Οι αστικοί μύθοι και οι τρομακτικές ιστορίες πάντα μας γοητεύουν…
είτε επειδή ταράζουν τα νερά μιας βαρετής βραδιάς με την παρέα είτε απλώς επειδή, όσο κι αν είμαστε δύσπιστοι με τις υποτιθέμενες έγκυρες πηγές τους, μπλέκουν εύστοχα την πραγματικότητα με το άγνωστο και μας κάνουν να ανατριχιάσουμε.
Πρόσφατα λοιπόν ανακαλύψαμε ότι εκτός από τους δικούς μας, ελληνικότατους αστικούς μύθους υπάρχουν και άκρως μυστηριώδεις… υπεραστικοί μύθοι, ιστορίες από μακρινές χώρες και προφορικές αφηγήσεις πραγματικών(;) γεγονότων που έχουν εξίσου δυνατές επιπτώσεις στα νεύρα των πιο ευαίσθητων. Διαβάστε παρακάτω πέντε ιστορίες που δεν είναι ευρέως γνωστές, είναι όμως άκρως ενδιαφέρουσες.
Το ολλανδικό πλοίο-φάντασμα
Είναι Φεβρουάριος του 1948 και πολλά καράβια που πλέουν στα ανοιχτά της Ινδονησίας λαμβάνουν επείγοντα σήματα κινδύνου από την ολλανδική φρεγάτα SS Ourang Medan. Το ανατριχιαστικό μήνυμα αναφέρει: «Όλοι οι αξιωματικοί και ο καπετάνιος είναι νεκροί πάνω στο κατάστρωμα και την γέφυρα. Πιθανότατα όλο το πλήρωμα είναι νεκρό». Στην συνέχεια, λαμβάνονται ακατάληπτα σήματα μορς και τελικά μία λέξη: «Πεθαίνω».
Όταν η ομάδα διάσωσης πλησιάζει το πλοίο λίγες ώρες αργότερα, το σκηνικό που αντικρίζει είναι το εξής: Όλο το πλήρωμα κείτεται νεκρό, με τα μάτια ανοιχτά και τα πρόσωπα στραμμένα προς τον ήλιο, ενώ τα χέρια τους ήταν παρατεταμένα και τα πρόσωπά τους ανέδιδαν τρόμο. Ακόμη και ο σκύλος του πλοίου βρίσκεται νεκρός, ενώ καθώς η ομάδα διάσωσης πλησιάζει στον υπερθερμασμένο καυστήρα, νιώθει ένα ρίγος. Ξαφνικά, εμφανίζεται καπνός, και η ομάδα μόλις που προλαβαίνει να αποβιβαστεί πριν το Ourang Medan εκραγεί και βυθιστεί. Εξήντα τρία χρόνια μετά, το μυστήριο της φρίκης στην φρεγάτα παραμένει άλυτο.
Η γυναίκα-ζόμπι της Αϊτής
Η Felicia Felix-Mentor πέθανε το 1907, μετά από το χτύπημα μιας ξαφνικής αρρώστιας, τα χαρακτηριστικά της οποίας συμπίπτουν με τις ενδείξεις των παραδόσεων της Αϊτής που σχετίζονται με την μετατροπή σε… ζόμπι. Περίπου 30 χρόνια μετά, μία γυναίκα εμφανίστηκε να περιφέρεται στους δρόμους της περιοχής –κάποιοι ανέφεραν πως ήταν γυμνή, ενώ άλλες πηγές υποστήριξαν πως την είδαν με κουρελιασμένα ρούχα- και κατευθύνθηκε προς ένα αγρόκτημα, το οποίο σύμφωνα με τα λεγόμενά της ανήκε στον πατέρα της.
Οι ιδιοκτήτες της φάρμας αναγνώρισαν στο πρόσωπό της την μακαρίτισσα Felicia Felix, κάτι που επιβεβαίωσε και ο ίδιος ο σύζυγος της «εκλιπούσης». Λόγω της ασθενικής όψης της, μεταφέρθηκε στο κυβερνητικό νοσοκομείο. Ο γιατρός που την εξέτασε φέρεται να είπε γι’ αυτήν: «Τα περιστασιακά ξεσπάσματα γέλιου της στερούνταν νοήματος, ενώ πολύ συχνά μιλούσε για τον εαυτό της είτε στο πρώτο είτε στο τρίτο πρόσωπο, χωρίς να συνειδητοποιεί την διαφορά. Δεν είχε αίσθηση του χρόνου και ήταν μάλλον αδιάφορη για τους γύρω της».
Τα ίχνη του διαβόλου
Στην επαρχιακή πόλη Devon της νοτιοανατολικής Αγγλίας, ο χειμώνας του 1855 ήταν αρκετά βαρύς και το χιόνι είχε καλύψει όλη την εξοχή αλλά και τα σπίτια. Την νύχτα της 8ης Φεβρουαρίου, μετά από ακόμη μία μίνι χιονόπτωση, εμφανίστηκαν στην άσπρη επιφάνεια ίχνη που έμοιαζαν με ζώου. Τα χνάρια, που είχαν βάθος περίπου 6 εκατοστά και απείχαν το ένα από το άλλο 20 εκατοστά, συνέχιζαν την απολύτως ευθεία πορεία τους επί 160 χιλιόμετρα(!) και περνούσαν πάνω από όποιο εμπόδιο συναντούσαν στον διάβα τους, αφήνοντας ίχνη και εκεί. Χνάρια βρέθηκαν πάνω σε στέγες σπιτιών, πάνω σε παγωμένα ποτάμια, σε στοίβες από άχυρα, ακόμη και σε πολύ λεπτούς αγωγούς. Μάλιστα, υπήρξαν πολλές μαρτυρίες ότι μία «διαβολική φιγούρα» έκανε την εμφάνισή της στην περιοχή του Devon εκείνες τις ημέρες. Πρόσφατα, τον Μάρτιο του 2009, ανάλογα ίχνη επανεμφανίστηκαν στην ίδια περιοχή, τα οποία μπορείτε να δείτε στην πιο πάνω φωτογραφία.
Η εξαφάνιση του δρομέα
O James Worson, κάτοικος της αγγλικής πόλης Leamington, περηφανευόταν πολύ για την ταχύτητα με την οποία μπορούσε να τρέξει. Οι φίλοι του λοιπόν τον προκάλεσαν να τρέξει μια μεγάλη απόσταση μεταξύ του Leamington και του Coventry που περνούσε μέσα από ένα δάσος. Ο Worson δέχτηκε και ξεκίνησε για να διανύσει αυτή την διαδρομή σε χρόνο ρεκόρ στις 3 Σεπτεμβρίου του 1873. Πίσω του, αποφάσισαν να τον ακολουθήσουν δύο φίλοι του, ο Hammerson Burns και ο Barham Wise με μια άμαξα και μια φωτογραφική μηχανή ανά χείρας.
Και ενώ τα πρώτα χιλιόμετρα της διαδρομής κυλούσαν κανονικά, σύμφωνα με τους δύο παρατηρητές και ο Worson δεν έφυγε ποτέ από τα μάτια τους, ξαφνικά είδαν τον φίλο τους να σκοντάφτει και το σώμα του να παίρνει κλίση προς τα μπροστά, έτοιμο να πέσει. Αντί να ακολουθήσει όμως η πτώση του στο έδαφος, το μόνο που ακούστηκε ήταν κατά τα λεγόμενα των δύο φίλων η πιο ανατριχιαστική κραυγή που έχουν ακούσει ποτέ, η οποία μάλιστα διήρκεσε λίγα δέκατα του δευτερολέπτου. Και πριν ο Worson πέσει στο έδαφος… εξαφανίστηκε. Κανείς ποτέ δεν έμαθε τι απέγινε ο δρομέας, ενώ η φωτογραφική μηχανή των «ακολούθων» του αποτύπωσε τα ίχνη των ποδιών του, που ξαφνικά σταμάτησαν στο σημείο της εξαφάνισης. Τα λαγωνικά της βρετανικής αστυνομίας, για κάποιο λόγο, δεν πλησίασαν καν το σημείο της (σχεδόν) πτώσης του.
Το φάντασμα της φωτογραφίας
Η ανατριχιαστική φωτογραφία που βλέπετε δίπλα τραβήχτηκε το 1919 και ήρθε στο φως της δημοσιότητας μόλις το 1975 από έναν εκ των εικονιζόμενων. Η φωτογραφία απεικονίζει μία ομάδα της RAF που υπηρέτησε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, και αν αναρωτιέστε πού βρίσκεται το ανατριχιαστικό, παρατηρήστε την φιγούρα που αχνοφαίνεται πίσω από το πρόσωπο στον κύκλο. Πρόκειται για τον Freddy Jackson, μηχανικό της βρετανικής αεροπορίας, ο οποίος σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες είχε βρει τον θάνατο λόγω ατυχήματος στις προπέλες ενός αεροσκάφους δύο μέρες πριν τραβηχτεί αυτή η φωτογραφία. Μάλιστα, η κηδεία του είχε τελεστεί την ημέρα της λήψης. Ακόμη κι αν είμαστε πολύ δύσπιστοι, η «αχνή» φιγούρα του, μισοκρυμμένη πίσω από τον αξιωματικό αρκεί για να μας… σηκωθεί η τρίχα.
