Τα δάκρυα
έχουν μια αμφίθυμη θέση στη ζωή μας, διστακτική και ανάλογη με τις
αντιλήψεις μας, ή την ανατροφή μας. Αλλοτε θέλουμε να τα συγκρατήσουμε,
φοβόμαστε ότι θα προκαλέσουν αντιπάθεια, «με κόπο συγκρατεί τα δάκρυά
του», και άλλοτε τα αφήνουμε ελεύθερα, ποτάμια, να λούσουν τον πόνο ή
τη χαρά μας. Κάποιοι, λοιπόν, θυμώνουν μπροστά σ΄ενα κλαμμένο πρόσωπο,
άλλοι γίνονται τρυφεροί και πονόψυχοι.
Κάθε γέλιο και κάθε δάκρυ ανήκει στον συγκινησιακό τύπο, αυτόν που
εκφράζεται με το σώμα του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ανθρωποι που δεν
κλαίνε, δεν βιώνουν έντονα συναισθήματα. Απλά δεν τα εξωτερικεύουν, με
δυσάρεστα για τον οργανισμό τους αποτελέσματα, γιατί η σωματική
συγκίνηση εκτονώνει και αποφορτίζει τον οργανισμό από την ένταση.
Το κοινωνικό στερεότυπο ότι «οι άνδρες δεν κλαίνε», οδηγεί πολύ κόσμο να
αντιμετωπίζει περιφρονητικά τα ανδρικά δάκρυα - ένδειξη αδυναμίας- και
να τοποθετεί σε μειονεκτική θέση ένα άνδρα που κλαίει. Αντίθετα, τα
δάκρυα μιας γυναίκας της παρέχουν μια θέση προστασίας, αφού δείχνει πιο
συναισθηματική και ευάλωτη.
Οπως και νάχει, κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι δεν έχει κλάψει,
μπροστά στην προδοσία, τη μοναξιά, την απελπισία ή την ντροπή. Καθώς τα
δάκρυα συνοδεύουν όλη μας τη ζωή, έχουν ιδιαίτερη θέση στον κύκλο της
ανθρώπινης τραγικότητας. Αναμνήσεις, αδυναμίες, απώλειες και
συναντήσεις, χαρές και δύσκολες ώρες.
Στο παιχνίδι των λυγμών, τα δάκρυα, μοιάζουν στα έργα της φύσης, τη
βροχή, τις πλημύρες, τα ποτάμια, τις λίμνες και τις θεότητες,
στεγνώνουν στην άκρη των ματιών, ξεχειλίζουν, ή ποτίζουν αυλακωμένα από
τον πόνο πρόσωπα.
Συχνά, τραγουδά ο Λουδοβίκος των Ανωγείων, «τα δάκρυα είναι δυο λογιώ»,
του χωρισμού και της συνάντησης, δηλώνουν το τέλος της αντοχής ή την
αρχή της ελπίδας, αποφόρτιση και κάθαρση, δίοδος στο χώρο της ανάμνησης,
«πρόσωπα χαρακωμένα από δάκρυα» κλείνουν λογαριασμούς, γίνονται
σκαλοπάτι και πέρασμα σε μια άλλη κατάσταση.
Τα δάκρυα συνοδεύονται μέ έντονα περιγραφικές σωματικές εικόνες, αγκάθι
στο λαιμό, πόνος που τρώει τα σωθικά, γεύση πικρή σαν δηλητήριο.
«Δεν στέγνωσαν ποτέ τα δάκρυά μου» έκφραση για αξεπέραστους πόνους και
άλυτα πένθη ή «δεν μου περισσεύουν δάκρυα» όταν η ψυχή γίνεται πέτρα για
να προχωρήσει.
Τα δάκρυα, αυτά που ονομάζουμε συναισθηματικά, δηλώνουν ένα έντονο
συναίσθημα, χαράς ή λύπης, ή και τα δυο μαζί- η έννοια χαρμολύπη της
Κρήτης για παράδειγμα-που εισβάλλει ξαφνικά στη ζωή μας. Αφιερωμένα
πάντα σε ένα άλλο άνθρωπο, ανταλλάσονται με τα συναισθήματά του ή με τα
λόγια που αυτός εκφέρει, που προκαλούν χαρά, πόνο, ντροπή ή κίνδυνο
επιβίωσης.
Αλλοτε πάλι, τα δάκρυα της σιωπής γίνονται φλύαρα, αποκαλύπτουν
συναισθήματα, δηλώνουν χωρίς λόγια την απόγνωση ή την ευαισθησία, την
ματαίωση ή την δικαίωση προσδοκιών και ονείρων, με γνήσιο και αυθεντικό
τρόπο.
Ονομάζουμε «κροκοδείλια» τα δάκρυα των χειριστικών ανθρώπων, το κλάμα
της υποκρισίας, της ψεύτικης συμπόνοιας και της παραπλάνησης για
προσωπική ωφέλεια. Σ΄αυτή την περίπτωση, το κλάμα έχει ένα διπλό
μήνυμα: Παιχνίδι εκδραμάτισης, με στόχο την χειραγώγηση του
συναισθήματος των άλλων.
Σε παλιότερες εποχές, τα δάκρυα ήταν μια απρεπής συμπεριφορά, έδειχνε
άνθρωπο αδύναμο, που δεν ήταν σε θέση να ελέγξει, όπως όφειλε, τις
αντιδράσεις του. Καθώς οι έρευνες συνεχώς επιβεβαιώνουν ότι το κλάμα
είναι ένα εξαιρετικό μέσο ψυχικής και σωματικής ισορροπίας, ότι
κοινωνικά δείχνει άνθρωπο θαρραλέο και ευαίσθητο, που αποδέχεται τις
αδυναμίες του, όλο και περισσότεροι άνθρωποι δεν ντρέπονται πια να
κλάψουν.
Ομως, η εποχή μας διακρίνεται και από ακραίες αντιλήψεις γύρω από τα
θέματα υγείας και ευεξίας: ο άνθρωπος που δεν διστάζει να αποκαλύψει τα
συναισθήματά του ακόμα και δημόσια, δείχνει μερικές φορές σαν να
υπακούει σε υποχρεωτικές «οδηγίες χρήσης», ότι «πρέπει» να κλαίει γιατί
«πρέπει» να προφυλάξει τον οργανισμό του από τα τοξικά συναισθήματα.
Facebook αστεία, εικόνες, βίντεο και άλλα! Μια σελίδα για την αστεία πλευρά του FaceBook. Αστείες φωτογραφίες ,καταστάσεις, βίντεο και άλλα απο το Facebook είναι εδώ.
