Πιο κοντά από κάθε άλλη φορά βρίσκονται οι επιστήμονες στον μανδύα «αορατότητας», που καλύπτει ένα αντικείμενο κάνοντάς το αόρατο στα μάτια των παρατηρητών.

Μέχρι σήμερα, ο μανδύας παρουσίαζε ατέλειες, καθώς τα προς εξαφάνιση αντικείμενα αντανακλούσαν έστω ένα μικρό μέρος του φωτός. Αυτή τη φορά, ένας κύλινδρος διαμέτρου 7,5 εκατοστών και ύψους ενός εκατοστού έγινε τελείως αόρατος στο φάσμα των μικροκυμάτων.

Οι επιστήμονες του πανεπιστημίου Ντιουκ με επικεφαλής τον καθηγητή Ντέιβιντ Σμιθ, πέτυχαν το φως (των μικροκυμάτων) να «γλιστράει» τελείως γύρω από το καλυμμένο αντικείμενο, χωρίς να αφήνει καμία αντανάκλαση, άρα και κανένα ίχνος του.

Ο «μανδύας» έχει σχήμα διαμαντιού και, όπως είπε ο Ντέιβιντ Σμιθ», «από όσο ξέρουμε, είναι ο πρώτος που πραγματικά πετυχαίνει την πλήρη αορατότητα», δημιουργώντας έτσι την τέλεια ψευδαίσθηση για τους παρατηρητές.

Όμως θα είναι δύσκολο να επιτευχθεί κάτι ανάλογο για το μήκος κύματος του ορατού φωτός, με το οποίο οι άνθρωποι βλέπουν γύρω τους. Παρόλα αυτά, η αορατότητα έστω και στο φάσμα των μικροκυμάτων μπορεί να έχει διάφορες σημαντικές πρακτικές εφαρμογές, κυρίως στις τηλεπικοινωνίες και στα ραντάρ, ιδίως αν η τεχνολογία βελτιωθεί περαιτέρω (προς το παρόν δουλεύει μόνο προς μια κατεύθυνση).

Η ιδέα ενός «μανδύα αορατότητας» πρωτο-εμφανίστηκε το 2006 με ένα άρθρο στο περιοδικό "Science" από τον φυσικό Τζον Πέντρι του Imperial College του Λονδίνου, σε συνεργασία με τους ηλεκτρολόγους μηχανικούς Ντέηβιντ Σμιθ και Ντέηβιντ Σούριγκ του πανεπιστημίου Ντιουκ των ΗΠΑ. Έκτοτε έχουν αναληφθεί πολλές προσπάθειες σε διάφορα μέρη του κόσμου, με διάφορα υλικά (τα λεγόμενα «μετα-υλικά») και σε διαφορετικά μήκη κύματος του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος.