Eνας εξαιρετικός αιρετικός
Αµφισβήτηση, τραγούδια, τσιγάρα, Μάταλα, φυλακές, µπίτνικ, τηλεόραση, διαφήµιση, σινεµά. Η ζωή του ∆ηµήτρη Πουλικάκου πλησιάζει τον χαοτικό ορισµό του rock ’n’ roll
Το κουδούνι γράφει ένα ρώσικο όνοµα που µε λίγη φαντασία θα µπορούσε να είναι το δικό του. Ο δρόµος είναι ένας από τους κεντρικούς της Αθήνας, απ’ αυτούς µε τα περασµένα µεγαλεία, και ο αριθµός αξιοπρόσεκτος: «Μένω στο 166, δεν ξεχνιέται» λέει µε αυτή τη φωνή που µοιάζει σαν να βήχει µιλώντας ή να µιλάει βήχοντας. Τα CDs είναι στον διάδροµο, στο γραφείο, στο πάτωµα, στον καναπέ, στην κουζίνα, παντού, γιατί «αποφάσισα να τα κατατάξω αλφαβητικά», εξηγεί σαν χαρακτήρας βγαλµένος από το «High Fidelity». Βήχει λίγο, µιλάει πολύ, φοράει µία στολή παραλλαγής και µία κονκάρδα µε τον Γκούφι.
Εχει ενδιαφέρον να µιλάς µε τον ∆ηµήτρη Πουλικάκο. Κυρίως γιατί όταν ήταν µικρός αγαπούσε τους λίγο περίεργους θείους του και αρνήθηκε την αστική αθηναϊκή καταγωγή του. Γιατί όταν ήταν 14 και το έπαιζε αντράκι, άκουσε για πρώτη φορά rock ’n’ roll «και µου ήρθε µια βαριοπούλα στο κεφάλι». Γιατί
...
Διαβάστε περισσότερα »
Κάποιοι παίκτες έπαιξαν για τον εαυτό τους. Αυτό δεν θα περάσει έτσι. Είπαμε ότι όσα παιχνίδια απομένουν να μην σταματήσουμε να δίνουμε το παρών σαν
