Πιστεύουν στ’ αλήθεια ότι θα γλιτώσουν από τα χειρότερα; - 5 November 2012

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών όσον αφορά στη στάση των κομμάτων της αντιπολίτευσης, αλλά και όσον αφορά στα διαδραματιζόμενα στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, με πρωταγωνιστές κάποια στελέχη του, αποτελούν την ύστατη απόδειξη ότι δεν έχει γίνει αντιληπτή η κρισιμότητα των στιγμών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήθελε μέχρι χθες εκλογές, αλλά μόνο… ανατροπή. Από χθες, αν καταλάβαμε καλά από όσα ο κ. Τσίπρας είπε στην Κ.Ο. του κόμματος, θέλουν ανατροπή που θα... οδηγήσει σε εκλογές.

Όλα αυτά, την ώρα που τα στελέχη του ερίζουν σχετικά με το αν το κόμμα είναι έτοιμο να κυβερνήσει.

Είναι σαφές ότι πρόκειται για μια αμφιλεγόμενη κατάσταση που δεν συνάδει με το στάτους της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, βρίσκονται συνεχώς στον αστερισμό του «κάτω το κάτω», χωρίς όμως να έχουν κάτι να αντιπροτείνουν.

Εδώ είναι περισσότερο από σαφές ότι απλώς προσπαθούν να αποκομίσουν μελλοντικά εκλογικά οφέλη και… μετά βλέπουμε.

Στο ΠΑΣΟΚ βλέπουμε συμπεριφορές στελεχών που δεν συνάδουν με τον πρότερο κυβερνητικό βίο τους.

Η ΔΗΜΑΡ εμμένει στις απόψεις της, αν και γνώριζε τι περιλαμβάνει το δεύτερο μνημόνιο.

Και όμως. Όλοι συμφωνούν πως η χρηματοδότηση της χώρας αποτελεί την πιο πιεστική ανάγκη αυτής της στιγμής.

Και όμως. Όλοι συμφωνούν πως έπρεπε ήδη να σχεδιάζεται η επόμενη ημέρα, που θα οδηγήσει στην έξοδο από το μνημόνιο και στην ανασύνταξη της χώρας.

Και όμως. Τις κρίσιμες ώρες για μια χώρα, η ενότητα των πολιτικών δυνάμεων και του λαού είναι ο μόνος τρόπος για να βρεθεί ο δρόμος προς την έξοδο από τα δεινά.

Η χώρα πρέπει να λάβει το δάνειο όχι μόνο για λόγους καθαρής χρηματοδότησης, αλλά και για να σταλεί το μήνυμα ότι παραμένει στο παιχνίδι.

Τότε, θα υπάρξει χωρίς αμφιβολία και άμεσα συζήτηση για επιμήκυνση, νέα μείωση του χρέους και συγκεκριμένες αναπτυξιακές πρωτοβουλίες.

Η κρίση είναι τόσο μεγάλη, που γελιούνται όσοι πιστεύουν ότι μπορούν να συνεχίσουν να πολιτεύονται με τον τρόπο που το έκαναν τον καιρό των αυτοδυναμιών και της δανεικής ευημερίας.

Όσο πιο γρήγορα γίνει αυτό αντιληπτό, τόσο περισσότερες ελπίδες υπάρχουν για να στρίψει το καράβι.

Διαφορετικά αυτό (το καράβι) θα συντριβεί πάνω στους βράχους.

Και τότε, δεν θα έχει καμιά σημασία ποιος είπε ετούτο ή εκείνο, έπραξε το ένα ή το άλλο, είχε αυτήν ή την άλλη ένσταση.

Θα μοιάζουν όλα γελοίες ανθυπολεπτομέρειες, εξαφανισμένες από την ολική καταστροφή.

Μια καταστροφή που κάποιοι κάνουν το παν για να επιταχύνουν, πείθοντας τον λαό ότι… δεν πρόκειται να συμβεί!

Διότι όταν βλέπεις μόνο την καταστροφή του σήμερα, είναι βέβαιο ότι δεν θα δεις ποτέ πως τα δεινά που έρχονται είναι ακόμη μεγαλύτερα.

Με τη διαφορά ότι ο λαός και τότε – όπως και σήμερα – θα αναζητήσει τους υπευθύνους.

Και τότε, δεν πρόκειται να γλιτώσει κανείς.

Γιατί αν ο λαός, καθημαγμένος και φωτοχοποιημένος, βλέπει μόνο τα δεινά του σήμερα, η πολιτική είναι η τέχνη του προβλέπειν…