Ο παπάς συναντάει στο δρόμο έναν πιστό από την ενορία του.

-Πατέρα Ραφαήλ, με θυμάστε;

-Πώς δε σε θυμάμαι, τέκνο μου! Ο Χαραλάμπης ο Φανεστρόπουλος δεν
είσαι; Εγώ δε σε πάντρεψα πριν μερικά χρόνια; Πώς τα πάτε στον έγγαμο
βίο;

-"Γενικώς καλά, πάτερ, αλλά δυστυχώς δε μπορέσαμε να κάνουμε παιδιά!
Τι μεθόδους σύλληψης προσπαθήσαμε, τι εξωσωματικές... Τι να σας πω,
δράμα! Μας έχει πολύ καταβάλλει αυτή η κατασταση", παραδέχεται ο
άντρας και σχεδόν τον πιάνουν τα δάκρυα.

-"Μην κάνεις έτσι, τέκνον μου, ο Θεός είναι μεγάλος. Θα κάνω μια
σχετική παράκληση στην λειτουργία της Κυριακής. Και σε λίγες μέρες που
πάω στο Άγιον Όρος, θα ανάψω κι ένα κεράκι για σας. Μη χάνετε το
κουράγιο σας, συνεχίστε τις προσπάθειες. Εξάλλου είναι ευχάριστο να
προσπαθείς, σωστά;" Και του κλείνει το μάτι χαμογελώντας, για να
σπάσει το θλιβερό της κουβέντας.

-Σας ευχαριστώ, πάτερ. Ο Θεός να σας έχει καλά!


Περνούν αρκετά χρόνια. Ένα πρωί, ο παπάς συναντά τη σύζυγο αυτή τη
φορά. Η γυναίκα έχει στα χέρια ένα μωρό και άλλα δύο στο καροτσάκι.

-Βρε Τριανταφυλλιά, εσύ δεν είσαι που σε πάντρεψα με το Χαραλάμπη; Τι
βλέπω; Τι παιδιά και κακό είναι αυτό;

-Ναι, δεν έχουμε παράπονο, πάτερ. Έχουμε ένα ζευγάρι δίδυμα και άλλα
τρία. Και πριν μερικές ημέρες μάθαμε ότι έιμαι πάλι έγκυος, μάλλον
δίδυμα πάλι! Μας κουράζουν πάρα πολύ, μας ξεζουμίζουν οικονομικά, αλλά
δε μπορώ να πω, είμαστε ευτυχισμένοι! Και τι να σας πω, προχθές είχαμε
την κουβέντα σας.

-Δηλαδή;

-Ε να, θυμήθηκε ο Χαραλάμπης τότε που προσπαθούσαμε να κάνουμε παιδί
και δε μπορούσαμε, που σας συνάντησε και του είπατε ότι θα
παρακαλέσετε το Θεό για μας. Τι να σας πω, από τότε αρχίσαμε να
γεννοβολάμε ασταμάτητα!

-Μπράβο, μπράβο, τα παιδιά είναι ευτυχία! Και πως είναι ο Χαραλάμπης λοιπόν;

-Δόξα τω Θεώ, μια χαρά είναι. Μόνο που αυτές τις μέρες λείπει σε
ταξίδι. Πήγε στο Άγιο Όρος!

-Μπα; Και γιατί;

-Δεν κατάλαβα ακριβώς γιατί ήταν λίγο εκνευρισμένος, είπε ότι ήθελε...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
...να σβήσει κάποιο αναθεματισμένο κερί...