Περί τα 148.000 στρέμματα είναι η έκταση που έκαψε η πυρκαγιά στη Χίο, τον περασμένο Αύγουστο, σύμφωνα με…
την επιτόπια απογραφή που πραγματοποίησε το WWF Ελλάς.

Από την αναφορά της περιβαλλοντικής οργάνωσης προκύπτει ότι από το σύνολο των καμένων εκτάσεων το 66,6% αφορούσε σε φυσική βλάστηση ενώ το 31,6% σε καλλιέργειες. Οπως μάλιστα αναφέρεται από τη μελέτη του Ινστιτούτου Μεσογειακών Δασικών Οικοσυστημάτων και Τεχνολογίας Δασικών Προϊόντων του ΕΘΙΑΓΕ και του WWF Ελλάς, η φετινή πυρκαγιά είχε μακράν το μεγαλύτερο κόστος σε καμένα στρέμματα (148.000), καθώς τα αμέσως πιο καταστροφικά καλοκαίρια ήταν αυτά του 1988 και του 1987, με 83.670 και 48.196 στρέμματα καμένων εκτάσεων αντίστοιχα.

Ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι η φυσική βλάστηση του νησιού παρουσιάζει εδώ και περίπου τρεις δεκαετίες μια συνεχιζόμενη υποχώρηση, δίνοντας τη θέση της σε «άγονη γη». Πιο συγκεκριμένα, κατά την εικοσαετία 1987 – 2007, θαμνότοποι και πευκοδάση υποχώρησαν κατά 30,5% και 12,3% αντίστοιχα, ενώ οι «λοιπές καλύψεις γης» που αφορούν κυρίως σε φυσική βλάστηση που μετατράπηκε σε «άγονη γραμμή» αυξήθηκαν κατά 31,8%.
Δεδομένης λοιπόν της γενικότερης υποβάθμισης των τελευταίων δεκαετιών αλλά και της τεράστιας καταστροφής που έζησε το νησί τον περασμένο Αύγουστο, το WWF Ελλάς προτείνει συγκεκριμένα μέτρα και παρεμβάσεις, τα οποία καθίστανται επιτακτικά.

Στις περιοχές όπου κάηκαν νεαρά πεύκα ή εκτάσεις, οι οποίες είχαν αναδασωθεί λόγω παλαιότερων πυρκαγιών, είναι απαραίτητο να προγραμματιστούν νέες αναδασώσεις με είδη που υπάρχουν στο νησί.

Ιδιαίτερη προσοχή οφείλει να δοθεί στη διαχείριση της κτηνοτροφίας και της βόσκησης, καθώς η συγκεκριμένη παραγωγική δραστηριότητα αποτελεί ίσως τον «υπ’ αριθμό 1» κίνδυνο για τη φυσική αναγέννηση των καμένων εκτάσεων. Πιο συγκεκριμένα, οι κτηνοτρόφοι πρέπει να ενημερωθούν άμεσα για το καθεστώς προστασίας των αναδασωτέων περιοχών και τις σχετικές κυρώσεις, σε περίπτωση παράνομης δραστηριότητας. Επίσης, είναι απαραίτητη η παροχή ζωοτροφών για τη βραχυπρόθεσμη αντιμετώπιση της έλλειψης τροφής, καθώς και μια ενδεχόμενη επανεξέταση αναδασωτέων περιοχών από προηγούμενες πυρκαγιές, οι οποίες δεν κινδυνεύουν πλέον από τη βόσκηση και θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια εναλλακτική για τους κτηνοτρόφους.

Η υλοτομία πρέπει να γίνει με ήπιο και επιλεκτικό τρόπο, πάντοτε βέβαια υπό την αυστηρή επίβλεψη της Δασικής Υπηρεσίας. Οι άδειες επιβάλλεται να είναι αυστηρά ονομαστικές, ενώ για τη διευκόλυνση του ελέγχου είναι απαραίτητο να καθορίζουν επακριβώς τον χώρο, τον όγκο αλλά και τη χρονική διάρκεια απόληψης.

Η απόφαση της Διεύθυνσης Δασών Χίου για την απαγόρευση του κυνηγιού σε περιοχή ευρύτερη της καμένης (έκταση 258.031 στρεμμάτων) για τρία χρόνια υπήρξε κρίσιμη και καθ’ όλα ορθή. Παρ’ όλα αυτά, θα πρέπει να υπάρξει αυστηρός έλεγχος από τη Διεύθυνση Δασών για την τήρηση της παραπάνω απόφασης απαγόρευσης και να δοθεί ιδιαίτερη έμφαση στην επιτήρηση των άκαυτων νησίδων βλάστησης.

Τα αντιπλημμυρικά και αντιδιαβρωτικά έργα απαιτείται να είναι στοχευμένα και άμεσα, ενώ η ήπια κλίση του εδάφους στην πλειονότητα των καμένων εκτάσεων επιτρέπει στις Αρχές να εστιάσουν σε μικρής κλίμακας παρεμβάσεις, κυρίως στις πευκόφυτες καμένες περιοχές.