Βυζαντινός αυτοκράτορας (1328—1341) που βασίλευσε μετά τον Ανδρόνικο Β΄. Σαν χαρακτήρας ήταν πανέξυπνος, αλλά επιπόλαιος και έκλυτος. Έστειλε τον παππού του Ανδρόνικο Β΄σε μοναστήρι μετά από 7 χρόνια καταστρεπτικού εμφυλίου πολέμου. Κατά τη βασιλεία του συγκρούστηκε με τους Γενουάτες από τους οποίους αφαίρεσε τη Χίο (1329), τη Λέσβο (1336) και τη Φώκαια (1340), αλλά οι κατακτήσεις του αποδείχθησαν εφήμερες και χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα, γιατί όπως έγραψε στους σύγχρονους του Έλληνες ιστορικούς οι Γενουάτες είχαν κλείσει στους Βυζαντινούς όλους τους δρόμους του θαλάσσιου εμπορίου και οι ξένοι έμποροι δεν έχασαν καθόλου ούτε τη δίψα για κέρδη ούτε την αλαζονία που τους χάριζε η οικονομική τους δύναμη. Το ίδιο ισχύει και για τους Βενετούς. Οι δύο ναυτικές δυνάμεις εκμεταλλεύονταν τη δύναμη τους προκαλώντας συνεχώς τους Βυζαντινούς και αντιμετωπίζοντας τους ως υπηκόους. Όπως έγραψε ένας Βυζαντινός ιστορικός, οι Γενουάτες με τους Βενετούς είχαν πάρει για λογαριασμό τους όλα τα πλούτη του Βυζαντίου και κρατούσαν γι' αυτούς όλα τα έσοδα που προέρχονταν από τη θάλασσα. Μπορούμε να πούμε πως κατέστρεψαν οικονομικά το Βυζάντιο και οι Τούρκοι απλώς ολοκλήρωσαν αυτή την καταστροφή. Όταν πέθανε, άφησε ως διάδοχο τον ανήλικο γιο του Ιωάννη Ε΄και αμέσως εκδηλώθηκε η στάση του Ιωάννη ΣΤ΄του Καντακουζηνού, ακολούθησε ένας νέος εμφύλιος πόλεμος που πρόσθεσε νέες καταστροφές στην αυτοκρατορία.

 Βυζαντινός αυτοκράτορας (1341-1391) που ανήλθε στο θρόνο ανήλικος μετά από τον Ανδρόνικο Γ΄. Αρχικά επιτροπεύεται από την μητέρα του Άννα της Σαβοϊας.Το 1342 αρχίζει ο εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στους οπαδούς του νόμιμου αυτοκράτορα Ιωάννη Ε΄(ανάμεσα στους οποίους ήταν και οι Ζηλωτές της Θεσ/νικης) που ανήκαν στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα και στην αριστοκρατία, που με τους ησυχαστές να ακολουθούν τον Ιωάννη Καντακουζηνό. Ο Καντακουζηνός υποστηρίχτηκε από τους Σέρβους και τους Τούρκους οι οποίοι κατέλαβαν εκμεταλλευόμενοι από τον εμφύλιο σημαντικά βυζαντινά εδάφη ως ανταλλάγματα για την βοήθεια που έδωσαν στον σφετεριστή αυτοκράτορα. Ο εμφύλιος έληξε το 1347 με επικράτηση του Ιωάννη Καντακουζηνού που στέφεται αυτοκράτορας αλλά κρατά κοντά του τον Ιωάννη Ε΄στον οποίο παραχωρεί ένα μέρος από την εξουσία. Όμως ο Ιωάννης Ε΄, καθ' όλη τη διάρκεια της συμβασιλείας δε σταματά τις μηχανορραφίες κατά του Καντακουζηνού και στο τέλος καταφέρνει να τον ανατρέψει, να τον στείλει εξορία, έγκλειστο σε μοναστήρι. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, οι Τούρκοι εγκαθίστανται οριστικά στη Θράκη. Στην αρχή κερδίζουν, στα 1353, τα Δαρδανέλια, ως αντάλλαγμα από τον Καντακουζηνό για τη βοήθεια που του προσέφεραν. Ακολουθούν η Καλλίπολη (1354), το Διδυμότειχο (1357), Φιλιππούπολη και Ανδριανούπολη (1365), όπου και μετέφεραν την πρωτεύουσα τους. Ο Ιωάννης ο Ε΄αναγκάζεται να αναγνωρίσει την κατάληψη της Θράκης. Η Κωνσταντινούπολη είναι πια περιτριγυρισμένη από τους Οθωμανούς. Ταυτόχρονα, ο ιδιοφυής σουλτάνος Μουράτ Α΄συντρίβει Βούλγαρους, Αλβανούς και τους Σέρβους στην ιστορική μάχη του Κοσσυφοπεδίου (1389), όπου όμως φονεύεται. Ο Ιωάννης Ε΄, εκ των πραγμάτων, αναγκάζεται να υποκύψει στον Σουλτάνο ως φόρου υποτελής και να εφοδιάζει τους Τούρκους με ένα στρατιωτικό σώμα. Ο Ιωάννης αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει και τις στάσεις του γιού του Ανδρόνικου του Δ΄ (1376) και του εγγονού του Ιωάννη του Ζ΄(1391), που κατάφεραν να απομακρύνουν από το θρόνο τον γηραίο μονάρχη.