Καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ρωσία προσπαθούν να μεσολαβήσουν για μια συνάντηση που θα φέρει τις διάφορες πλευρές στη συριακή σύγκρουση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, οι εν δυνάμει συμμετέχοντες της Δύσης, τουλάχιστον, θα πρέπει να σκεφτούν τις μεγαλύτερες επιπτώσεις της συριακής σύγκρουσης σε δικτάτορες και δημοκρατίες σε όλο τον κόσμο. Ιδού τα μαθήματα που έχουμε λάβει μέχρι σήμερα, γράφει η Anne-Marie Slaughter, καθηγήτρια Πολιτικής και Διεθνών Σχέσεων στο Princeton University:

Τα κακά παιδιά βοηθούν τους φίλους τους. Οι Ρώσοι και οι Ιρανοί είναι πρόθυμοι να κάνουν ό,τι χρειάζεται για να κρατήσουν τον πρόεδρο Μπασάρ αλ-Άσαντ στην εξουσία. Η Χεζμπολάχ, που στηρίζεται από το Ιράν, έχει πλέον μπει στο πεδίο της μάχης στηρίζοντας ανοιχτά το καθεστώς Άσαντ. Η Ρωσία και το Ιράν συνεχίζουν να παρέχουν στην συριακή κυβέρνηση βαρέα όπλα και άλλη στρατιωτικά βοήθεια, συμπεριλαμβανομένης μιας ρωσικής αποστολής με εξελιγμένους πυραύλους αναχαίτισης, με προηγμένα συστήματα ραντάρ. Αυτά θα βοηθήσουν τον Άσαντ να αντισταθεί και να αποκρούσει όλους όσους εισέλθουν σε ένα μίνι-κράτος Αλεβιτών που θα περιλαμβάνει το λιμάνι Ταρτούς το οποίο εκμεταλλεύονται οι Ρώσοι.

Η διπλωματία χωρίς μια αξιόπιστη απειλή βίας είναι κενά λόγια. «Μίλα απαλά και κράτα μεγάλο ραβδί» συμβούλευε ο Θίοντορ Ρούσβελτ. Ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα δικαίως θέλει να οδηγήσει τις παγκόσμιες υποθέσεις μέσω της μη στρατιωτικής παρά της στρατιωτικής  δύναμης. Καταλαβαίνει ότι οι στρατιωτικές λύσεις σε θέματα εξωτερικής πολιτικής είναι εξαιρετικά δαπανηρές και συχνά αντιπαραγωγικές όσον αφορά την προώθηση της ασφάλειας των ΗΠΑ και την ευημερία μακροπρόθεσμα.
Αλλά η στρατηγική του Ομπάμα στη Συρία φαίνεται να είναι «μίλα δυνατά και πέτα το ραβδί σου». Ο Ομπάμα έχει καταστήσει σαφές ξανά και ξανά (όπως και ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Άντερς Φογκ Ράσμουσεν) ότι δεν έχει κανένα συμφέρον να παρέμβει στρατιωτικά στη Συρία. Και η αντίδραση των ΗΠΑ στην τελευταία ρωσική αποστολή πυραύλων; Ο υπουργός Εξωτερικών Τζον Κέρι δήλωσε: «Νομίζω ότι έχουμε κάνει απόλυτα σαφές πως θα προτιμούσαμε να μην παρέχει βοήθεια η Ρωσία». Οι ΗΠΑ έχουν  παραμερίσει ένα από τα πιο σημαντικά εργαλεία εξωτερικής πολιτικής τους, δημιουργώντας ένα κίνητρο για τη συριακή κυβέρνηση και τους υποστηρικτές της να συνεχίσουν να αγωνίζονται μέχρι να είναι στην πιο δυνατή πλεονεκτική θέση για να διαπραγματευτούν μια διευθέτηση – φυσικά, εάν έχουν οποιοδήποτε κίνητρο να διαπραγματευτούν καθόλου.

Αν είστε ένας δικτάτορας που αντιμετωπίζει συνεχείς πολιτικές διαμαρτυρίες, να είστε όσο το δυνατόν πιο βίαιος και να υποκινείτε θρησκευτικές δολοφονίες. Μέρος της αγωνίας της Συρίας είναι η αυτοεκπληρούμενη φύση της σύγκρουσης. Από το Μάρτιο έως τον Δεκέμβριο του 2011, εκατοντάδες χιλιάδες Σύριοι διαδήλωναν κάθε Παρασκευή, ζητώντας την ίδια πολιτική ελευθερία με τους Τυνήσιους, τους Αιγύπτιους, τους πολίτες της Υεμένης, του Μπαχρέιν, της Ιορδανίας και άλλων σε όλη τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, αναζητώντας αυτό που αισιόδοξα ονομάστηκε  «Αραβική Άνοιξη». Άοπλοι, πυροβολήθηκαν στους δρόμους από την αστυνομία και τους ελεύθερους σκοπευτές της κυβέρνησης, έως ότου τελικά άρχισαν να σχηματίζουν μικρές τοπικές πολιτοφυλακές αυτοπροστασίας – πολιτοφυλακές που σταδιακά έγιναν μια χαλαρή ομοσπονδιακή δύναμη, γνωστή πλέον ως Ελεύθερος Συριακός Στρατός.

Όλο αυτό το διάστημα, ο Άσαντ περιέγραφε τη βία ως το προϊόν των τρομοκρατών και των σουνιτών εξτρεμιστών που επιδιώκουν κυριαρχία πάνω στις μειονότητες των Αλαουιτών, των Δρούζων, των Κούρδων, των Χριστιανών  και άλλων ομάδων. Εργάστηκε επιμελώς για να αναζωπυρώσει τις φλόγες του εμφύλιου πολέμου, πετυχαίνοντας  στο βαθμό που τώρα ο κύριος λόγος για να μην παρέμβει για να σταματήσει τις δολοφονίες είναι η αδυναμία του να το κάνει αποτελεσματικά σε ένα περιβάλλον θρησκευτικής βίας.

Οι περιφερειακές οργανώσεις εξακολουθούν να μην είναι σε θέση να λύσουν τα περιφερειακά προβλήματα χωρίς ισχυρή ηγεσία. Η Τουρκία απειλεί και ζητά στρατιωτική δράση επί 18 μήνες, αλλά οι αμερικανοί αξιωματούχοι λένε ότι οι Τούρκοι στην πραγματικότητα δεν είναι έτοιμοι να κάνουν οτιδήποτε πέρα ​​από την παροχή υποστήριξης στους πρόσφυγες και τους αγωνιστές της αντιπολίτευσης. Το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία στέλνουν επίσης όπλα σε ομάδες της αντιπολίτευσης της Συρίας, αλλά ο Αραβικός Σύνδεσμος και το Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου έχουν παραλύσει. Χωρίς μια μεγάλη δύναμη που να είναι πρόθυμη και να μοιραστεί την ηγεσία και να πιέσει από πίσω, οι περιφερειακές οργανώσεις δεν μπορούν να αναλάβουν την ευθύνη στη δική τους γειτονιά.

Ο ανθρώπινος πόνος, ακόμα και σε μαζική και αποσταθεροποιητική κλίμακα, δεν θα κάνει τον κόσμο να δράσει. Σε μια πρόσφατη συζήτηση για τη Συρία με ένα ζευγάρι γνωστών εμπειρογνωμόνων εξωτερικής πολιτικής, ένας από τους συμμετέχοντες είπε ότι τα σημερινά σύνορα της Μέσης Ανατολής, που σχηματίστηκαν στην εποχή της αποικιοκρατίας, δεν μπορεί να διαρκέσουν και πρέπει να επανασχεδιαστούν. Επεσήμανα το ενδεχόμενο μιας πύρινης λαίλαπας στη Μέση Ανατολή, ισοδύναμης με τον Τριακονταετή Πόλεμο στην Ευρώπη, η οποία εκτιμάται ότι προκάλεσε τον θάνατο περίπου του μισού έως και των τριών τετάρτων του πληθυσμού σε μερικά από τα συμμετέχοντα κράτη. Ένας από τους συνομιλητές μου συμφώνησε, αλλά είπε ότι δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα για να το σταματήσουμε, επειδή «αυτή την περίοδο της ιστορίας διανύουμε».

Για όλες τις ευσεβείς διακηρύξεις του κόσμου για το «ποτέ ξανά», ένα μάντρα που προέκυψε από το Ολοκαύτωμα, η μαζική δολοφονία δεν παρακινεί σχεδόν ποτέ μια ξένη επέμβαση. Είναι εκπληκτικό να σκεφτεί κανείς ότι ο κόσμος κινητοποιήθηκε αμέσως για να διώξει το Ιράκ από το Κουβέιτ το 1991, αλλά αμφιταλαντεύεται για περισσότερο από δύο χρόνια, καθώς δεκάδες χιλιάδες Σύριοι έχουν σκοτωθεί και η χώρα τους, μια κοιτίδα πολιτισμού, ερήμωσε.

Η «ανθρωπιστική» παρέμβαση – δράση που παρακινείται από την ανησυχία μας για την τύχη των συνανθρώπων – περιγράφεται συχνά ότι αντανακλά «ηθική ανησυχία».  Αλλά πόσοι πόλεμοι χρειάζονται για να καταλάβουμε ότι ο θάνατος γεννά πάντα θάνατο; Οι άνθρωποι που παρακολουθούν το σφαγιασμό των παιδιών και των γονέων τους, το βιασμό των συζύγων και των κοριτσιών τους, των αδελφών τους και την αναίτια καταστροφή των σπιτιών και των μέσων βιοπορισμού τους δεν ξεχνούν. Κουβαλούν εκδίκηση στις καρδιές τους από γενιά σε γενιά, μέχρι να βρεθεί ένα μέτρο δικαιοσύνης, διοχετεύοντας την εχθρότητά τους σε παγωμένες συγκρούσεις που εμποδίζουν την οικονομική ανάπτυξη και τον σχηματισμό κοινωνικού κεφαλαίου και παραλύουν τα πολιτικά όργανα.

Όταν σε έναν πόλεμο καμία πλευρά δεν έχει λόγο να σταματήσει να πολεμά, μια διάσκεψη για την ειρήνη δεν μπορεί να ευδοκιμήσει. Στη Συρία, τα ηθικά,  στρατηγικά, καθώς και πολιτικά επιχειρήματα συγκλίνουν υπέρ της αποφασιστικής δράσης για να σταματήσουν οι σκοτωμοί, αν όχι για πάντα, τουλάχιστον για τώρα, ώστε να δημιουργηθεί χώρος για την ειρήνη. Αλλά αν τα διδάγματα των τελευταίων δύο ετών είναι οδηγός, οι τροχοί της βίας θα συνεχίσουν να γυρίζουν.