκτήσει άμεσα βαθειά γνώση των πολιτικών και στρατιωτικών ζητημάτων. Η πολιτική του σταδιοδρομία αφιερώθηκε, κατά ένα μεγάλο μέρος της, στη διατήρηση της ανεξαρτησίας της Αχαϊκής Συμπολιτείας. Ο πατέρας του, Λυκόρτας, ήταν βασικός υπέρμαχος της πολιτικής ουδετερότητας κατά τον πόλεμο των Ρωμα
... Διαβάστε περισσότερα »
Ο Πλούταρχος (περ.45μ.Χ.-120) ήταν Έλληνας ιστορικός, βιογράφος και δοκιμιογράφος. Γεννημένος στη μικρή πόλη της Χαιρώνειας, στην Βοιωτία, πιθανώς κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ρωμαίου αυτοκράτορα Κλαύδιου, ο Μέστριος Πλούταρχος ταξίδεψε πολύ στον μεσογειακό κόσμο της εποχής του και δύο φορές στη Ρώμη, (βλ. Plut. Demosth. 2.2, Plut. Otho 14.1-2, Plut. Otho 18.1). Είχε φίλους Ρωμαίους με ισχυρή επιρροή, ανάμεσα στους οποίους ξεχωρίζουν ο Soscius Senecio και ο Fundanus, και οι δύο σημαντικοί Συγκλητικοί, στους οποίους ήταν αφιερωμένα ορισμένα από τα ύστερα κείμενά του. Έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη Χαιρώνεια, όπου λέγεται ότι μυήθηκε στα μυστήρια του Απόλλωνα. Ήταν πρεσβύτερος των ιερέων του Απόλλωνα στο Μαντείο των Δελφών, (βλ. Ηθικά 792F) όπου ήταν υπεύθυνος για την ερμηνεία των χρησμών της Πυθίας, αξίωμα που κράτησε για 29 έτη έως τον θάνατό του. Έζησε μια ιδιαίτερα δραστήρια κοινωνική και πολιτική ζωή, κατά τη διάρκεια της οποία παρήγαγε ένα απίστευτο corpus κειμένων, που επιβίωσαν ως την εποχή μας.
Εκτός από τα καθήκοντά του ως ιερέας του Δελφικού ναού, ο Πλούταρχος ήταν επίσης magistratus, δηλαδή άρχων (θέση παραπλήσια με αυτή του σημερινού δημάρχου), στην Χαιρώνεια και αντιπροσώπευσε την ιδιαίτερη πατρίδα του σε διάφορες αποστολές σε ξένες χώρες. Ο φίλος του Lucius Mestrius Florus, Ρωμαίος ύπατος, απέδωσε στον Πλούταρχο την ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη. Αργότερα, όντας σε προχωρημένη ηλικία, ο αυτοκράτωρ Τραϊανός (κατ' άλλους ο Α
... Διαβάστε περισσότερα »
Ο Κράτιππος ο ιστορικός ήταν αρχαίος Έλληνας ιστορικός που άκμασε τον 4ο αιώνα π.Χ.. Ήταν ο συνεχιστής του έργου του Θουκυδίδη.
Ο Ιστορικός Κράτιππος συνέλεξε όσα γεγονότα είχε παραλείψει ο Θουκυδίδης και συνέχισε την καταγραφή των ιστορικών γεγονότων μέχρι τη ναυμαχία της Κνίδου το (394 π.Χ.) όπου ο Αθηναίος ναύαρχος Κόνων επέφερε την καταστροφή του στόλου της αρχαίας Σπάρτης.
Τα αποσπάσματα του έργου του που έχουν διασωθεί συνέλεξε ο Ch. Múller στο έργο του "Historiae Graacae fragmenta" 1818.
Ο Κρατερός ήταν αρχαίος Έλληνας ιστορικός, του 3ου αιώνα π.Χ. Ήταν αδερφός του βασιλιά της Μακεδονίας, Αντίγονου Β' Γονατά, από την μητέρα τους Φίλα. Ο πατέρας του ονομαζόταν επίσης Κρατερός. Επειδή είχε καταλάβει τη σπουδαιότητα που έχουν οι επιγραφές για όσους ασχολούνται με ιστορικές έρευνες, ο Κρατερός συνέταξε μια συνοπτική και χρονολογικά τακτοποιημένη «Συναγωγή ψηφισμάτων». Από αυτή άντλησαν πολλοί μεταγενέστεροι ιστορικοί.
Ο Νικίας ο Μαλλώτης ήταν αρχαίος Έλληνας ορυκτολόγος, ιστορικός και γεωγράφος. Καταγόταν από την πόλη Μαλλός της Κιλικίας, εξ ου και η ονομασία του.
Δεν είναι γνωστή ακριβώς η εποχή που άκμασε, από το γεγονός όμως ότι τον αναφέρει ο Πλούταρχος, θεωρείται ότι έζησε και άκμασε πολύ προ αυτού, ή λίγο πριν της εποχής του, δηλαδή μέχρι τις αρχές του 1ου αιώνα.
Ο Ολυμπιόδωρος ήταν ιστοριογράφος από της Θήβες της Αιγύπτου.
Ο Ιερώνυμος ο Καρδιανός (περ.360 - περ.260 π.Χ.) ήταν Έλληνας ιστορικός των πολέμων των Διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου. «Αν το έργο του είχε σωθεί» παρατήρησε ο Βρεταννός ιστορικός Τζων Μπάνγκελλ Μπιούρυ (Bury) θα τοποθετούσαμε τον ιστορικό αυτό τρίτο στην τριανδρία των Ελλήνων ιστορικών, δίπλα στον Θουκυδίδη κι τον Πολύβιο.
Γεννήθηκε περί το 370 π.Χ. στην Καρδία της Θρακικής χερσονήσου (σημ. χερσόνησος της Καλλίπολης και υπηρέτησε υπό τον Φίλιππο και τον Αλέξανδρο καθώς και υπό τον συμπολίτη του Ευμένη τον Καρδιανό κατά τους πολέμους των Διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Πήρε μέρος στις μάχες του Ευμένη εναντίον του Αντιγόνου και στάλθηκε στη Μακεδονία να ζητήσει αμνηστία για τον Ευμένη από τον Αντίπατρο. Ο τελευταίος όμως πέθανε κατά την παραμονή του Ιερώνυμου στην Πέλλα, τα πράγματα άλλαξαν και ο Ιερώνυμος επέστρεψε με τον διορισμό του Ευμένη ως αρχιστρατήγου της Ασίας. Ο αγώνας εναντίον του Αντίγονου συνεχίστηκε ώς το 316, οπότε ο Αντίγονος νίκησε τον Ευμένη στη μάχη της Γαβιηνής. Στη μάχη αυτή ο Ιερώνυμος πληγώθηκε, αιχμαλωτίσθηκε και φυλακίστηκε· τελικά ο Αντίγονος του έδωσε χάρη και τον διόρισε επιστάτη εκμετάλλευσης ασφάλτου στην Νεκρά Θάλασσα. Αργότερα ακολούθησε τον Αντίγονο και πολέμησε στη μάχη της Ιψού 301 π.Χ. και όταν ο γιός του Αντιγόνου ο Δημήτριος ο Πολιορκητής έγινε βασιλιάς της Μακεδονίας τοποθέτησε τον Ιερώνυμο αρμοστή στις Θεσπιές της Βοιωτίας (293 π.Χ.). Αργότερα συνόδευσε στην Πελοπόννησο τον διάδοχο του Δημητρίου Αντίγονο Α΄Γο
... Διαβάστε περισσότερα »
Ο Ηρωδιανός υπήρξε ιστορικός που άκμασε περί το 238 μ.Χ. και δεν πρέπει να συγχέεται με τον ομώνυμο γραμματικό. Ήταν αξιωματικός της Ρώμης, όπως ο ίδιος αναφέρει. Ο Φώτιος τον επαινεί για την αποδεδειγμένα καλή κρίση των πραγμάτων και την ευφράδειά του.
Έγραψε ιστορία των Ρωμαίων σε οκτώ βιβλία. Αρχίζει από τον θάνατο του Μάρκου Αντωνίου και μέχρι τον Γορδιανό τον νεώτερο. Διηγείται γεγονότα, τα οποία αυτός είδε, άκουσε και έμαθε ενώ ήταν στο στρατιωτικό του αξίωμα.
Ο Θεόφανης της Μυτιλήνης ήταν κλασσικός έλληνας ιστορικός του πρώτου αιώνα π.Χ..
Η καταγωγή του ήταν από την Μυτιλήνη, ο πατέρας του λεγόταν Χιηροίτας. Ήταν μορφωμένος και ως εκ τούτου σημαντικός πολιτικός σύμβουλος του Ρωμαίου στρατηγού Gnaeus Pompeius Magnus. Ο Θεόφανης συνόδευε τον Πομπηίο στις εκστρατείες του ενάντια του Μιθριδάτη ΣΤ. Αφότου απέκτησε την Ρωμαική υπηκοότητα ονομάστηκε Gnaeus Pompeius Theophanes και ανέλαβε το αξίωμα του Eques (λατ. ιππότης).
Παρέμεινε στο πλευρό του Πομπηίου και τον παρότρυνε να καταφύγει στην Αίγυπτο, όπου όμως σκοτώθηκε.
Ο Θεόφανης πέθανε μετά το 44 π.Χ. και αποθεώθηκε στην πατρίδα του την Μυτηλήνη.
Ο Θεόφανης ήταν ιστορικός. Από το έργο του έχουν σωθεί μόνο λίγα αποσπάσματα, στα οποία εξιστορεί την πολεμική δράση του Πομπηίου.
Ο Θεόπομπος, γνωστός και ως Θεόπομπος ο Χίος (378/377 π.Χ. στη Χίο - 323 ή 300 π.Χ.
... Διαβάστε περισσότερα »
Ο Δούρις 340 π.Χ.-Σάμος-260 π.Χ. ήταν ιστορικός, μαθητής του Θεοφράστου και για μικρό χρονικό διάστημα τύραννος της πατρίδος του (301 π.Χ). Ήταν γιος του Διοκλέους, όπως αναφέρεται στο Βυζαντινό λεξικό του 10ου αι. Σούδα ή Σουίδα. Μεταξύ των ιστορικών του έργων, από τα οποία σώζονται μόνο λίγα αποσπάσματα, αλλά κυρίως από αναφορές σ΄ αυτόν πολλών συγγραφέων με τις στερεότυπες φράσεις «ως ιστορεί Δούρις» ή «έφη Δούρις», πρέπει να αναφερθεί το Ιστορίαι (γνωστό και ως Ελληνικά ή Μακεδονικά), που αποτελεί συνέχεια των Ελληνικών του Ξενοφώντα έως τον θάνατο του Λυσιμάχου καθώς και μια ιστορία του Αγοθοκλέους, τυράννου των Συρακουσών. Έγραψε επίσης για θέματα λογοτεχνίας και μουσικής και υπήρξε ο πρώτος που ασχολήθηκε με την τέχνη. Τα ιστορικά του έργα χρησιμοποιήθηκαν στη ρωμαϊκή εποχή από τον Κορνήλιο Νέπωτα, τον Διόδωρο Σικελιώτη (έμμεσα) και τον Πλούταρχο. Στην Ολυμπία υπήρχε άγαλμά του ως νικητή σε αγώνα πυγμαχίας όταν βρίσκονταν σε νεαρή ηλικία.
Ο Εκαταίος ο Αβδηρίτης ή ο Τήϊος, ήταν φιλόσοφος, κριτικός και γραμματικός, μαθητής του σκεπτικού φιλοσόφου Πύρρωνος.
Έζησε στα χρόνια της βασιλείας του Πτολεμαίου Α΄ και κύριο έργο του ήταν τα «Αιγυπτιακά ή Ιστορία της Αιγύπτου», στο οποίο ενσωμάτωσε ιστορικά και μυθοπλαστικά στοιχεία, με σκοπό να αποδείξει ότι η Αίγυπτος υπήρξε η εστία και η πηγή του παγκόσμιου πολιτισμού και ότι η αιγυπτιακή θρησκεία ήταν η μόνη αληθινή και γνήσια θρησκεία.
Ο Δημήτριος ο Καλλατιανός ήταν αρχαίος Έλληνας ιστορικός και γεωγράφος που άκμασε περί το 216 π.Χ.. Καταγόταν από το Καλλάτιο του Πόντου εξ ου και η προσωνυμία του.
Κατά μαρτυρία του Διογένη του Λαέρτιου ο Δημήτριος ο Καλλατιανός υπήρξε σπουδαίος γεωγράφος. Φέρεται να συνέγραψε 20 βιβλία «Περί Ασίας και Ευρώπης».
Ο Δημήτριος ο Σκήψιος ήταν αρχαίος Έλληνας ιστορικός και γραμματικός, που έζησε τον 2ο αιώνα π.Χ.. Η επωνυμία «Σκήψιος» προέρχεται από τον τόπο καταγωγής του, την πόλη Σκήψη της Μυσίας. Υπήρξε γόνος καλής οικογένειας και ικανός φιλόλογος (Διογένης Λαέρτιος, V 84).
Ο Δημήτριος άφησε πίσω του ένα μεγάλο ιστορικό έργο αποτελούμενο από τριάντα βιβλία, που επιγραφόταν «Τρωικός διάκοσμος» (Στράβων ΧΙΙΙ σ.603 κ.ε., Αθήναιος ΙΙΙ σ.80,91) και συνιστά πλουσιότατη πηγή πληροφοριών για τις αρχαιότητες της Τρωάδας και της ομηρικής γεωγραφίας, αφορμώμενο από το τμήμα της ραψωδίας Β της Ιλιάδας όπου απαριθμούνται οι δυνάμεις των Τρώων.
Ο Διόδωρος Σικελιώτης ήταν ιστορικός και συγγραφέας. Γεννήθηκε στον Αγύριο (Agira) της Σικελίας γύρω στο 80 π.Χ. και πέθανε γύρω στο 20 π.Χ. Οι περισσότερες πληροφορίες που έχουμε γι' αυτόν προέρχονται από το ίδιο το έργο του Ιστορική Βιβλιοθήκη, το οποίο έγραψε κατόπιν παραγγελίας των Ρωμαίων, όπως μας πληροφορεί στην εισαγωγή του:
Αφορμή δε προς την επιβολή ταύτην εχρησάμεθα μάλιστα μεν τη προς πραγματεία επιθυμία... έπειτα και τη εν Ρώμη χορηγία των πρ
... Διαβάστε περισσότερα »
Ο Απολλόδωρος ο Αθηναίος (180 π.Χ. – περ.110 π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας ιστορικός, γραμματικός και μυθογράφος, που έζησε πολλά χρόνια στην Αλεξάνδρεια.
Σύμφωνα με το Λεξικό της Σούδας, ο πατέρας του Απολλόδωρου ονομαζόταν Ασκληπιάδης. Ο Απολλόδωρος υπήρξε μαθητής του στωικού Διογένη, και παρακολούθησε παραδόσεις του γραμματικού Αριστάρχου. Αναμίχθηκε στην επιστημονική έρευνα του «Μουσείου» της Αλεξανδρείας, από όπου εκδιώχθηκε το 146 π.Χ. μαζί με τους άλλους σοφούς από τον Πτολεμαίο τον Φύσκωνα. Μετά ταξίδεψε στην Πέργαμο, όπου τον φιλοξένησε ο Άτταλος Β΄, και το 133 π.Χ. επέστρεψε στην Αθήνα, όπου φαίνεται και ότι πέθανε. Η χρονολογία του θανάτου του δεν είναι εξακριβωμένη, αλλά τοποθετείται στο διάστημα 111-109 π.Χ.
Από τα πολυάριθμα έργα του Απολλοδώρου γνωστότερα είναι τα «Χρονικά», τα οποία αφιέρωσε στον Άτταλο Β΄. Πρόκειται για μία λεπτομερέστατη εξιστόρηση των ιστορικών αλλά και πνευματικών γεγονότων από την εποχή του Τρωικού Πολέμου μέχρι το 144 π.Χ.. Το έργο αποτελείται από 4 βιβλία γραμμένα σε κωμικό ιαμβικό τρίμετρο στίχο. Τα Χρονικά επανεμφανίσθηκαν αργότερα συμπληρωμένα με γεγονότα (;) πριν τον Τρωικό Πόλεμο και μετά το 144, ως το 119 π.Χ.. Υποστηρίζεται η θεωρία ότι οι συμπληρώσεις αυτές έγιναν από τον ίδιο συγγραφέα, αλλά αυτό αμφισβητείται εξαιτίας των δυσκολιών στην κατανόηση αυτών των τμημάτων. Το έργο μεταφράσθηκε στη λατινική γλώσσα από τον Κορνήλιο Νέπω, ενώ πολλά αποσπάσματα αναφερόμενα στην ιστορία
... Διαβάστε περισσότερα »
Ο Αμμιανός Μαρκελλίνος (γύρω στο 325/330 μ.Χ.-μετά το 371) θεωρείται ένας από τους τελευταίους μεγάλους ιστορικούς της ύστερης ρωμαϊκής (πρωτοβυζαντινής) περιόδου, πιθανά ελληνικής καταγωγής. Το έργο του Res gestae (Πράξεις ή, συμβατικά, Ιστορία), γραμμένο στα Λατινικά, κατατάσσεται μεταξύ των μεγάλων έργων, της τάξεως του Λίβιου και του Τακίτου.
Οι γνώσεις μας για τον Αμμιανό Μαρκελλίνο είναι ελάχιστες και αυτές αντλούνται αποκλειστικά από τις αυτοβιογραφικές αναφορές του στο έργο του, το Res gestae. Μια σαφής ένδειξη για την καταγωγή του βρίσκεται στο τέλος της Ιστορίας του, όπου μας συστήνεται ως «πρώην στρατιώτης και Έλληνας» (Res gestae, 31.16.9), καθώς και σε σημεία όπου παραθέτει ελληνικές λέξεις με το σχόλιο «όπως εμείς το λέμε» (π.χ. Res gestae, 20.3.11).
Θεωρείται πολύ πιθανό πως γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αντιόχεια. Έτσι μπορεί να εξηγηθεί η εξοικείωσή του με τη λατινική γλώσσα, καθώς η μεγάλη αυτή πόλη ήταν σημαντικότατο στρατιωτικό και διοικητικό κέντρο, το οποίο έβριθε από λατινόφωνους στρατιωτικούς και άλλους κρατικούς υπαλλήλους. Ένδειξη της καταγωγής αυτής θεωρείται το γράμμα του Αντιοχέα ρήτορα Λιβάνιου προς κάποιον με το όνομα Αμμιανός. Ωστόσο, η θεωρία της καταγωγής και ανατροφής στην Αντιόχεια έχει δεχτεί ισχυρή κριτική από μερικούς σύγχρονους ιστορικούς όπως οι D. Bowersock, T.D. Barnes, C.W. Fornara. Κατ' αυτούς, η επιστολή του Λιβανίου είχε άλλον παραλήπτη με το ίδιο όνομα και θεωρούν ότι ο Αμμιανός Μαρκελλίνος γεννή
... Διαβάστε περισσότερα »
Ο Αθηνοκλής ο Κυζικηνός ήταν αρχαίος Έλληνας ιστορικός και γραμματικός από την Κύζικο. Συνέγραψε ένα έργο που αναφερόταν στον Όμηρο και ήταν πολύ γνωστό κατά την αρχαιότητα. Εναντίον των απόψεων και των θεωριών του Αθηνοκλέους έγραψε ο φιλόσοφος Αμμώνιος, ο διάδοχος του Αριστάρχου.
Ο Ακέσανδρος ήταν αρχαίος Έλληνας ιστορικός συγγραφέας που έζησε μάλλον τον 3ο ή τον 2ο αιώνα π.Χ..
Ο Ακέσανδρος συνέγραψε το έργο Κυρηναϊκά, μία ιστορία της Κυρήνης. Από το έργο αυτό διασώθηκαν λίγα αποσπάσματα, τα οποία βρίσκονται δημοσιευμένα στη σειρά του Muller (Frag.Hist.Gr.). Επίσης, ο Πλούταρχος στα Συμποσιακά του (2, 8) κάνει λόγο για ένα έργο του Ακεσάνδρου με τίτλο Περί Λιβύης, που ίσως να είναι το ίδιο με το προηγούμενο.
Ο Λούκιος Κορνήλιος Αλέξανδρος, ο επιλεγόμενος Πολυίστωρ, ήταν αρχαίος Έλληνας ιστορικός, γραμματικός και φιλόσοφος.
Γεννήθηκε στη Μίλητο ή στη Μύνδο της Μικράς Ασίας και άκμασε περί το 70 π.Χ.. Πνευματικό τέκνο της γραμματικής σχολής της Περγάμου, υπήρξε τόσο παραγωγικός συγγραφέας, ώστε του δόθηκε το προσωνύμιο «πολυίστωρ», δηλαδή «πολυμαθέστατος».
Αιχμαλωτίσθηκε από τους Ρωμαίους του Σύλλα κατά τη διάρκεια του Μιθριδατικού Πολέμου και μεταφέρθηκε στη Ρώμη ως δάσκαλος. Μετά την απελευθέρωσή του από τον κύριό του Κορνήλιο Λευτούλο, υιοθέτησε το όνομα Κορνήλιος και εξακολούθησε να ζει στην Ιταλία ως Ρωμαίος πολίτης. Τα περισσότερα κείμενά του έχουν χαθεί, αλλά τα α
... Διαβάστε περισσότερα »
Ο Ωκεανός (αρχ. ελλ. Ὀκεανός) στην αρχαία Ελληνική Μυθολογία ήταν γιος του Ουρανού και της Γαίας.
Ο Ωκεανός είναι η αρχαιότερη θαλάσσια θεότητα της Ελληνικής Μυθολογίας. Εμφανίζεται για πρώτη φορά στα ορφικά ποιήματα μαζί με την Τηθύα. Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή, η Νύχτα και ο Αιθέρας γέννησαν ένα ασημένιο αυγό, προφανώς το φεγγάρι. Από το αυγό αυτό βγήκε ο Έρωτας. Ο Έρωτας ταξινόμησε τα πάντα και έπλασε το αχανές Χάος ψηλά στον ουρανό και την γη Γαία από κάτω. Το Χάος και η Γαία ζευγαρώθηκαν με την συναίνεση του Έρωτα και γέννησαν τον Ωκεανό και την Τηθύα. Ο Ωκεανός εκ μέρους του άρχισε να γεννάει όλα τα ζωντανά πλάσματα της γης και όλους τους κατοπινούς θεούς.
Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, ο Ωκεανός ήταν γιος του Ουρανού και της Γαίας και ισχυρότερος των δώδεκα Τιτάνων και Τιτανιδών. Όλοι τον ζήλευαν για την περίσσια δύναμή του και μονομαχούσαν συχνά για την υπεροχή. Όσες φορές προσπάθησε να βιάσει την Ήρα ο Δίας την προστάτευε και την έσωζε.
Με την αδερφή και σύζηγό του την Τηθύ έκανε απογόνους όλες τις θεότητες των ποταμών, της θάλασσας και των πηγών – τις Ωκεανίδες. Οι δυό τους ήτανε τόσο καρπεροί, που από την υπερπαραγωγή υδάτινων στοιχείων της φύσης γινόντουσαν πλημμύρες. Έτσι χωρίσανε τελικά και το κακό σταμάτησε.
Ο Ωκεανός και η Τηθύς δεν αναμίχτηκαν στην Τιτανομαχία κατά του Δία, γιαυτό και ο Δίας τους άφησε ανενόχλητους να κυριαρχούν στό υγρό τους βασίλειο.
Η Σελάνα ή Σελήνη ήταν ελληνική θεά, κυρία της σεληνιακής ψυχής.
Το όνομά της ετυμολογείται από το σέλας (φως). Στην Ελληνική μυθολογία και Ελληνική Εθνική Θρησκεία η Σελήνη, ή Μήν (από τη σεληνιακή μηνολόγηση) ή Πασιφάη (στη Λακωνία), είναι τιτανική οντότητα, Κατά την Θεογονία του Ησιόδου η Σελήνη είναι κόρη του Υπερίωνα και της Θείας και αδελφή της Hούς (Αυγής), και του Ηλίου, ο οποίος τη φωτίζει αιώνια λόγω της αδελφότητάς τους.
Απεικονίζεται συνήθως ως θηλυκή μορφή με μία ημισέληνο ως στέμμα και έφιππη ή οδηγώντας άρμα με φτερωτούς ίππους. Άλλοτε οι περιγραφές την θέλουν να οδηγεί μια αγέλη βοών και το ημισεληνιακό της στέμμα συσχετισμένο με τα κέρατα του ταύρου. Διασχίζει κυκλοτερώς τον ουρανό όμοια με τον αδελφό της, πάνω σε άρμα που σέρνουν δύο ημίονοι, ίπποι ή ταύροι, κατά το ένα μέρος τους λευκοί και κατά το άλλο μαύροι, αλληγορία του ότι μόνο η μία πλευρά της σεληνιακής επιφάνειας φωτίζεται από το ηλιακό φως. Σύμφωνα με διάφορες τοπικές παραδόσεις, έσμιξε με τον Αέρα με τον οποίο και γέννησε μία μόνο θυγατέρα, τη Δρόσο, με τον Θεό Δία (σύμφωνα με την αττική παράδοση) από τον οποίο γέννησε την Πανδία (εκ του παν-δίος, δηλ. πανθειοτάτη), με τον Θεό Πάνα (σύμφωνα με την αρκαδική λατρεία της επί του Λυκαίου όρους), με τον θνητό Ενδυμίωνα με τον οποίο γέννησε 50 κόρες, όσοι και οι σεληνιακοί μήνες της κάθε Ολυμπιάδας και, τέλος, με τον αδελφό της Ήλιο (μια παράδοση της ύστερης αρχαιότητας που διασώζει ο Κόιντος ο Σμυρναίος).
Facebook αστεία, εικόνες, βίντεο και άλλα! Μια σελίδα για την αστεία πλευρά του FaceBook. Αστείες φωτογραφίες ,καταστάσεις, βίντεο και άλλα απο το Facebook είναι εδώ.
