Γεννήθηκε μαύρος και αυτό για την Αμερική είναι ένα πρόβλημα. Έχει χαρακτηριστεί τραγουδιστής, πιανίστας, συνθέτης, ενορχηστρωτής jazz, soul, gospel, rock ’n’ roll,country, blues, R&B…Το όνομά του… Ray Charles!
Ο Ray Charles Robinson γεννήθηκε στην Georgia το Σεπτέμβρη του 1930 και μεγάλωσε στο Greenville, μία πτωχή μαύρη συνοικία της Florida, με τους γονείς και τα αδέρφια του. Στην ηλικία των επτά έχασε την όρασή του λόγω γλαυκώματος, με αποτέλεσμα να πάει στο σχολείο St. Augustine για κωφούς και τυφλούς, στην πόλη Talahassee της Florida, όπου απέκτησε κλασσική μουσική παιδεία. Αν και σύντομα αποδεικνύεται πως ο Ray έχει μία έμφυτη κλίση στη μουσική και γίνεται ο καλύτερος μουσικός του σχολείου του, η δημιουργικότητά του συναντούσε τροχοπέδη στα στενά όρια της αίθουσας εκδηλώσεων του St Augustine και ο ίδιος προσπαθεί να την διοχετεύσει στα ρυάκια της soul και της jazz, κάνοντας εξάσκηση στο πιάνο του σπιτιού του.
Η επαγγελματική ενασχόληση με τη μουσική
Στην ηλικία των 15, έχει ήδη χάσει και τους δύο γονείς του και την επιμέλειά του ασκεί μία στενή φίλη της μητέρας του, η οποία κατοικεί στη Jacksonville της Florida. Εκεί, ξεκινά να παίζει επαγγελματικά πιάνο με διάφορες μπάντες. Λίγο καιρό αργότερα, μετακόμισε στην Tampa κι έπειτα στο Orlando για να παίξει με μία μπάντα μουσικών από το Νότο, τους Florida Playboys. Tότε ήταν που καθιέρωσε το γνωστό σε όλους σήμα κατατεθέν του, τα Billy Stickles γυαλιά του.
Το 1947 μετακόμισε στο Seattle, όπου γνώρισε τον Quincy Jones και ξεκίνησε να ηχογραφεί. Σε διάστημα τεσσάρων ετών(1949-53), ο Ray κυκλοφόρησε hits , όπως το"Baby, Let me hold your hand”, το "Mess Around”, το "It should have been me” και το εξαιρετικό mix of blues and gospel "The things I used to do”. Τα κομμάτια αυτά φιγουράρουν στις top lists των ΗΠΑ και ο genius αρχίζει να γίνεται γνωστός, αλλάζοντας το πλήρες όνομά του σε Ray Charles , ώστε να διαφοροποιηθεί από τον σύγχρονό του Sugar Ray Robinson. Κάπου εκεί έρχεται και η πρόταση συνεργασίας με την Atlantic Records και η υπογραφή του golden contract.
The golden era
Ο Charles δεν χάνει χρόνο. Αμέσως μετά την υπογραφή του συμβολαίου με την Atlantic, κυκλοφορεί το πρώτο του single με τίτλο "Mess Around” και τραγούδια , όπως το "It should have been me” και το επικό-ναι, είναι- "I Got a Woman”, το οποίο σκαρφαλώνει στην κορυφή των εγχώριων charts, συνδυάζοντας με δεξιοτεχνία boogie, gospel, rock ’n’ roll και soul. Ακολουθούν τα top albums "Hallelujah, I love her so”, "Yes , Indeed” και το "The genius sings the blues”, με κομμάτια σαν το "Drown in my own tears”, "The night time” και "Lonely Avenue”. Η έμπνευση την δεκαετία αυτή χτυπά κόκκινο και, μέχρι τι τέλος της, ο Charles ερμηνεύει τα διαβόητα "Unchain my heart”, "Hit the road Jack”, "What ’d I say” κ.ά. Έπονται βραβεία, συμβόλαια με δισκογραφικές, albums. The genious sings the blues, Genious + Soul= Jazz, Modern Sounds in Country and Western… καιμετά… το downfall.
Sex, drugs and rock ’n’ roll
Το 1965, ο Ray Charles συλλαμβάνεται για κατοχή ηρωίνης, από την οποία ήταν εξαρτημένος για 20 χρόνια. Αν και ήταν η τρίτη φορά που συνελήφθη για τον αυτό λόγο, απέφυγε την φυλάκιση, χάρη στο πρόγραμμα απεξάρτησης, στο οποίο εντάχθηκε αμέσως μετά τη λήξη της προσωρινής του κράτησης.
Αλλά, παρά την εικόνα που δίνει η ταινία "Ray”-μία μέτρια χολυγουντιανή παραγωγή, ορισμός της αμερικανιάς- ο Charles δεν ήταν ναρκομανής. Οι καταχρήσεις, οι γυναίκες-έχει στο ενεργητικό του 2 γάμους και δώδεκα παιδιά , με εννέα διαφορετικές γυναίκες- ο διονυσιασμός τη στιγμή της δημιουργίας αποτελούν , απλώς , τα στοιχεία που στοιχειοθετούν την επιτυχία του. Εξάλλου, κανένας μουσικός της γενιάς του-και των επόμενων γενιών, τολμώ να πω-δεν πρόκοψε χωρίς κάποιο απ’ αυτά. Και ο Ray τα είχε όλα.
Μετά την επόμενη μέρα
Μετά το ’65, κυκλοφορεί το "Crying Time”(1966), "True to Life”(1977), "Love ’n’ Peace”(1978), "Friendship”(1984), και πολλά άλλα. Ταινίες , εμφανίσεις σε τηλεοπτικά κανάλια, singles, συνεργασίες, σύνθεση!
Τον Ιούνιο του 2004,σε ηλικία 73 ετών, ο genius αφήνει την τελευταία του πνοή στο σπίτι του στο Beverly Hills της Καλιφόρνια. Το κύκνειο άσμα του "Genius loves company” (2004), βγαίνει στα δισκοπωλεία δύο μήνες αργότερα και γίνεται μεγάλη επιτυχία(δεν είχαμε καμία αμφιβολία), ενώ μέχρι σήμερα, οι εταιρείες και οι νόμιμοι κληρονόμοι του κερδίζουν πακτωλούς χρημάτων από τα πνευματικά δικαιώματα και την εκμετάλλευση του ονόματος του.
Η παρακαταθήκη
Καμία σημασία δεν έχει το γεγονός ότι ο Ray δεν είναι πια εν ζωή. Η κληρονομιά που μας άφησε είναι σπουδαία. Είναι ο μοναδικός καλλιτέχνης που κατάφερε να παντρέψει τόσα διαφορετικά είδη μουσικής, να συγκεντρώσει στο πρόσωπό του τόσους χαρακτηρισμούς, να αποσυνθέσει την ρατσιστική ιδεολογία του διαχωρισμού μεταξύ μαύρης λευκής μουσικής και να χαράξει το μονοπάτι, πάνω στο οποίο βάδισαν και μεγαλούργησαν οι μεταγενέστεροι ροκάδες και τζαζίστες. Και μόνον εκείνος θα μπορούσε να το πετύχει, καθώς όπως έλεγε και ο ίδιος «Η μουσική είναι μέρος του εαυτούμου, όπως το αίμα μου. Ήταν μία δύναμη ενυπάρχουσα όταν ανέβηκα για πρώτη φορά στη σκηνή. Ήταν αναγκαιότητα για μένα, όπως η τροφή και το νερό».
