Μπορεί να φταίει το ότι έχω μπουχτήσει λόγω εκλογών, δεν αντιλέγω, αλλά βαρέθηκα. Σε σημείο που να θεωρώ ένα δελτίο ειδήσεων με την Όλγα Τρέμη και τον Πρετεντέρη κομματάκι πιο συναρπαστικό (εντάξει υπερβάλλω). Υπάρχει μια φοβερή εναρκτήρια σκηνή, το όνειρο του υπουργού με μια γυμνή γυναίκα που μπουσουλάει και χώνεται στο στόμα ενός κροκόδειλου και μερικά άλλα ψήγματα εφευρετικότητας και σκηνοθετικής παγαποντιάς, αλλά τι να την κάνεις την εφευρετικότητα στα πλακάκια του μπάνιου και τη διακόσμηση όταν δεν με ενδιαφέρει να χρησιμοποιήσω  καν τα απαραίτητα, τον καμπινέ και τη μπανιέρα. Ο υπεύθυνος του τομέα μεταφορών, θα ξυπνήσει από το όνειρο του εξ' αιτίας ενός τηλεφωνήματος που θα τον ενημερώσει για ένα λεωφορείο γεμάτο παιδιά που έπεσε σε μια χαράδρα. Η κρίση γεννιέται, ο υπουργός πρέπει να την αντιμετωπίσει και εκεί αρχίζουν τα σούρτα φέρτα, οι διαβουλεύσεις, τα συμφέροντα, τα ηθικά διλήμματα, τα μαχαιρώματα, οι ψίθυροι, οι αγωνίες,  και ότι ακριβώς περιμένεις αλλά τίποτα μα τίποτα περισσότερο ίσως λόγω μιας γαλλικής καλλιτεχνικής εσωστρεφούς διακριτικότητας που με αφήνει παγερά αδιάφορο πλέον. Το ερώτημα έχει τεθεί από την εντυπωσιακή οπτικά αλλά πανεύκολη στη φρούδική της σημειολογία για αρχάριους αρχή: ο υπουργός "είναι ο κροκόδειλος, ή το θύμα?" Το θέμα είναι ότι η απάντηση σε αυτό, παρά το εσωτερικό της δούλεμα και το προσεγμένο ψυχογράφημα, δε φαίνεται στο συνολικό στήσιμο της ταινίας να αφορά σε κανέναν άλλο, πέραν από το δημιουργό. Ότι και να είναι, είναι, σε έναν χώρο που λίγο ή πολύ όλοι ξέρουμε πως κινείται χωρίς την ανάγκη επεξηγηματικών ψυχογραφικών συμβολισμών. Οι τελικές συνειδητοποιήσεις και ηθικές κρίσεις, μπορεί να προκύπτουν από μια κοπιαστική μελέτη χαρακτήρων και συμπεριφορών, το πρόβλημα όμως γεννιέται όταν αυτός ο κόπος μεταδίδεται και στον θεατή σαν εμπειρία. Σκηνοθετεί ο Πιέρ Σελέρ. Βραβείο επιτροπής στις Κάννες στο "Ένα Κάποιο Βλέμμα" και τρία βραβεία Σεζάρ. Τ.Θ.