Τον τελευταίο καιρό στην γειτονιά μας συμβαινουν συχνά, επεισόδια για να εξαπλώνεται ο φόβος και ο τρόμος παντού.

Τυχαίο;  δεν νομίζω.

Φόβος είναι η κατάλληλη λέξη ... αυτόν χρησιμοποιούν ...και το μήνυμα που θέλουν να σου περάσουν είναι: μην προκαλείς κανενός είδους αναταραχή και θα σου επιτραπεί να συνεχίσεις να σέρνεσαι. Τον φόβο τον προκαλούν όσοι ελέγχουν την εξουσία. Όλα αυτά τα χρόνια με την εναλλαγή φόβου και οικονομικών προσφορών, χωρίς να το καταλάβουμε καλα καλά,   δώσαμε μερικές από τις ελευθερίες μας  ως αντάλλαγμα για την υπόσχεση ότι θα μπορέσουμε να έχουν ευημερία και ασφάλεια κάτι που ξέρουν πολύ καλά να μας δείχνουν πως κινδυνεύουμε να χάσουμε και όλα αυτά στο όνομα της Δημοκρατίας.

Όλα αυτά ξέραμε ότι συμβαίνουν σε απολυταρχικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα, όπου η διακυβέρνηση του φόβου είναι η κύρια μέθοδος για την διασφάλιση του ελέγχου από το καθεστώς, αλλά σε χώρες όπου οι πολίτες απολαμβάνουν προσωπικές ελευθερίες δεν υποψιαζόμαστε ότι παίζεται το πιο βρώμικο παιχνίδι. Ε! δεν έχουμε παράπονο μας ... έχουν αφήσει κάποιες ελευθερίες και ελπίζω να συμφωνήσετε μαζί μου ... ελεύθερη μετακίνηση, προσωπική περιουσία, και φυσικά την ελευθερία να κερδίσουμε και να ξοδεύουμε χρήματα.

Η « δημοκρατία» εδώ έχει την δική της  έκδοση: Πρόσφερε στους πολίτες αγαθά και άνετη ζωή και θα σταματήσουν να ενδιαφέρονται για αξίες όπως η ελευθερία, η ισότητα και η αλληλεγγύη, θα σταματήσουν να ενδιαφέρονται για το ποιος και πως κυβερνά. Έτσι καθώς η προσοχή των πολιτών απορροφάται από τον υπερκαταναλωτισμό, η άρχουσα τάξη διαχειρίζεται απρόσκοπτα το κράτος όπως επιθυμεί.

Το τέλος του ψυχρού πολέμου υπήρξε μια νίκη του καπιταλισμού και όχι της δημοκρατίας. Πριν, η δύση ανταγωνιζόταν ένα μνημειώδες δυσλειτουργικό οικονομικό σύστημα, τώρα όμως η δημοκρατία έχει να αντιμετωπίσει ένα δυσκολότερο αντίπαλο που αντικειμενικά αποδίδει ικανοποιητικά στον οικονομικό τομέα. Μετά την πτώση του τοίχους του Βερολίνου υπήρξαν πανηγυρικές αναφορές ότι η δημοκρατία εξαπλώνεται σε συνδυασμό με τη εξάπλωση της ελεύθερης αγοράς, επειδή υπήρχε η πεποίθηση ότι καθώς οι πολίτες αποκτούσαν οικονομική ανεξαρτησία θα άρχιζαν να απαιτούν καλύτερη διακυβέρνηση και περισσότερες προσωπικές και κοινωνικές ελευθερίες.

Αντίθετα όμως ... παρατηρείται το φαινόμενο ότι καθώς οι περισσότεροι πολίτες βελτιώνουν το βιοτικό τους επίπεδο, αρχίζουν να αδιαφορούν για την πολιτική κατάσταση της χώρας τους. Προφανώς ο υπερκαταναλωτισμός έχει αναδειχθεί ως το αποδοτικότερο αναισθητικό. Οι παραπάνω συμβιβασμοί πραγματοποιήθηκαν ως μέτρα ενάντια σε μια διαφαινόμενη απειλή κατά της ασφάλειας και της ευημερίας.

λλά σε τι αποφάσεις θα μας οδηγήσει αυτή η τάση, όταν η απειλή γίνει πραγματικότητα; Μήπως θα εμφανιστεί κάποιος που θα αρπάξει και τις τελευταίες μας ελευθερίες για να μας προσφέρει ένα σχέδιο διάσωσης;

Όλα αυτά μας  οδηγούν στο να αναρωτηθούμε αν τα χειρότερα έπονται, και αν η σημερινή κατάσταση είναι απλά μια προετοιμασία για τον τελικό ευνουχισμό της συνείδησής μας

νομίζω οτι ταιράζουν απόλυτα σε αυτό που συμβαίνει

και καλό θα ήταν να αρχίσουμε όλοι να το καταλαβαίνουμε...