Εφόσον η κίνηση των ηθοποιών, τα σκηνικά, η ενδυματολογία και ο φωτισμός μπορούν να γίνουν σε ένα PC, με τη βοήθεια εθελοντών, ποιος χρειάζεται την Paramount για να γυρίσει τον «Τεντέν»;

Η προηγούμενη γενιά είχε συνηθίσει στην ιδέα ότι τις μεγαλύτερες εισπράξεις στον τομέα της ψυχαγωγίας έκαναν πάντα οι πανάκριβες ταινίες του Χόλιγουντ. Η τωρινή γενιά έμαθε πως η βιομηχανία τρισδιάστατων βιντεοπαιχνιδιών έχει ξεπεράσει για τα καλά το Χόλιγουντ. Πώς θα σας φαινόταν αν η επόμενη γενιά αδιαφορούσε για το Χόλιγουντ και έφτιαχνε μόνη της τις ταινίες των ονείρων της;

Το πείραμα προς την κατεύθυνση αυτή έχει ήδη ξεκινήσει και, αν πετύχει, θα βρει γρήγορα αρκετούς μιμητές ώστε να μεταβληθεί σε ρεύμα. Προτού όμως οι κοινωνιολόγοι αποκτήσουν νέο αντικείμενο έρευνας, ας δούμε πώς συμμείχθηκε αυτή η νεόφερτη συνταγή.

 

Με τη σωστή δικτύωση

Η αφίσα της μελλούμενης ψηφιακής σειράς «The New Kind»

Αν έχεις πατέρα αρχιτέκτονα και μητέρα μια σχεδιάστρια κινουμένων σχεδίων, είσαι μάλλον ταγμένος στον κόσμο του θεάματος ή των βιντεοπαιχνιδιών. Πόσω μάλλον αν ο πατέρας σου είναι Ιάπωνας με ρίζες σαμουράι, η μητέρα σου Ρωσοεβραία από σόι ραββίνων και εσύ μεγαλώνεις στην Καλιφόρνια... Αυτό ακριβώς ήταν ο Πίτερ Χιογκούτσι (Peter Hyoguchi) το 1987, όταν απέσπασε το πρώτο βραβείο στον πρώτο διαγωνισμό ταινιών μικρού μήκους νέων σκηνοθετών του φημισμένου συμπατριώτη μας George Lucas. Ηταν τότε 15 χρονών και η ταινία του λεγόταν «Το Μέλλον του Μέλλοντος».  Η νίκη τού πήρε τα μυαλά και ο φέρελπις Πίτερ παράτησε το σχολείο στα 17, για να χαράξει τον δρόμο του στο σινεμά.

Τα χρόνια πέρναγαν, ο Πίτερ μάζευε βραβεία σε φεστιβάλ ταινιών, αλλά το Χόλιγουντ δεν έλεγε να του ανοίξει διάπλατα την πόρτα – και τα έξοδα συσσωρεύονταν. Κατέληξε να κοιμάται στο αυτοκίνητό του... Κάποια στιγμή άρχισε να σκέφτεται αν έφταιγαν οι ιδέες σεναρίων του που δεν γίνονταν δεκτές από τα στούντιο του Χόλιγουντ ή αν έφταιγε το ότι το Χόλιγουντ δεν καταλάβαινε τη γενιά του. Κοίταξε γύρω του, στον κόσμο που δούλευε για να βγαίνουν οι πανάκριβες τρισδιάστατες νέες παραγωγές του σινεμά, και συνειδητοποίησε πως δεν ήταν μόνος. Η γενιά που μεγάλωσε με τα βιντεοπαιχνίδια έχει διαφορετικά αισθητικά κριτήρια από τους μεγαλοπαραγωγούς. Τι θα συνέβαινε αν αυτή η γενιά έπαιρνε το παιχνίδι στα χέρια της;

Ευτυχώς γι’ αυτόν, ο Πίτερ είχε αποδυθεί σε μια επιχειρηματική δραστηριότητα που του προσέφερε την αναγκαία δικτύωση για να έρθει σε επαφή με τους εκλεκτότερους αυτού του τεχνοσινεματικού κόσμου: Είχε γίνει διευθυντής ενός συνεργατικού ιστότοπου για την τηλεόραση, του Strike.tv, που γεννήθηκε κατά την απεργία των σεναριογράφων των ΗΠΑ, το 2007. Μέσω αυτού γνώρισε πάμπολλους συντελεστές ταινιών και άρχισε να διερευνά τη βιωσιμότητα ενός «άλλου τρόπου» παραγωγής. Παράλληλα ένα παλιό γειτονόπουλο των παιδικών του χρόνων, ο σκηνογράφος ταινιών όπως οι «Star Wars», «Alice in Wonderland» και «Captain America», Christopher Evans, ενστερνίσθηκε την ιδέα του και έγινε ο πρώτος «απόστολός του».

Ποια ήταν η ιδέα; Να δομήσουν μια ταινία «όπως θα άρεσε στη γενιά τους», με τη μέσω Διαδικτύου εθελοντική συμμετοχή κάθε σχεδιαστή τρισδιάστατων μοντέλων και ειδικών εφέ ή κινηματοποιητή των μοντέλων (animator). Ηξεραν ότι πολλοί από αυτούς ήδη εργάζονταν με συγκεκριμένους ρόλους στη βιομηχανία του θεάματος και πολύ θα ήθελαν να δείξουν πως μπορούν να κάνουν κάτι «παραπέρα», κάτι έξω από τον δεδομένο ρόλο τους. Ή μπορεί να έκαναν τεχνικά κάτι που τους εξέφραζε, αλλά το αντικείμενο να μην τους συγκινούσε – όπως το να κάνουν διαφημιστικά κλιπ αντί για ταινίες. Και το να χτίσουν μια ταινία επιπέδου Χόλιγουντ ήταν πλέον εφικτό, εφόσον φρόντιζαν η ταινία να είναι όλη με ψηφιακούς ηθοποιούς.

Ο καταλύτης της εφικτότητας ήταν το πρωτόγνωρο που έχει συμβεί την τελευταία πενταετία, να πέσουν δραματικά οι τιμές των προγραμμάτων τρισδιάστατης παραγωγής και να «τρέχουν» σε κοινούς PC και Macintosh. Για τον συντονισμό της διεθνούς ομάδας συνεργατών, το πρόβλημα θα λυνόταν με την κοινωνική δικτύωση στο Διαδίκτυο, την παρουσίαση των «εντολών εργασίας» και την ανάθεσή τους σε όποιον προσφερόταν, και την παραλαβή και τον ποιοτικό έλεγχο σε έναν κεντρικό υπολογιστή διακομιδής (FTP server). Εμεναν όμως δύο καίρια ζητήματα: πώς θα καλυπτόταν το αρχικό κόστος στησίματος της παραγωγής και ποιο θα ήταν το επιχειρηματικό μοντέλο διάθεσης της ταινίας;

 

Ψηφιακός κομμουνισμός

Τα πολυδύναμα προγράμματα παραγωγής ψηφιακών ταινιών είναι πλέον προσιτά σε κάθε νέο, κάτοχο υπολογιστή

Για το επιχειρηματικό μοντέλο διάθεσης, η λύση που βρήκε ο Χιογκούτσι ήταν απλή. Θα διέθεταν την ταινία δωρεάν στο Διαδίκτυο, ως σειρά με μηνιαία επεισόδια, και θα έβγαζαν το όποιο κέρδος από την πώληση αναμνηστικών του εγχειρήματος ή χρεώνοντας ένα δολάριο σε όποιον βιαζόταν να δει το επεισόδιο του επόμενου μήνα. Αλλά για το αρχικό κόστος... από πού θα αντλούσαν κεφάλαια;

Την προσοχή του Χιογκούτσι τράβηξε ο νεότευκτος τύπος χρηματοδότησης «από το πλήθος» (crowdsourcing, αγγλιστί). Σε αυτό το σχήμα εξεύρεσης πόρων, όποιος έχει μια καλή ιδέα την προβάλλει σε έναν ιστότοπο και θέτει έναν στόχο χρηματοδότησης.

Οποιου του αρέσει η ιδέα και θέλει να δει την πραγμάτωσή της, συμβάλλει με το βαλάντιό του κατά το δοκούν. Ως ανταμοιβή του παίρνει συνήθως το παραγόμενο σε εκπτωτική τιμή και «πρώτος». Κάποιοι προσφέρουν στους χρηματοδότες ακόμη και μετοχές στην υπό ίδρυση εταιρεία. Οσο για τον ιστότοπο που φιλοξενεί το όλο αλισβερίσι, «κουρεύει» κάποια σέντσια από κάθε χορηγία – και είναι όλοι ικανοποιημένοι. Η πιο φημισμένη πύλη αυτού του είδους ήταν η Kickstarter και σε αυτήν ανάρτησε το προσκλητήριό του ο Χιογκούτσι, θέτοντας ως στόχο τα 100.000 δολάρια για να καλύψει τα έξοδα παραγωγής του πρώτου επεισοδίου.

Τεράστια απήχηση

Η επιτυχία του υπήρξε μέχρι στιγμής κολοσσιαία όχι μόνο ξεπέρασε τον στόχο των 100.000 δολαρίων αλλά αποκόμισε και άλλο 1 εκατομμύριο δολάρια σε μετοχές, από 250 τεχνίτες ειδικών εφέ, από 30 χώρες. Οπότε ετοιμάζονται τώρα πυρετωδώς τα δύο πρώτα επεισόδια, που θα αναρτηθούν στο Διαδίκτυο τον Αύγουστο, και σχεδιάζεται η παραγωγή συνολικά 80 επεισοδίων!

Η ταινία που ετοιμάζει αυτή η «ψηφιακή κολεκτίβα» τιτλοφορείται «Το Νέο Είδος» (The New Kind) και η υπόθεσή της εκτυλίσσεται στον ύστερα από 30 χρόνια πλανήτη μας, όπου η οικονομική κατάρρευση έχει μεταβάλει τους ανθρώπους σε εξαθλιωμένα κλεφτρόνια, υποχείρια μιας μυστικής οργάνωσης κακών πλουτοκρατών... Τι λέτε λοιπόν; Μια και γιορτάζουμε την επέτειο του ‘21, στήνουμε κι εμείς μια ψηφιακή κολεκτίβα παραγωγής της δραματικής σειράς «Κλέφτες και Αμαρτωλοί, από το 1821 ως σήμερα»;