της Έλενας Μπούλια

Η συγκλονιστική στιγμή του τοκετού είναι από αυτές που χαράσσονται στη μνήμη της γυναίκας, περισσότερο ίσως από κάθε άλλη στιγμή στην ζωή της. Ποια, όμως, από όσες έχουμε γίνει μαμάδες, θυμάται πραγματικά και με πλήρη συνείδηση τι πραγματικά έγινε εκείνα τα φοβερά λεπτά πριν και μετά τον ερχομό του παιδιού μας; Την απάντηση μπορεί να δώσει μόνο η μαία. Το άτομο που, μετά τον γυναικολόγο, παίζει πολύτιμο ρόλο τόσο στην έκβαση του τοκετού όσο και μετά από αυτόν, κατά τις πρώτες ημέρες ζωής του μωρού.

Τι συμβαίνει, λοιπόν, στις αίθουσες τοκετών την στιγμή που μία νέα ζωούλα έρχεται στον κόσμο; Πόσο δύσκολη μπορεί να είναι μια γέννα; Πώς αντιδρούν οι νέες μανούλες την στιγμή που πρωτοαντικρίζουν το μωρό τους; Ζητήσαμε από τέσσερις μαίες να μας αποκαλύψουν προσωπικές τους ιστορίες τοκετών που -για τον έναν ή τον άλλον λόγο- θα τους μείνουν αξέχαστες.

Τέλος καλό, όλα καλά

Πριν από μερικά χρόνια είχα μία πρωτότοκο, με μονήρη κύηση (αγοράκι), όπου η σύλληψη είχε γίνει με μεγάλες δυσκολίες. Η κοπέλα μας πήρε τηλέφωνο όταν ξεκίνησαν οι πόνοι, οπότε της συστήσαμε να πάει στο μαιευτήριο. Η διαστολή της ήταν προχωρημένη και οι πόνοι πολύ έντονοι. Ο τοκετός εξελίχθηκε πολύ γρήγορα και αποδείχθηκε πολύ δύσκολος και επικίνδυνος. Τελικά γεννήθηκε ένα υγιέστατο αγοράκι, βάρους περίπου 3000γρ.

Η οδύσσεια, όμως, ξεκίνησε στην δεύτερη φάση του τοκετού. Λόγω ατονίας της μήτρας προκλήθηκε ακατάσχετη αιμορραγία. Έγιναν υπεράνθρωπες προσπάθειες από όλους μας και τελικά η αιμορραγία σταμάτησε. Και ευτυχώς δεν χρειάστηκε η γυναίκα να υποβληθεί σε μαιευτική υστερεκτομή.
Η μητέρα και το αγοράκι είναι πλέον μία χαρά και ελπίζω ο μπαμπάς να έχει συνέλθει από την ένταση και το άγχος εκείνης της ημέρας. Μια νέα ζωούλα ήρθε στον κόσμο και όλα τελικά πήγαν καλά. Δεν σας κρύβω ότι η συγκίνηση μου παραμένει η ίδια μετά από κάθε τοκετό.
Κατερίνα Β., μαία

Τα δίδυμα που βιάζονταν

Θυμάμαι πολύ έντονα αυτό τον τοκετό. Ήταν Ιούλιος του 2011. Η κοπέλα ήταν πρωτότοκος, δίδυμη κύηση (κορίτσι-αγόρι). Στις 8.00 το πρωί είχε δει λίγο αίμα και υγρά (έσπασαν τα νερά). Δυστυχώς όμως ήταν αρκετά νωρίς, 32+4 εβδομάδες (αρχές ογδόου μήνα κύησης). Μετά από λίγη ώρα η κοπέλα προσήλθε στο ιατρείο και εξετάστηκε, οπότε επιβεβαιώθηκε η ρήξη θυλακίου. Η επίτοκος ήταν μεν τρομοκρατημένη, λόγω της προωρότητας, αλλά και αισιόδοξη για την έκβαση του τοκετού της.
Οι συσπάσεις όσο περνούσε η ώρα γίνονταν όλο και πιο έντονες και αποφασίστηκε ότι έπρεπε να γίνει καισαρική τομή καθώς είχε ήδη ξεκινήσει ο τοκετός. Στις 15:09 γεννήθηκε ένα γλυκό υγιέστατο κοριτσάκι βάρους 1820γρ. και στις 15:10 ένα γλυκό υγιέστατο αγοράκι βάρους 2030γρ. Τα μωρά μεταφέρθηκαν γρήγορα στην μονάδα εντατικής, διότι λόγω της ανωριμότητάς τους παρουσίασαν αναπνευστική δυσχέρεια. Μετά από 21 ημέρες οι γονείς πήραν το αγοράκι στο σπίτι και μετά από 25 ήμερες πήραν και το κοριτσάκι τους.

Σήμερα η μητέρα και τα μωρά χαίρουν άκρας υγείας. Ίσως να ακούγεται ένας απλός και συνηθισμένος τοκετός, όμως θα μου μείνει αξέχαστη η αγωνία όλων και η μεγάλη χαρά που ακολούθησε όταν όλα πήγαν καλά.
Δέσποινα Χ., μαία

Μια σφιχτή αγκαλιά

Είναι οι δύσκολοι τοκετοί τους οποίους εμείς οι μαίες θυμόμαστε με μεγαλύτερη συγκίνηση. Δεν θα ξεχάσω, για παράδειγμα, πριν από 7 χρόνια, όταν έσπασαν τα νερά στην καλύτερή μου φίλη. Ήρθε αμέσως στο μαιευτήριο και επτά ώρες μετά οι συσπάσεις της μήτρας στον καρδιοτοκογράφο πλήθαιναν. Είχε γίνει προεργασία για επισκληρίδεια νάρκωση και όλα έβαιναν καλώς. Ξαφνικά οι παλμοί του μωρού χάνονται στο μηχάνημα και ο γιατρός πιστεύει ότι το έμβρυο πάτησε τον ομφάλιο λώρο του και έκοψε την οξυγόνωσή του. Συγκαλεί χειρουργείο-express καισαρικής, για να σώσουμε το παιδί. Σε 5 λεπτά, με σούπερ έξτρα δόση επισκληριδίου, ο γιατρός πρόλαβε να βγάλει το μωράκι σώο, και το τοποθετήσαμε στο στέρνο της μαμάς του που βρισκόταν σε παραλήρημα φωνάζοντας: 'Θεέ μου σώσε το παιδί μου να βγει ζωντανό'.

Δυστυχώς όμως τα χέρια της κοπέλας είχαν παραλύσει, λόγω της μεγάλης δόσης αναισθητικού (που με την αρνητική κλίση του χειρουργικού κρεβατιού επηρέασε και τα άνω άκρα), κι έτσι δεν μπορούσε να σφίξει στην αγκαλιά της το μωρό της. 'Βοηθείστε με να πιάσω το παιδί μου!', φώναζε, και τότε με δάκρυα στα μάτια πήρα τα χέρια της και σχημάτισα μια αγκαλιά για να μπορέσει να κρατήσει το παιδί της! 'Δε νιώθω τα χέρια μου!', φώναζε κλαίγοντας και φίλαγε το μωρό της με σπαραγμούς.
Ήταν από τις πιο δυνατές εμπειρίες της ζωής μου, να βοηθήσω τη νέα μαμά να αγκαλιάσει για πρώτη φορά τον θησαυρό της.
Μαρία Δ., μαία

Μικρές γλυκές αναμνήσεις…